Uniek dubbelinterview met Boonen en favoriet Gilbert: "Da's het leven: je wordt geboren, je koerst, je sterft"

Boonen: (lachje) "Heel veel mogelijkheden. Ik blijf het een gigantische uitdaging vinden, die vijf klassieke Monumenten op zijn palmares. Maar in deze fase van zijn carrière is het de enige die hem nog rest. Als het écht de hele dag oude wijven gaat regenen tussen Milaan en Sanremo, krijgt hij een mooie kans. Misschien wel dé kans van zijn leven."

Gilbert: "Niet dat ik plots zoveel beter word in extreme omstandigheden. Maar waar een groot deel van de ­concurrentie dan van zijn pluimen laat, blijf ik op zeer hoog niveau koersen. Het is een mentale kwestie. Je moet een knop kunnen omdraaien in je hoofd. Dat is niet iedereen ge­geven."

Boonen: "Dat is hij toch altijd?"

Gilbert: "Stress helpt me niet vooruit. Het harde werk is geleverd, ik kan er niks meer aan toevoegen. Ik was wat ziek voor en na de Strade Bianche en in de eerste dagen van Tirreno-Adriatico. Maar nadien voelde ik me met de dag beter worden."

Boonen: "Je zal er zeker niet op ­reserve hebben gekoerst."

Gilbert: "’t Was raar, Tom. Beetje zoals tien, vijftien jaar geleden. Rustige aanloop en dan het laatste uur à bloc. Ik wurmde me vooral tussen de talrijke valpartijen door. Op zich al een succes. Typisch wel voor deze periode: iederéén verklaart zich ziek. Wat in de meeste gevallen met een flinke korrel zout moet worden genomen."

Gilbert: (haast zich) "Ja, ja, maar ik was écht ziek. (Boonen grinnikt) Maar veel jongens beelden het zich vaak in."