Franz Ferdinand bouwt Schots en scheef feestje in Vorst

Hoeveel Britten zouden vandaag beroerd ontwaakt zijn, met een klauwende kater in hun bovenkamer? Het fanlegioen van Franz Ferdinand dat de oversteek maakte naar ons land, had zijn zinnen gisteren duidelijk gezet op een dol drinkgelag en doorzopen zangkoor.

Even luidruchtig als het peroxide-blonde kopje van frontman Alex Kapranos oogde, klonk deze spionkop van Franz Ferdinand. Dertigers die een eind gebreid zagen aan een vermoede tournée minerale, zetten het al buiten in de ijzige kou op een flink slempen, voor ze vuistpompend, crowdsurfend en molenwiekend zouden meegaan in de onvermoeibare manie van de show. Maar ook de dames lieten zich niet onbetuigd in Vorst: tijdens publieksfavorieten als ‘No You Girls’, ‘Walk Away’ en ‘Do You Want To’ leek je op de dansvloer van een morsige club beland.

Spalkhout en los zand

Al vanaf de eerste dag had Franz Ferdinand dit meesterplan natuurlijk op het oog: muziek maken waar mannen op loos gaan en meisjes op dansen. Met eerste hits als ‘Take Me Out' en 'The Dark of the Matinée' bleken ze meteen geslaagd in dat ambitieuze opzet. Zo verwonderlijk is het dus niet dat de gestileerde punkfunk van weleer op hun nieuwste plaat Always Ascending voor disco en synthpop wordt ingewisseld. Het geweer werd van schouder veranderd, maar het mikpunt is nog altijd de heupen.

Om eerlijk te zijn: die laatste plaat is geen onverdeeld succes. Méér nog: aan de meeste songs vinden we geen bal. De plaat hangt als los zand aan elkaar, en de muzikale aanpak met synths klinkt lang niet zo revolutionair als Franz Ferdinand zelf aangaf (“Future sound”? Doe ons een lol, zeg). Bovendien verveelt de gepolijste precisie van de riedeltjes soms al na één luisterbeurt. Live ging de groep gelukkig minder zwaar onder die last gebukt: met een zinderende sound die assertief en dwingend in de bunker werd gepompt, moest je al van spalkhout gemaakt zijn om lang stil te blijven staan.

Songs als wilde katten en snooze-poesjes

Met acrobatische schaarsprongen en een pose die Mick Jagger, Jarvis Cocker en David Bowie in één pezig lichaam verenigde, merkte je dat de groep vandaag ook nog steeds een charismatische frontman heeft aan Kapranos. En met gitarist Dino Bardot of toetsenist Julian Corrie deed Franz dan weer een fraaie, nieuwe aanwinst. Maar toch werkten niet alle songs even goed. ‘Lois Lane’ kende een valse start en banjerde daarna wat doelloos verder. ‘The Academy Award’ leek dan weer het onuitgesproken signaal om collectief een exodus richting bar in te zetten. En hoewel ‘Glimpse of Love’ een aardig Moroder-fantasietje was, werd die song nodeloos lang gerekt. Hetzelfde gold trouwens voor de eerste encore ‘Feel the Love Go’.

“De beste songs zijn als wilde katten”, vertelde Kapranos ons ooit. “Ze hebben de natuurlijke aanleg om in achterafsteegjes te vechten met andere straatkatten.” Wilde katten als ‘Ulysses’, ‘The Dark of the Matinée’ en ‘Take Me Out’ bleken de grootste vechtersbaasjes in Vorst. Maar de snoespoesjes (snooze-poesjes, eigenlijk) die we boven beschreven, haalden de vaart onverbiddelijk uit een feestje. 

Een feestje dat weliswaar vaak even Schots als scheef was, maar bij momenten ook met een schuine blik bedacht moest worden.