LEES OOK: Topchirurgen kloppen weken van 100 uur, nieuwe generatie stelt zich daar vragen bij

Het gespreksonderwerp van de week was zonder twijfel het gekke beroep dat chirurgen hebben, zeker toen in Topdokters Stefaan Nijs vertelde 110 uur per week te werken. Dat is geen uitzondering, zo blijkt, zeker niet voor wie in opleiding is.

Jef Van den Ende, professor emeritus en gewezen diensthoofd Tropische Geneeskunde in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, noemt het een ramp voor de arts op Radio 2. “Hoe graag hij het ook doet en hoe zeer hij ook overtuigd is van de noodzaak voor zijn carrière, het is vooral een probleem voor de patiënt.”

“De meeste patiënten zijn echt niet gediend bij een arts die amper nog kan nadenken. Ik heb tijdens mijn opleiding ook shiften van meer dan 60 uur moeten doen, zonder slapen, waar we mensen hebben moeten laten doodgaan omdat we helemaal niet meer konden nadenken.”

Niets veranderd

Verandering is daar nog niet in gekomen, de lange shiften bestaan nog steeds voor wie een opleiding volgt. “Als je een assistent kan uitpersen, dan wordt dat op verschillende plaatsen gewoon gedaan”, zegt Van den Ende. “Ze kunnen toch geen weerwerk bieden, want anders stopt de opleiding gewoon. Ze hangen met handboeien aan hun supervisoren vast.”

De professor noemt het een soort van cultuur. “De redenering is dat we allemaal hebben geleden als assistent en dat nieuwe assistenten dan ook maar moeten lijden. Het lijkt alsof het nodig is om te lijden, maar dat is helemaal fout. Je moet geen honderd uur per week werken om kwaliteit te leveren. Integendeel. De kwaliteit gaat daardoor net achteruit.”