Smartwatches gaan de NMBS niet helpen. En u ook niet

Vorige week was er een persbericht: "NMBS bestelt duizenden smartwatches voor stiptere treinen". Ongetwijfeld een premature aprilgrap, daarmee wel op tijd en dus een zeer fijne mop. Zelf heb ik sinds vorig jaar een smartwatch. De balans: handig, maar ook overbodig. 

Waarom ik na lang twijfelen toch besloot een Apple Watch aan te schaffen? Eerst en vooral blijf ik een fanboy, en is mijn geld dus magnetisch voor witte verpakkingen uit California. Daarnaast kon dat kleine dingetje wel eens gróót worden. Het eerste Apple-product van het post-Jobs tijdperk. Een computer om je pols. En zelf werkzaam in een digitale boîte, wou ik wel eens zien wat dat gaf.

Spoiler: compleet niks.

Het is een toestel waarop je zelf niks doet. En dat is maar goed ook. We hebben niet nóg een toestel nodig dat onze tijd opzuigt. En voor zo’n klein schermpje heeft iedereen per definitie te dikke vingers, waardoor het motorisch toch onwerkbaar wordt.

Maar: waarvoor dient het dan wel?

De populairste toepassing van wearables is gezondheid. Het zijn fitness trackers die je sport en beweging meten, en allerlei trucjes uithalen om je gezonde gewoonten vol te houden. De duurzaamheid is dubbel.

Voor bepaalde mensen is het effect van dat soort gamification snel uitgezongen. Zelf sport ik er bijvoorbeeld niet méér door, al ben ik wel verbaasd van mijn stappenteller op feestjes (waardoor ik concludeer dat feesten in feite supergezond is).

Anderzijds ken ik best wat verhalen van familie en vrienden voor wie wearables echt tot een gedragswissel hebben geleid. Daarnaast voegen smartwatches ook notificaties toe aan de mix. Geen paniek: je pols gaat niet constant oplichten als een foorkraam. Je voelt gewoon een subtiele tik, en het horloge toont enkel het bericht als je ernaar kijkt. 

Twee belangrijke dingen daar. Je moet wel even de tijd nemen om te bepalen welke smartphone-notificaties ook naar je horloge mogen doorstromen. Directe berichten van vrienden of familie bijvoorbeeld. Geloof mij: mocht je ook LinkedIn (de pedalen kwijt) of het WhatsApp-gesprek van je voetbalteam (shout-out to FC Elaba) toelaten, heb je op het einde van de dag geen batterij meer, noch een pols.

Anderzijds moet je ook opletten in gesprek met mensen: je smartphone blijft in je zak zitten, wat beleefd is. Helaas is naar je horloge kijken dat niet. Het lijkt te impliceren dat de ander z’n betoog zo stilaan mag afronden. Gaat dat hier nog lang duren moatje ….

Maar: die discrete notificaties werken wel goed. Het puurt de wildgroei aan schreeuwerige meldingen uit, tot enkel het belangrijkste overblijft. En vooral: het neemt de verleiding weg om 'snel even' naar je telefoon te kijken of er iets gebeurd is. Want elke keer je kijkt, valt daar sowieso iets te beleven. Je bent er toch, dus snel even Instagram openen ... en plots ben je naar Stories aan het kijken van de puppy van een oude kotgenoot. 

En toch. Al is een smartwatch handig, het is niet onmisbaar. Je gaat ervoor niet speciaal terug naar huis wanneer je het vergeten bent. Voor een vergeten smartphone daarentegen, zouden veel mensen wellicht zelfs een latere vlucht nemen.

Wanneer zouden die wearables dan echt onmisbaar zijn? Wat is de killer app?

Voor mij is dat niet iets wat jij met een smartwatch doet, maar wel wat dat horloge met jouw wereld kan doen. Identificatie bijvoorbeeld. Je hebt een beveiligd toestel om je pols, dus daarmee zou je perfect kunnen zorgen dat je overal binnen en buiten kan.

Gedaan met zoeken naar je kantoor- of parkeerbadge. Naar je fitness- of zwemabonnement. Apple geeft zelf een glimp van die toekomst: ik hoef geen paswoorden meer te typen op m’n Mac als ik ervoor zit met m’n Apple Watch aan. Dat soort frictie zou ook in de fysieke wereld moeten wegvallen.  

Of dingen betalen. Contactloos betalen begint stilaan door te breken in België, maar het zoeken naar je betaalkaart of smartphone zorgt ervoor dat de tijdswinst bescheiden blijft.

Niet zo met een slim horloge. Gewoon even tikken met je horloge, en je bent buiten voor de kassierster beseft wat er gebeurd is. Da’s trouwens best veilig. Het werkt enkel voor kleine bedragen, en je moet het horloge aanhebben (indien jouw pols gestolen wordt, heb je wel grotere problemen dan enkele frauduleuze transacties in de supermarkt).

Persoonlijk kijk ik dan ook echt uit tot betalen met een smartwatch doorbreekt. Of dat dan de banken zelf zijn die daarvoor zorgen, dan wel Apple of Google zijn, is vooral een strategisch geladen dossier. Behalve winkelen zou ook vervoer vanuit de losse pols kunnen. Parking binnenrijden of de bus opstappen? Tik. Concertzaal buitenkomen en meteen een Uber bestellen? Tak.

Daarnaast zouden die wearables weleens het huisje kunnen zijn voor onze virtuele assistent. Voorlopig praat ik enkel tegen Siri op de fiets (“Hey Siri, tot hoe laat is Delhaize open?”) of vanuit bed (“Siri, nóg eens 5 minuten snoozen”). Maar verwachting is dat die stem-assistenten echt wel onze go-to hulpjes zullen worden.

Wie sceptisch is tegenover het hele ‘voice’ gebeuren: Alexa-producten waren de best verkopende eindejaarsproducten op Amazon, en in de VS heeft bijna een op de 3 gezinnen een slimme speaker. Google liet trouwens weten dat hun Assistant dit jaar ook Nederlands zal spreken.

Vandaag zijn smartwatches al handig, maar hebben ze niet genoeg te bieden om echt door te breken. Het concept klopt gewoon nog niet: ze moeten ons niet nóg een scherm of digitaal universum bieden. Ze moeten vooral onze rechterhand zijn in de echte wereld, en digitale interacties wegtoveren.

-----

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen, publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.