Hallo, wat zeg je nu? Je doet alsof iedereen heel gemakkelijk een nieuwe job krijgt!
"Opvallende teneur in de eerste regerings- en expertenreacties op de ontslagronde bij Carrefour: het gaat vooral over wat de werknemers nu moeten doen. En dat zo’n ontslag nog niet zo erg is in tijden van krapte op de arbeidsmarkt." Een opinie van Caroline Copers van de socialistische vakbond over de reacties op de ontslagen bij Carrefour.
Ministers Muyters, Peeters en De Croo, Jan Denys van Randstadt of professor Ive Marx, stuk voor stuk schuiven ze al dan niet subtiel de gevolgen van de herstructurering naar het niveau van de werknemer. “We staan klaar om de mensen te helpen en zo snel mogelijk naar een andere job te leiden. We moeten zo snel als mogelijk hun competenties inschatten, zodat we hen ook snel de gepaste begeleiding kunnen geven.”
Bij de VDAB gaan ze zelfs zo ver om naar het vrijwilligerswerk van de Carrefour-mensen te kijken “Daar kunnen ze ook mee verder.”
En wat met Carrefour zelf?
Ja, dat kon niet anders. Slechte beslissingen van een Franse directie met onvoldoende aandacht voor digitalisering. Het zat er aan te komen. “Dit is nu eenmaal een dynamische economie.”
En wie zoals de socialistische partijvoorzitters Elio Di Rupo of John Crombez suggereert dat we misschien eens moeten kijken naar de winsten van Carrefour of vergelijkbare bedrijven als deel van de discussie, krijgt een vrolijk “Onzin” op het rekest.
Ziet de regering geen rol meer voor zichzelf en krijgen we enkel nog medeleven? Al was het maar eens grondig bekijken welke tewerkstellingsbevorderende steunmaatregelen Carrefour heeft gekregen de voorbije jaren. Geen woord daarover.
Zijn werknemers nog enkel pionnen in het grote economische spel?
Daar lijkt het een beetje op. Het debat gaat immers heel sterk over de inwisselbaarheid van werknemers.
Men doet alsof de ene job de andere is.
Alsof een job niet ook draait om voldoening krijgen, zekerheid hebben of een leven opbouwen. Er lijkt bovendien niemand van de experts bekommerd om de vraag of de ontslagen werknemers er op achteruit zullen gaan. “We helpen hen wel aan een job”, aldus minister Muyters. “Binnen een jaar heeft iedereen een andere job”, aldus Jan Denys van Randstad. Serieus?
En zal die job dezelfde voorwaarden, afstand tot het werk of uurregeling hebben? Of zelfs maar hetzelfde loon? Geen woord daarover. Terwijl ook dat niet alleen de verantwoordelijkheid van het individu mag zijn, maar ook van werkgever en overheid. Of zeggen we ook hier: je staat er alleen voor?
Tenslotte nog iets over al die jobs die zomaar voor het grijpen liggen. Dat klopt misschien, als je hoogopgeleid bent en tussen de 25 en 50 jaar bent. Maar voor iedereen die afwijkt van de norm zou het met die weelde aan kansen wel eens flink kunnen tegenvallen. Voor wie te weinig ervaring heeft, of te veel, voor wie te oud is of te gekleurd, voor wie niet past in de hoge eisen die werkgevers vandaag stellen.
Jammer maar helaas.
Ook daar is er nog veel dat het beleid kan doen.
Natuurlijk zullen de volgende dagen ook de verantwoordelijkheid van de verschillende regeringen zowel als van de Carrefour directie onder de loep genomen worden. Dit drama is nog lang niet verteerd en heeft als steeds verschillende kanten. Maar het is toch opvallend dat de eerste reacties deze vorm aannemen, alsof dat de onmacht moet verhullen om het over de echte verantwoordelijkheid te hebben. Of, zoals Jan De Weghe van BBTK gisteren stelde in "De Ochtend": “Waar blijft de duurzame oplossing?”
--
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.