Zowel Amélie als haar ‘mamie’ Madeleine overleden nadat ze werden aangereden door een trein in Zillebeke. De plechtigheid vond plaats in de aula van Hoeve Wielewaal. In het midden van de aula stond de urne met de as van Madeleine, omringd door bloemen, knuffels en foto’s van Madeleine en Amélie.

De plaatsen waren voorbehouden voor familie en dichte vrienden. Het grote publiek kon de uitvaart volgen op twee schermen in de nabijgelegen kerk van Hollebeke.

“Mama, Mietje. Zo plots, zo hard. Ik was nog zo graag bij jullie geweest”, sprak Ann Sohier, die in één klap haar moeder Madeleine en dochter Amélie had verloren. “Ik kan het nog altijd niet geloven. Mama, je deed alles voor mij. Ik weet niet hoe ik verder moet zonder jou. Amélie, je was mijn beste vriendin. Ik kon alles tegen je vertellen. Je hielp me zo graag met Renée, jouw ‘keppetje’.”

Twee handen op een buik

De uitvaartbegeleidster omschreef Madeleine als warme grootmoeder, die haar kleinkinderen met veel liefde in de watten legde. “Ze was een echte ‘menagevrouw’, die zich graag bezighield met naaien, breien, tuinieren, bakken en koken. Ze creëerde voor haar kleinkinderen een gezellige thuis. Wat was het heerlijk om door mamie verwend te worden. Vanuit haar vroeger werk als familiaal helpster was Madeleine heel sociaal. Ook na haar uren stelde ze zich ten dienste van anderen, ook al hoefde dat niet.”

Madeleine en Amélie waren twee handen op een buik. “Samen burgers met friet eten op de Grote Markt van Ieper, samen schapen voederen, samen koken, samen naar het speelplein gaan. En jammer genoeg ook samen op dat fatale ogenblik in de auto. Eén klap, en een toekomst vol dromen wordt plots een dramatisch verleden. Hun dood is zo onverdraaglijk, hard en zinloos. Laat hen een licht zijn in onze donkerste dagen.”