Er is al veel inkt gevloeid over het tragische overleden van Jordy Brouillard. Na een leven in jeugdinstellingen, was hij blijkbaar nog niet klaar voor een leven op eigen benen. Hij stierf in een tentje in het Gentse recreatiedomein Blaarmeersen, gestorven van ontbering.

De dood van Jordy deed ook straathoekwerker Joost Bonte naar zijn pen grijpen, voor een aangrijpende open brief. “Van bij de opstart van integrale jeugdhulp zit ik in al haar structuren, op elk niveau. We hebben er met velen talrijke uren – gespreid over vijftien jaar – in gestopt en we hebben gefaald, collectief. Sorry.”

Harder geklopt

Wat volgt is excuses voor alles wat is misgelopen in de jeugdzorg. De open brief is meteen ook een striemende aanklacht tegen ‘het systeem’. De open brief blijkt in elk geval een gevoelige snaar te raken, want hij wordt druk gedeeld op sociale media.

“Goeie zorg is de basis voor degelijke en adequate hulpverlening maar we hebben die weggeknipt. Het laat zich misschien iets te moeilijk meten en waarschijnlijk heeft men het daarom geliquideerd. Ik heb op tafel getikt maar moest verdomme hard geklopt hebben. Sorry.”

“We hebben een heel merkwaardige invulling gegeven aan het begrip integraal. We hebben integraal nooit bekeken als het kind of de tiener in zijn totaliteit. Het mensje dat talenten en krachten heeft, dat droomt en verlangt, dat wil en kan, dat groeit en bloeit, dat weent en lacht, dat zoekt in het leven. Neen, we hebben ons gespecialiseerd in het stellen van diagnoses, het vaststellen van gebreken, het detecteren van tekorten om dan ons magazijn in te lopen, een wisselstuk te nemen, het in te pluggen in de overtuiging dat alles weer op wieltjes ging lopen. Mis. Ik heb me verzet maar verdomme bijlange niet genoeg. Sorry.”

Niet de enige

“We gingen ook alles samen doen, met vereende krachten, het klassieke riedeltje van 1 + 1 = 3. Er is echter weinig tot niks veranderd. We blijven denken in sectoren, in eigen instellingen, binnen de decreten die ons aanbelangen maar zijn er niet in geslaagd om ons te organiseren rond de gekwetste vogeltjes. Ik heb mijn mond opengetrokken maar in plaats van te roepen heb ik gepiept. Sorry.”

“Als het je al een troost mag zijn Jordy, je bent niet de eerste die door ontbering, verwaarlozing, zorginsufficiëntie, regelblindheid en struisvogelpolitiek het heden voor het eeuwige ruilde. Ik wil niet cynisch of defaitistisch klinken maar je zal ook de laatste niet zijn. De wachtkamers zitten vol en er staan nog wachtenden op de stoep.”

“Ik beloof je echter dat ik mijn uiterste best zal doen om paal en perk te stellen aan die scheef- en misgroei.”

“Hoe dan ook, ik dank je voor het inzicht en de energie die je me gaf en ik ben er van overtuigd dat het overgrote deel van mijn collega’s hetzelfde ervaart. Ik beloof dat ik je in ere houd in naam van de talloze jongeren, bejaarden, uitgerangeerden die ook in ontbering en extreme eenzaamheid leven (en sterven). Jammer dat het zo is moeten lopen. Sorry.”

Lees de volledige open brief op sociaal.net: “Dag Jordy. Sorry, sorry, sorry”