“Mijn zoon vermoordde zijn zusje (4). Mij liet hij leven zodat ik voor altijd zou afzien”

“911, ik luister”, is te horen op de tape van de hulpdiensten die dateert van de avond van de moord. Het is 4 februari 2007. “Ik heb iemand vermoord”, klinkt het snikkend. “Denk je dat je iemand vermoord hebt?”, vraagt de telefoniste. “Nee, ik ben er zeker van. Mijn zus. Ik voel me zo in de war.”

Het was net middernacht geweest toen de politie binnenstapte in het restaurant in Abilene, Texas waar Charity Lee als dienster werkte. “De agenten vertelden me dat mijn dochter gewond was”, zegt ze. “Ik vroeg hen of ze me meteen bij haar konden brengen, maar dat ging niet. Omdat ze dood was. Ik begreep er niets van, want ik wist dat ze thuis was met een babysitter en haar broer. Toen ik vroeg of mijn zoon in orde was, antwoordden de agenten dat ze hem hadden opgepakt. Dat was het moment dat de wereld voor mij stopte met draaien.” (lees hieronder verder)

Ergens rond 22 uur had Paris – een hoogbegaafde jongen met een IQ van 141 – de babysitter ervan overtuigd dat ze naar huis kon gaan. Daarop nam hij een keukenmes en trok hij naar de kamer waar Ella lag te slapen. Hij sloeg haar, verstikte haar en stak 17 keer toe. Vervolgens belde hij 6 minuten naar een schoolkameraadje, wachtte hij 2 minuten en belde hij het noodnummer. “Hij deed alsof hij de aanwijzingen van de dispatcher volgde en eerste hulp toediende, maar dat was een leugen”, aldus Lee. De onderzoekers vonden geen bewijs dat hij geprobeerd had om het meisje te helpen.

Aanvankelijk beweerde de tiener dat hij een levendige hallucinatie had gekregen, waarbij hij Ella had gezien als een brandende demon, die maniakaal naar hem lachte. Maar later veranderde hij zijn verhaal en vertelde hij dat hij die ochtend wakker was geworden met de zin om iemand te doden. (lees hieronder verder)

Zijn originele plan was om eerst zijn zusje te vermoorden en dan te wachten tot zijn moeder thuiskwam om ook haar neer te steken. “Maar hij bedacht zich, omdat het een stuk moeilijker bleek om iemand te doden dan hij had gedacht”, aldus Lee. “En omdat hij besefte dat als hij mij doodde, ik misschien vijf, tien of vijftien minuten zou lijden. Terwijl als hij me liet leven, ik zou afzien voor de rest van mij leven.”

Paris bleek zijn moeder te willen straffen omdat ze een voormalige heroïne verslaafde was, die een jaar eerder kort was hervallen. Ze was net voor Paris was verwekt, gestopt met drugs en had het meer dan tien jaar volgehouden. Hij zei dat ze haar drugsverslaving boven hem had verkozen. “Het enige waar ik spijt van heb is die terugval”, aldus Lee, die sinds de dood van Ella geen drugs meer heeft aangeraakt. “Het maakte hem kwaad en hij besloot het af te reageren op zijn zusje. Een van de vele bewijzen dat hij een sociopaat is. Verder maak ik mezelf geen verwijten.”

Paris (intussen 24) werd veroordeeld tot de maximumstraf voor een minderjarige die terechtstaat voor moord in Texas: 40 jaar cel. Hij kan ten vroegste in 2027 vrijkomen. Lee bezoekt hem regelmatig in de gevangenis. “Ik heb het hem vergeven, maar het is een proces dat nog altijd aan de gang is”, vertelt ze in de nieuwe documentaire. “Het is een moederlijk instinct. Ik kan mijn kind niet in de steek laten. Maar als hij vrij zou rondlopen, zou ik wel bang voor hem zijn. Dat hij in de cel zit, geeft me een gevoel van rust.”

Als tiener kreeg Paris op vraag van zijn moeder psychische hulp. Zo bekende hij aan zijn therapeuten dat hij al moorddadige gedachten had sinds zijn 8ste. Die uitte hij in verontrustende en gewelddadige tekeningen. Toen hij meerderjarig werd, stopte hij echter met de psychische evaluaties. (lees hieronder verder)

Voor ‘The Family I had’ gingen de documentairemakers de jongeman ook opzoeken in de cel. Aan hen vertelde hij dat hij de volledige verantwoordelijkheid voor zijn misdrijf op zich nam. “Ik koos er bewust voor om het te doen”, zei Paris, die door zijn moeder omschreven wordt als narcistisch en manipulatief. “Er was geen sprake van een aanleg. Ik ben niet gek en heb geen mentale ziekte.”

In 2011 richtte Lee de vzw ELLA Foundation op, die mensen wil helpen die in aanraking kwamen met het gerecht en een trauma opliepen. “De nacht dat Ella stierf, heb ik mezelf beloofd dat ik iets betekenisvols zou doen om haar te gedenken”, vertelt ze. “Ik kon er mijn woede door kanaliseren en die op iets anders richten dan op mijn zoon.”

De alleenstaande moeder werd ook voor de derde keer mama, van een zoontje Phoenix (intussen 4). Dat gaf haar opnieuw hoop. “Het bracht weer vreugde en geluk in mijn leven”, zegt ze nog. “Daarvoor leefde ik met de doden. Phoenix heeft me weer in het echte leven gebracht.”