"Mijnheer Dewinter, waarom ben je zo zenuwachtig over mijn foto mét hoofddoek?"

Eerst stuurt parlementslid Filip Dewinter deze tweet:

Iets later volgt deze tweet:

En nu, mijnheer Filip Dewinter, stuur ik u een antwoord want ik ben die studente "mét hoofddoek".

Wanneer ik mijn vrienden en familie vertel dat ik geschiedenis studeer, trekken zij altijd zeer grote ogen. “Geschiedenis? Wat kan jij nu daarmee doen.” Het blijft een hardnekkig vooroordeel bij mensen met een migratieachtergrond. Opleidingen aan de faculteit letteren en wijsbegeerte zijn niet zo populair als de meer prestigieuze wetenschappelijke of economische opleidingen. Begrijpelijk ook. Ik behoor tot een generatie die sociaaleconomische vooruitgang moet boeken. Die jaarlijkse vakanties naar Marokko, dikke BMW en dat grote huis betalen zichzelf niet.

Ook kunstopleidingen zijn taboe. “Kies maar voor een goede studierichting waar je snel werk mee vindt, knutselen doe je wel in je vrije tijd.” Mijn vader snapt nog steeds niet waar ik mee bezig ben. Hij denkt waarschijnlijk dat ik later een boetiek open waar vrouwen extravagante glitterjurken komen huren. Het is niet meteen sociaal aanvaard om voluit te kiezen voor een creatieve of academische opleiding. Toch ben ik zowel mode als geschiedenis gaan studeren, een vreemde combinatie op het eerste gezicht, maar voor mij de meest logische keuze.

Terwijl de universiteit een intellectuele uitdaging is, maak ik op de modeacademie mijn meisjesdroom waar. Ik wou niet kiezen voor een opleiding die mij klaarstoomt voor een beroep, maar ik wou mezelf persoonlijk ontwikkelen.

Voor mij was dit een zeer grote stap, aangezien ik te horen kreeg van een leerkracht dat ik niet moest beginnen aan een universitaire opleiding. Jammer genoeg maken veel jongeren dit mee. Er wordt verwacht dat het onderwijs kant-en-klare arbeidskrachten levert aan de lopende band. Maar ik geloof niet dat jongeren in een strak keurslijf gestoken moeten worden met zuiver economische doeleinden.

Een academische of kunstopleiding is niet eng. Jongeren moeten aangemoedigd worden om hun drempelvrees te overwinnen en hun talenten uit te buiten.

Daarom zijn inclusieve communicatiecampagnes zoals die van de Universiteit Antwerpen enorm belangrijk. Ik sta nu zelf afgebeeld op een paar honderd of duizend affiches verspreid over heel Vlaanderen. Ik wil hiermee jonge studenten over de streep trekken die twijfelen of ze al dan niet moeten kiezen voor een universitaire studie. Iedereen moet de kans krijgen om de toekomst mee te bepalen. Met of zonder hoofddoek. Met of zonder vergiet.

Vorige generaties hadden het te druk met uit de armoede te kruipen. Zij hadden geen tijd voor kunst, cultuur en Germaanse mythologie. Nu hebben wij de luxe om alle kansen te grijpen en aan elke tafel aan te schuiven in onze samenleving.

Dit maakt mensen zoals Filip Dewinter zenuwachtig. Dat ik op een poster - mét hoofddoek - als een zelfverzekerde vrouw sta te pronken, voelt bedreigend aan. Plots klopt er een mondige en assertieve generatie jongeren aan de deur die niet meer geloven dat “ ‘t Vlaams Bloek” hen op een vliegtuig richting chakamaka zal zetten.

Die tijden zijn voorbij. Wij zijn niet meer bang. We bepalen mee de toekomst, of u dat nu wilt of niet. Vlaanderen is mijn thuis. Dit zal ook zo zijn voor mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zij zijn de toekomst van Vlaanderen. Het wordt tijd dat meneer Dewinter hiermee leert leven.

---

De medewerker van Filip Dewinter schreef een reactie op deze tekst. Zie hiernaast.

---

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.