Scorende Kompany loodst City mee naar eerste prijs van het seizoen

Voor zulke momenten leeft hij. Vincent Kompany houdt van de grote dagen. Zelfs nu zijn lijf al enkele jaren niet meer op zijn tempo mee wilt, blijft hij zich in de revalidatiezaal afbeulen voor dat ene moment van glorie. Opgeven doet hij nooit na een laatste gevecht. Een strijd die hij hoofdzakelijk met zijn eigen lichaam voert. Het hoofd en de wil straffer dan de spieren en pezen die het moeten dragen. In zijn motivatie om te tonen dat hij het topniveau nog altijd aankan, heeft hij zichzelf de voorbije jaren te vaak over de limiet geduwd en signalen genegeerd. 

Ook vandaag moeten dokters, kinesisten en trainers hem nog altijd afremmen. De reden waarom zijn lichaam duizend en een littekens draagt. Hij neemt het erbij. Omdat hij zo graag voetbalt. Omdat hij het triomfgevoel maar moeilijk missen kan. Voor de centen hoeft hij het eigenlijk niet meer te doen: binnen is hij al een tijdje. Voor het palmares evenmin. Ondanks het feit dat Eden Hazard en Thibaut Courtois de afgelopen jaren twee landstitels en een League Cup pakten bij Chelsea is de aanvoerder van Man City nog altijd de meest succesvolle Belg aller tijden in Engeland. Sinds gisteren dat beetje meer. Als hij aan het eind van het seizoen ook nog de Premier Leaguebeker de lucht in mag steken, leest zijn cv als volgt: drie landstitels (2012, 2014, 2018), drie League Cups (2014, 2016, 2018), een FA Cup (2011). Op zes van de zeven foto’s in de eregalerij van Manchester City zal hij prominent met de beker in zijn armen staan, de band om de biceps. Gezicht van een generatie, legende in het blauw gedeelte van Manchester.

Zijn song ‘Here’s to you, Vincent Kompany’ galmde in de tweede helft door Wembley. Met een slimme deviatie had de Rode Duivel net voor zekerheid gezorgd: hij duwde een schot van Gundogan voorbij Ospina. Zo vaak scoort Kompany niet, maar als hij dat doet, weet hij doorgaans met zijn vreugde geen blijf. Was vanavond niet anders. Op zulke momenten beseft hij dat al het harde werk in de revalidatiezaal niet voor niks is geweest. Comebackprins. Veertig blessures, veertig comebacks. Iemand gezien hoe hij de snelle Pierre-Emerick Aubameyang voor de pauze terug ging halen? Er is een reden waarom ze hem bij Man City in een om de twee wedstrijden opstellen. Niks forceren. Ook Kevin De Bruyne vierde gretig mee. Voor hem is het de tweede trofee bij Man City. In 2016 stond hij ook mee op het podium, maar toen miste hij de finale door een blessure. 

Ondanks een moeizamere eerste helft cruiste City naar zijn eerste trofee van het seizoen, de eerste ook voor Pep Guardiola in Engeland. Sergio Agüero strafte voor rust onoordeelkundig verdedigen genadeloos af. Kompany verdubbelde de score en David Silva, nog zo’n oude strijder, legde de finale uiteindelijk in een definitieve plooi. De minst prestigieuze beker uit Engeland verhuist opnieuw naar Manchester. Voor Arsenal, dat zelden een vuist kon maken, rest alleen nog de Europa League.