"Voor kinderen van uitgeprocedeerde asielzoekers is hun uitwijzing de hel"

Klejdis Kadrija, 11 jaar oud, zijn zus Kejda, 9 jaar, Sara, 3 jaar en hun papa staan ons op te wachten in hun terugkeerhuis. We mogen er niet filmen, en trekken met hen de tuin in. En ze vallen meteen met de deur in huis. "De politie kwam en pakte ons op, we waren bang, mama en papa begonnen te wenen. We moesten apart in de auto, wij de kinderen, en mama en papa apart. Toen moesten we naar het bureau." Waarom weten ze niet. Kejda begint te huilen. "Ik wil niet naar Albanië, ik wil bij mijn vrienden blijven, en op mijn school."

Kinderen die in afwachting van hun uitwijzing in een terugkeerhuis wonen, mogen wel nog naar school. De Kadrija's wonen nu 70 kilometer van hun school vandaan. Elke dag worden ze opgehaald per taxi. Vrijwilligers en de school betalen daarvoor. Die school, daar klampt Kejda zich aan vast. Ze zit in het 3e leerjaar en laat trots de tekeningen van haar vriendinnetjes zien. "Ik ben hier sinds ik twee was, ik spreek niet goed Albanees, ik spreek Nederlands met mijn familie." Ze barst in tranen uit. Vanuit de school klinkt protest tegen de uitwijzing van Kadrija. De directie wil dat het meisje op z'n minst het schooljaar kan afmaken.

Het gezin in kwestie diende een asielaanvraag in in 2011. Die werd na zes maanden afgewezen. Het gezin startte verschillende beroepsprocedures op.  Het kabinet van staatssecretaris Francken laat weten dat dit "het klassieke verhaal" is van een gezin dat "nodeloos de procedures gerokken heeft".

"Dit gezin had de kans om tijdens de zomervakantie vrijwillig terug te keren", aldus het kabinet. "In plaats daarvan koos men voor het opstarten van een nieuwe beroepsprocedure en het verblijf te rekken en over de schoolvakantie te tillen."

Volgens het kabinet kreeg het gezin diverse uitnodigingen van de Dienst Vreemdelingenzaken om te spreken over de organisatie en mogelijke ondersteuning bij een vrijwillige terugkeer naar het land van herkomst, maar kwamen ze nooit opdagen.

In het verleden zijn er regularisatiecampagnes geweest om families die hier goed geïntegreerd waren de kans te geven op papieren. Zo kwam de moeder van Narges Ghiasloo, nu 27 jaar, uit Iran naar België, in 2003. Narges was toen bijna 12. Heel  haar middelbare schoolcarrière werkte ze hard aan haar toekomst in België. Ze volgde Latijn-wiskunde, en wou later fysica studeren aan de universiteit. "Maar het was een hel. Je probeert te overleven." Want naast praktische problemen, (zo kon ze bijvoorbeeld niet mee naar het buitenland met haar klasgenootjes) is er vooral de onzekerheid. Elk moment kan de politie aan de deur staan. Er is alleen dringende medische noodhulp. De ouders moeten werk vinden, want er is geen OCMW steun voor mensen zonder papieren.

In haar laatste jaar humaniora kwam het verlossende bericht, ze werden regulariseerd en is Belgische geworden.  Maar het heeft haar toekomst bepaald. De studie kon niet doorgaan, ze werkt nu, en studeert boekhouden. 

België heeft het kinderrechtenverdrag van de VN ondertekend. Dat verdrag bepaalt dat kinderen zeggenschap moeten hebben in een verblijfsprocedure. Het Kinderrechtencommissariaat waakt over de naleving van dat verdrag, zij hebben er bij Francken op aangedrongen om de kinderen van de familie Kadrija ook te horen, want dat is nog niet gebeurd. Ook de school en de inrichtende macht van hun school, het Katholiek Onderwijs, vinden dat de familie moet blijven.  

VZW Orbit, die vluchtelingen en migranten begeleidt, vindt dat ook onvoldoende rekening wordt gehouden met het economische verlies. "Kinderen hebben hier jarenlang school gelopen, zijn volledig opgeleid, dat heeft de staat massa's geld gekost, dat nu zomaar over de balk wordt gegooid", zegt Hilde Geeraets.