'Laissez bronzer les cadavres': deze nachtmerrie zal u nooit kunnen uitleggen
Het Belgische curiosum Laissez bronzer les cadavres is die ene nachtmerrie die je - hoe graag je het ook zou willen - nooit goed zal kunnen uitleggen.
Probeer iemand eens over die spannende achtervolgingsdroom te vertellen, die jou afgelopen nacht badend in het zweet wakker maakte. Die pratende ezel, lavavloer en glutenvrije pizza calzone met vlijmscherpe tanden klínken als een spannend verhaal, maar voor een buitenstaander is het alsof je ter plekke een beroerte krijgt. Laissez bronzer les cadavres is exact dat: een zenuwslopende nachtmerrie die moeilijk uit te leggen is.
An sich vertelt de neo-western van het Belgische regisseursduo Hélène Cattet en Bruno Forzan nochtans een simpel verhaal, gebaseerd op de gelijknamige roman uit de jaren 70 van Jean Patrick Manchette. Drie bandieten (Stéphane Ferrara, Bernie Bonvoisin en Marc Barbé) stelen op een broeierige zomeravond een enorme lading goudstaven en verbergen de buit in de villa van een kunstenaar (Elina Löwensohn). Maar kort daarna gooien enkele onverwachte gasten en twee politieagenten roet in het eten, en begint de waanzin. Een ultragewelddadig kat-en-muisspel volgt, en al snel weet je niet meer wie op wie jaagt. Of waarom. De zandkleurige, mediterrane villa waar je altijd al eens op vakantie had willen gaan, raakt besmeurd met liters bloed en ledematen.
Na een tijdje verliest de kijker volledig de grip op de realiteit, als hij die überhaupt ooit heeft gehad
De dame des huizes kan het ondertussen allemaal niet schelen. Ze nipt rustig verder van haar drankvoorraad, giert van het lachen en heeft loeihete seks met een van de bandieten. Of was het een politieagent? Na een tijdje verliest de kijker volledig de grip op de realiteit, als hij die überhaupt ooit heeft gehad.
Er passeren visioenen van een vrouw die op haar onderdanen urineert en mannen die champagne drinken uit de wonden van een gekruisigde dame. De soundtrack van Ennio Morricone wisselt doorheen die bizarre taferelen af met het geluid van krakende leren jassen, diepe zuchten en andere zaken die audiofielen tot orgasmes zullen dwingen. En over elke scène is schijnbaar eindeloos nagedacht - er wordt door Cattet en Forzan niets aan het toeval overgelaten.
De grote kracht van het duo? Hun fetisjisme voor uitgekiende beelden en esthetiek druipt van elk shot af
Net dat is de grote kracht van het duo: hun fetisjisme voor uitgekiende beelden en esthetiek druipt van elk shot af. Hebberigheid en goudkoorts zie je terug in een dominante vrouw, gehuld in goud. De pupil van een oog verandert in de dreigende opening van een geweer. De hypnotiserende overgang van vormen en beelden zijn ritmisch, speels en barsten van vindingrijkheid. Geen wonder dus dat visuele vondsten uit de films van Cattet en Forzan geregeld gerecycleerd worden in videoclips van onder meer Marilyn Manson.
Maar hoe lekker dat allemaal ook klinkt, na tien keer klaarkomen binnen het half uur geraakt zelfs de grootste spierbundel uitgeput. Laissez bronzer les cadavres wordt zo al gauw niet meer dan een compilatie van geniale shots, en door het gewenningseffect dat optreedt, besef je te vaak dat de plot bitter weinig om het lijf heeft. En alhoewel dat niets afdoet aan de adembenemende cinematografie van de film, is het een beetje alsof die glutenvrije pizza calzone met vlijmscherpe tanden uit je droom plots een ordinaire diepvriespizza blijkt te zijn.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
