Ivo Poppe schuldig bevonden aan vijf moorden: "Geen sprake van euthanasie"

De feiten kwamen aan het licht toen de beschuldigde eind 2013 zelf aan een psychiater vertelde dat hij bij tientallen mensen actief euthanasie zou hebben toegepast. Daarbij zou hij in het Sint-Jorisziekenhuis in Menen opzettelijk insuline of lucht ingespoten hebben. Het gerecht in Kortrijk startte een onderzoek, waarna Ivo Poppe in mei 2014 in de cel belandde op verdenking van een hele reeks moorden.

Het eerste slachtoffer was Maurice Vanhaverbeke (79), de grootoom van de beschuldigde. Poppe gaf toe dat hij in september 1978 een kussen gebruikte om zijn grootoom van het leven te beroven. Ook zijn andere grootoom Leo Vanhaverbeke (81) werd door de Wevelgemnaar om het leven gebracht. Ivo Poppe spoot op 17 mei 1986 via een katheter lucht in de aderen van het slachtoffer. Op dezelfde manier bracht hij in 2004 zijn schoonvader Gerard Vercaemer (80) om het leven. Zijn moeder Ivonna Vanhaverbeke (90) was op 27 januari 2011 het laatste slachtoffer.

Tijdens het onderzoek bekende Ivo Poppe de hand te hebben in de dood van Marguerite Blondeel (84) in maart 1996. Ook over de moord op Irma Parmentier (74) in december 1993 legde hij bekentenissen af, maar in beide gevallen kwam hij daarop terug. Poppe gaf toe dat hij nog minstens tien patiënten om het leven bracht, al werd het nooit duidelijk om wie het precies ging. Daarover hoefde de jury zich dan ook niet te buigen. 

In het arrest werd opgemerkt dat de feiten absoluut geen daden van euthanasie waren. "Het zelfbeschikkingsrecht werd bij geen van de slachtoffers gerespecteerd," klonk het. Ivo Poppe handelde naar eigen zeggen uit medelijden, maar had zelf al toegegeven dat de slachtoffers niet om euthanasie gevraagd hadden. Bovendien getuigde de wetsdokter Werner Jacobs dat van een goede of zachte dood geen sprake was. "Smoren met een kussen of het toedienen van luchtembolen gaan gepaard met een doodstrijd die minuten in beslag kan nemen." Tenslotte werd ook aangehaald dat de beschuldigde sprak over een zeker machtsgevoel door te kunnen beslissen over leven en dood.

In de motivatie werd verwezen naar de bekentenissen die de beschuldigde aflegde tegenover zijn psychiaters, tijdens het onderzoek en op het proces. Aan dokter Lodewyck verklaarde Poppe bijvoorbeeld dat hij tientallen patiënten doodde en dat het frequenter gebeurde in het begin van de jaren '90. Toen zou hij zelfs eens drie patiënten tijdens één weekend omgebracht hebben.

Zijn bekentenissen over Irma Parmentier trok de diaken terug in, maar de jury achtte die moord toch bewezen. Ivo Poppe duidde haar ook zelfs aan op zijn lijst met slachtoffers. "Hij vertelde dat ze wist dat ze ernstig ziek was en dat ze aan het afzien was. Uit een gesprek met haar leidde hij naar eigen zeggen haar impliciete vraag om niet langer af te zien af. Hij legde uit hoe hij zich klaar hield om haar kleindochter, die ook zijn collega was, op te vangen." Die gedetailleerde beschrijving komt volgens de jury perfect overeen met de getuigenis van de kleindochter van Parmentier.

Voor de feiten op Marguerite Blondeel werd Ivo Poppe wel vrijgesproken. "Weliswaar is er de oorspronkelijke bekentenis en komt zijn handschrift voor in het verpleegdossier. Het is ook niet uitgesloten dat hij insuline gebruikte. Deze aanwijzingen doen onvoldoende afbreuk aan het bestaan van de redelijke twijfel over de schuld van de beschuldigde aan haar dood."

De debatten over de strafmaat starten morgen om 10 uur. Ivo Poppe riskeert levenslange opsluiting.