Actrice Veerle Eyckermans ontsnapte aan moordpoging door Hardy: "Ik hoop dat deze man nooit meer vrijkomt"

Actrice Veerle Eyckermans werd op 14 februari 2015 aangevallen door Hardy aan haar woning in Hofstade. Hij sloeg haar met een afgebroken steel van een pikhouweel hard op het hoofd. Eyckermans getuigde in de rechtbank over die traumatiserende avond. "Ik zag een vreemde man in het donker gekleed met een muts op. Hij had de handen boven het hoofd. Hij sloeg mij op het hoofd. Dan op mijn armen. Hij bleef slaan. De eerste slag was net als bij een zware hamer, ijskoud. Dat bleef maar doorgaan. Hij zei geen woord. Ik hoorde alleen zijn zware ademhaling", getuigde de actrice, bekend van onder andere 'Sara' en 'Postbus X'. "Ik ben dan onder de bomen gekropen en heb heel hard gegild. Eerst heel hard ‘neen’, daarna heb ik heel hard om hulp geroepen naar mijn buurman." Toen die naar haar toe kwam gelopen, sloeg Hardy op de vlucht. 

Eyckermans had Hardy naar eigen zeggen nog nooit gezien. De actrice beschreef haar gevoel na wat haar overkomen is. "Ik ben twee dagen in het ziekenhuis geweest, daarna een week bij mijn zus. Ik wilde daarna toch mijn angsten niet projecteren op mijn dochter en ben terug naar huis gegaan. In het begin durfde ik niet buiten. Dat is langzaam moeten groeien. Je voelt je bekeken, voelt angst. Het is een lange weg geweest om uiteindelijk alles terug op te bouwen. Het heeft twee jaar geduurd. Ik durfde in het schemerdonker niet meer buiten te komen. In die tuin, die oprit, daar moet je elke keer voorbij. Dat is gruwelijk…"

"Het laatste jaar heb ik het langzaam een plaats kunnen geven, maar het blijft moeilijk", aldus Eyckermans. "Zeker naar aanleiding van het proces. Ik heb twee jaar niet thuis geslapen als mijn dochter er niet was. Mijn huis was mijn heiligdom en van het ene moment op het andere was dat weg. Daar worstel ik tot op de dag van vandaag nog altijd mee. Voor mijn dochter probeer ik mij sterk te houden. Je wilt je kind niet bang maken. Ik gebruik al mijn kracht om door te gaan."

Ze beseft dat haar dochter deze gebeurtenis al meedraagt in haar rugzak. Voor haar heeft ze haar angsten weggestoken. "Ik ben bang van elk geluidje of kraakje. Ik ben bang als ik iemand 's avonds op straat tegenkom. Ik screen alle mannen. Ik kan dat niet aan mijn kind vertellen, want ik wil haar niet bang maken", zei Eyckermans. Ze reageerde vol ongeloof toen ze uiteindelijk vernam dat een vermeende seriedoder haar te lijf was gegaan. "Verschrikkelijk. Ik schaamde mij kapot dat mijn foto in de krant naast de zijne stond. Ik kon dat niet plaatsen."

Eyckermans' raadsman Jef Vermassen noemde de getuigenis achteraf "bijzonder moedig", want ze was ontzettend bang. De advocaat wees er nog op dat Eyckermans een tijdlang geen rollen heeft willen aannemen, omdat ze niet wilde dat Hardy haar op tv zou kunnen zien. Daardoor leed ze financiële schade, in die mate dat ze haar therapie moest stopzetten.

Na de zitting zei Eyckermans aan de verzamelde pers dat ze Hardy niet heeft aangekeken. "Tijdens mijn getuigenis heb ik gewoon voor mij gekeken. Ik heb mij erdoor geslagen, en het meeste kunnen zeggen van wat ik dacht te moeten zeggen", aldus de actrice. "Even heb ik nu toch een heel goed gevoel." Na enig aarzelen had ze het over een "opluchting". "Opluchting dat ik het gedurfd heb en dat ik er nog sta." De getuigenis noemde ze een "nieuwe fase in de verwerking". Wat er nu volgt? "Nu ga ik nog even moeten vechten."

Voor Eyckermans kwamen ook andere slachtoffers van Hardy aan het woord. Zo getuigde Patrick M. (57 ), de zoon van slachtoffer Maria Walschaerts (82), over de dag dat hij zijn moeder dood had aantroffen in de slaapkamer van haar woning in Mechelen. Na een telefoontje van een bezorgde buurvrouw op 22 mei 2014, die had gezien dat de rolluiken naar beneden waren gebleven, was hij een kijkje gaan nemen in de woning van zijn moeder.

"Ik heb het licht aangedaan in de slaapkamer en heb mijn moeder daar aangetroffen. Dat is een beeld dat ik levenslang zal moeten meedragen. Ik dacht eerst nog, 'ze is gevallen of heeft iets aan haar hart gekregen', maar toen zag ik dat haar handen zwart waren. Vanaf dat moment is mijn leven veranderd. Ik heb er zware nachtmerries aan overgehouden, ik ben getekend voor het leven." Na bijna vier jaar zit hij nog steeds vol woede, gaf hij toe. 

Patrick M. probeert zich erdoor te knokken, met sporten als uitlaatklep, maar het assisenproces weegt zeer zwaar door. De grote vraag voor zoon Patrick blijft: "Waarom?".

Voorzitter Thys confronteerde Hardy met die vraag, waarop die zuchtte, lange tijd zweeg en uiteindelijk antwoordde: "Ze was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats." Details van de feiten kon of wilde Hardy verder niet geven. "Ik heb dat allemaal begraven en in mijn diepvries gestoken."

Ook slachtoffer Annie H. (71) legde een getuigenis af. De arts zei dat ze beseft hoeveel geluk ze heeft gehad dat ze de moordpoging van Renaud Hardy heeft overleefd. In de nacht van 29 op 30 september 2014 stond Hardy aan haar deur, bonkend op alle ramen. "Het klonk alsof er een bende stond te kloppen", getuigde Annie H. Maar het huis was goed beveiligd en Hardy raakte niet binnen. Annie H. dacht eerst aan een mislukte inbraakpoging. Pas veel later hoorde ze dat Hardy haar die nacht had willen vermoorden.

"Ik ben in een horrorfilm beland en blijf zitten met die vraag, waarom ik?" Ze gelooft niets van de verklaringen die Hardy tot nu toe hierover heeft afgelegd. "Dat hij nu eens eindelijk de waarheid zegt", aldus de vrouw. Hardy brabbelde iets in het Frans en antwoordde dan: "Ik wilde u geen pijn doen. Het was een toeval, ik wil mij daarvoor excuseren. Als er een antwoord is, zou ik het graag geven. Ik zou haar aanraden om niet meer te zoeken naar antwoorden: dat gaat niet meer gebeuren."

In een politieverhoor bekende Hardy destijds dat Annie H. "de volgende zou zijn". Toen voorzitter Thys de beschuldigde vroeg of hij naar haar woning is gegaan met de bedoeling haar de doden, antwoordde die: "Neen absoluut niet. Had ik echt willen binnen geraken, dan was dat toch geen moeite geweest. Er lag een koevoet in mijn auto. Het spijt mij dat ik haar zo onzeker gemaakt heb, ik besef dat nu."

Eerder op de dag lieten speurders hun licht schijnen op het seksleven van de beschuldigde. Ex-vriendinnen van de vijftiger getuigden aan de politie dat Hardy heel dominant was en kickte op wurgen. Maar in een reactie wuifde Hardy dat beeld dat van hem opgehangen werd weg. "Eigenlijk was ik de seksslaaf, niet die vrouwen", klonk het.

Vier verschillende vrouwen bevestigden aan de speurders dat zij in dezelfde periode een seksuele verhouding met Hardy hadden. Toch beweerde hij aan de onderzoekers dat zijn seksleven toen "niet actief" was. Het patroon van de verhouding met de vier vrouwen loopt opvallend gelijk: een dominante Hardy, die begint met een massage en zijn bedpartners dan blinddoekt, vastbindt, wurgt en/of met verschillende voorwerpen vaginaal penetreert. Dat laatste "hoorde bij een massage", aldus Hardy. Speurders beschreven de seksbeleving van de beschuldigde als "sadistisch en promiscue" (verdorven, nvdr.).

De beweringen van Hardy's exen werden ook gestaafd door de videobeelden die Hardy heimelijk opnam. Waarom hij dat deed? Na lang aandringen en enkele ontwijkende antwoorden antwoordde hij "ongezonde interesse". Tijdens de zitting verkondigde Hardy dat het de vrouwen zélf waren die om deze seks vroegen. Er volgde een warrige uitleg, die hij besloot met de conclusie dat hijzelf de seksslaaf was, en niet die vrouwen.

Hardy haalde ook uit naar speurder Bart Marivoet toen die wees op een aantal nog niet-gekende feiten die de beschuldigde op zijn kerfstok zou hebben. Zo zou Hardy in 1996 plots in de slaapkamer van een ex-partner zijn opgedoken, die op dat ogenblik al een jaar geen contact meer met hem had. Hij zou eerder ook aanstalten hebben gemaakt om een andere ex-partner met een stok te slaan en geprobeerd hebben om binnen te dringen in de woning van twee andere vrouwen. In 2015 zou hij doodsbedreigingen hebben geuit tegen een vrouwelijke cipier.

Hardy kon de aantijgingen niet meer aanhoren, en haalde boos uit naar de speurder. “Ik vind het hallucinant, excuseer mij heren (van de politie, nvdr.). Is daar enig bewijs van? Ik heb daar meerdere keren een confrontatie over aangevraagd. Tien jaar later zomaar zeggen 'dat is de dader', dat is gewoon hallucinant. U bent mij hier negatief aan het afschilderen. U beschuldigt mij zonder enig bewijs. Van die doodsbedreiging aan die cipier, dat zijn marginalen die geld krijgen om te zeggen dat ik op een cipier haar bek zou slaan.” 

Assisenvoorzitter Dirk Thys weer erop dat die incidenten nooit tot een vervolging of veroordeling hebben geleid. Thys tikte Hardy ook op de vingers omdat die de speurder rechtstreeks aankeek en aansprak. "Richt u tot mij, niet tot de politie", klonk het. De beschuldigde gehoorzaamde en sprak vervolgens tot de voorzitter: "Hij heeft geen enkel bewijs, geen enkele foto. Elke confrontatie is geweigerd, en nu presenteren ze dat hier op een plateau", aldus een misnoegde Hardy.