Ho99o9 in de Botanique: Trumps ergste nachtmerrie

Spookachtig en met stijl schreed theOGM, de elektronicaspecialist van het Amerikaanse duo Ho99o9, het podium op. Het licht was schaars, ieders tanden stonden gespannen op elkaar als tijdens een verdacht stille scène in een horrorfilm, en vooraan prevelde iets wat leek weggelopen uit Tim Burtons Corpse Bride haar zwanenzang in een wit kanten kleed. “Look into my eyes, tell me what you see.” Dat de hel zou losbarsten was een zekerheid, dat het niet lang meer zou duren ook.

Gulzig en ongeduldig zoals Ho99o9 is, werden slechts twee minuten in de set al slachtoffers gemaakt. Bij de woorden “kill for power” veranderden sinistere synthklanken in harde skatepunkgitaren. Alle zwakke zielen werden meteen uitgeschakeld, en ook de epileptici overleefden het geen vijf minuten met al dat lichtgeweld. Kortom: geen betere manier om binnen te komen dan het schizofrene ‘Street Power’ – half rauwe rap, halfgare punk.

Vooraan wisselde theOGM, nog steeds in bruidsjurk (inclusief blauwe bivakmuts, van waaruit zijn dreadlocks weelderig in het rond zwaaiden), vlot van rol tussen muzikant en entertainer. Geen idee of zij het zo zouden verwoorden, maar hij en rapper Eaddy waren waarlijk een streling voor het oog. “Can we turn the lights off?”, vroeg Eaddy, nog maar drie nummers ver. Jazeker, dacht de lichtman, en hij liet de rotonde vervallen in duisternis. Het enige licht viel van onderen op het gezicht van de intussen ontmaskerde theOGM tijdens het extreem agressieve ‘Prisoners of War’. Tergend traag klonk de oorlogsdrum, en een moshpit op half tempo bleek extreem esthetisch te zijn.

Allesbehalve poëtisch

Van classic punkrock bij ‘City Rejects’ ging het naar ‘Splash’, een massief trappy hiphopnummer met een soort choreo van Eaddy en theOGM, die beide naar links staren en naar rechts leunen, terwijl ze vrolijk “the cops can't find me” herhalen. De security zal het in ieder geval niet hebben doorverteld; die leken er best wel lol in te hebben dat de twee ontsnapte gekken het heil van eigen ledematen niet vooropstelden.

Van enige spanningsopbouw was totaal geen sprake, aangezien de stijlen zich afwisselden aan een verschroeiend tempo. Punk, hardcore, metal, rap, trap, en werkelijk alles daartussen. En net wat hen soms verweten wordt op plaat – lyrics die goedkope vuilbekkerij zijn, smerigheid van een deplorabel niveau – maakt hen héérlijk live. Man, zo'n compleet gebrek aan nuance, subtiliteit en politieke correctheid!

Holderdebolder gingen ze van drumsolo in gitaarsolo, van dubbel- naar halftempo, van rap naar zang over gefluister, van headbang over koprol naar stage dive. Goedkope vuilbekkerij was het trouwens écht niet, maar Trumps ergste nachtmerrie word je natuurlijk ook niet met dubbelzinnige slaapkamerpoëzie. Het begin van ‘Every Nigger Is a Star’, een Jamaicaans nummer uit de seventies van Boris Gardener, zorgde in het midden van de set als geniale opbouw voor ‘Twisted Metal’ en ‘Money Machine’, de twee kroonjuwelen van de band.

Het publiek werd van de eerste tot de laatste minuut op haar wenken bediend, gierend van plezier in de moshpit of breed grijnzend aan de zijlijn – de ravage aanschouwend. Ook deel van de fanbase: de zanger van Kate Mo$$, het infamous voorprogramma van Ho99o9. Het schorriemorrie kroop het podium op met een pint in de hand, alsof hij was verdwaald in de kruidtuin en per abuis zijn weg naar het podium had gevonden. De man bleek wonder boven wonder nog fris genoeg om even de microfoon over te nemen en op weergaloze wijze de set te kapen. Ondertussen stonden Eaddy en theOGM oogverblindend blinkend in de limelights, te genieten van hun feestje.

Potje koken

Zo werd het stelselmatig erger en erger, of beter en beter, met geluiden uit de kosmos, zware drones, dreunend zware doomgitaren en honderd middelvingers in de lucht. ‘New Jersey Devil’ en ‘Knuckle Up’ brandden iedereen op, terwijl het in het centrum van de brandhaard steeds gezelliger werd. En laat de rotonde nu net de ideale plaats zijn om al dat schoons zowel veilig als op eigen risico te kunnen aanschouwen.

Wanneer het licht na nog geen vijftig minuten uitging, stampvoette het publiek als blije kleuters de vloer nog verder kapot, smekend om méér. Daar ging 'ie dan, nog ééntje, met nog steeds blinkende lijven en – zelfs na het laven – ongekoelde woede. ‘Bone Collector’ was live nog een pak sterker dan op plaat, met de sublieme analoge drum over het geluid van de elektronische drummachine. Trage vuile hiphop met verlaagde stem, wobbelende bas, en smakelijke rijm - een prima biskeuze. En als kers op de taart was er voor de liefhebbers nog ‘Attitude’, een cover van hun favoriete band en inspiratie Bad Brains.

Punten voor sfeer en gezelligheid, voor een prima potje koken en nog een puike aankleding ook. Met hun beide botten op de goede smaak gaan staan, doet niemand met meer stijl dan Ho99o9.