Tijdens een rustig etmaal tussen die twee donkere dagen, scheen de zon warm en de maan wonderschoon.

* * *

Een kwartier lang zat ik op een bankje aan de vijver te zonnen.

Toen ik m’n ogen opende kon ik door het verblindende licht eerst niets zien. Het eerste woord dat me voor de geest kwam verraste me: ‘bleekwater’.

Toepasselijk, want het landschap leek een wasbeurt achter de rug te hebben, waardoor het zijn vertrouwde kleuren was vergeten.

Terwijl mijn ogen zich aanpasten, vielen de tinten terug op hun juiste plaats, zoals in het kleurboek van een kind.

* * *

De onbewolkte hemel had ervoor gezorgd dat ik overdag van de warme stralen van de zon kon genieten, en ‘s nachts van de intieme verlichting van de maan. Een zonnige dag gevolgd door een manige nacht.

* * *

Ik dacht eerst dat het een nachtvlinder was die was opgevlogen, opgeschrikt door het openen van de gordijnen. Een dagpauwoog had ik nooit verwacht.

De onwaarschijnlijk mooie vlinder, met een oog afgebeeld op elke vleugel, vliegt enkel tijdens de warme maanden. Verkeerde tijd, verkeerde plek. Wat nu?

De vraag stelde zich scherper toen de jonge hond kwam aanrennen en opsprong, in een poging om de arme vlinder te verslinden. Het scheelde geen centimeter of zij had hem binnengespeeld.

Als ik de vlinder buitenliet, zou het koude weer hem misschien fataal worden. Maar hem binnenhouden stelde het diertje aan de gapende muil van de hond bloot. Tussen hamer en aambeeld.

* * *

Naar de maan kijken, het is altijd een wonderlijke bezigheid. Met een verrekijker kan je goed de schaduwen zien die de zon achter de kraterwanden laat vallen, en voelt het alsof je er rondloopt.

Maar bij volle maan zijn de kraters moeilijk te ontwaren. Te veel zonnelicht verblindt, ook op de maan.

* * *

Mijn oudste zoon zag dat ik me geen raad wist met het dagpauwoog-dilemma. Hij had de situatie snel ingeschat, en begreep mijn aarzeling niet: “Buiten kan de vlinder een plekje voor zijn winterslaap vinden.” Hij wees naar onze hond die likkebaardend het dagpauwoogje bleef volgen: “Binnen niet.”

We keken de vlinder na die in de hemel zijn weg probeerde te vinden. Mijn zoon glimlachte: “Kijk, zo heb ik de verantwoordelijkheid van jou weggenomen.” Ik was hem dankbaar.

* * *

Ik gaf de verrekijker door aan mijn zoon.

Terwijl hij naar de maan tuurde en op zijn beurt genoot, zei hij hoe hij ervan droomt ooit tussen die kraters rond te lopen. Moet straks kunnen.

Ik vertelde hem hoe ikzelf als kind nieuwsgierig was hoe de kant van de maan eruitziet die nooit vanop de aarde zichtbaar is. Eind jaren vijftig had een Russisch ruimtetuig de eerste beelden ervan doorgestuurd – wazige foto’s die het mysterie niet helemaal opklaarden.

Een tiental jaar later zagen we scherpe beelden van de achterkant van de maan. Ik was teleurgesteld, ik had er te veel van verwacht.

Van wat buiten ons bereik ligt, denken we soms dat het daarom aantrekkelijker is. Dan valt de waarheid tegen.

* * *

Mijn zoon vertelde me over een kleur zwart die zwarter is dan zwart – ‘Vantablack’ (van: ‘Vertically Aligned NanoTube Arrays’).

Vantablack absorbeert 99,965 % van de lichtstralen die erop vallen. Zowel wetenschappers als kunstenaars maken er dankbaar gebruik van.

De ‘andere kant’ heeft ook niet stilgezeten. In een laboratorium van de universiteit van Nebraska produceerde men een lichtstraal die een miljard keer helderder is dan licht van de zon. Een zonnebril vervaardigd uit ‘Vantablack’ kan misschien bescherming bieden.

* * *

Niemand herkentde glimwormin het licht van de dag

Abbas Kiarostami (1940-2016)‘A Wolf on Watch’ (p. 68)

* * *

Tegen een donkere achtergrond lijkt licht feller te schijnen. Gezichtsbedrog, want het blijft hetzelfde licht.

Zo leek het ook even zomer tussen twee natte, donkere herfstdagen. Een pauze als geheugensteun om te onthouden dat de zon altijd blijft schijnen.

Niet enkel tussen hamer en aambeeld wordt het goud gesmeed.

Good luck en tot ziens.Uw trouwe dienaar, FB