“Lieve echtgenoot. Ik. Heb. Meer. Hulp. Nodig.”: jonge moeder post emotionele open brief aan man op Facebook en elke jonge vader zou hem moeten lezen

“Vorige avond had je het lastig”, steekt dertiger Celeste Erlach uit Nevada van wal. Ze heeft samen met haar man een baby en een peuter en het was met de kleinste dat er problemen waren. “Ik had je gevraagd om op de baby te passen zodat ik eens vroeg naar bed kon. Hij weende. Het was meer een gejammer, eigenlijk. Ik kon hem boven horen en voelde een knoop in mijn maag. Ik vroeg me af of ik naar beneden zou gaan en je zou verlossen. Of ik gewoon de deur zou sluiten zodat ik dat beetje slaap kon krijgen, waar ik zo wanhopig behoefte aan had. Ik koos de tweede optie.”

20 minuten later stond haar echtgenoot echter aan haar bed. De baby huilde nog altijd als verloren. “Je legde hem in de wieg en duwde die wat meer naar mijn kant van het bed. Een duidelijk signaal dat je er genoeg van had om op hem te passen”, schrijft de vrouw. “Ik wilde naar je schreeuwen. Ik wilde een epische ruzie beginnen. Ik had al de hele dag op de kinderen gelet. Ik zou de hele nacht opstaan met de baby om hem eten te geven. Het minste wat je kon doen was ’s avonds enkele uren op hem passen zodat ik wat kon slapen. Een paar uren kostbare slaap. Was dat zo veel gevraagd?” (lees hieronder verder)

De vrouw maakt daarop duidelijk dat ze bang is dat ze zullen veranderen in hun ouders. Die leefden in een tijd dat de traditionele rollen nog aanvaard waren. Dat de vrouw alle zorg op zich nam en de man zich er niet te veel mee bezig hield. En dat die manier van werken geen probleem was.

“Mijn verantwoordelijkheid om eten op tafel te zetten, het huis proper te houden en voor de kinderen te zorgen is een vanzelfsprekendheid, zelfs als ik weer ga werken. Het is mijn eigen schuld. Ik heb al getoond dat ik het kan. En ik wil het ook. Het spijt me, maar ik weet niet of ik wil ervaren wat het geeft als jij een week lang instaat voor het eten ’s avonds. Ik zie het mijn vriendinnen en mijn moeder doen. Als zij het kunnen, waarom ik dan niet?”

“Misschien doen ze maar alsof in het openbaar en hebben ze het in het geheim ook moeilijk. Misschien leden onze moeders in stilte en kunnen ze het zich nu niet meer herinneren hoe zwaar het was. Of misschien ben ik gewoon niet zo goed als alle anderen. En hoewel ik echt in elkaar krimp als ik er alleen nog maar aan denk: ik ga het toch zeggen: ik heb meer hulp nodig.” (lees hieronder verder)

“Een deel van me voelt zich een mislukking dat ik het alleen nog maar vraag”, gaat ze verder. “Want je hélpt me. Je bent een geweldige vader. En je bent ongelofelijk met de kinderen. Het zou me trouwens goed moeten afgaan. Het moederinstinct, weet je wel. Maar ik ben ook maar een mens. En ik moet rondkomen met 5 uur slaap per nacht. Ik ben zo moe. Ik heb je nodig.”

Ze vat meteen de koe bij de hoorns en doet een reeks voorstellen. Zo vraagt ze haar man om zich ’s morgens over hun peuter te ontfermen terwijl zij met de baby bezig is en ’s avonds een uurtje voor zichzelf te krijgen terwijl hij op de kinderen let. “Ik weet dat het moeilijk is om een baby te horen wenen. Geloof me. Maar als ik het leeuwendeel van de dag op hem kan letten en hem kan troosten, moet jij het ’s avonds ook een uur of twee kunnen”, schrijft ze. “Alsjeblieft. Ik heb je nodig.”

In het weekend wil ze graag meer rustpauzes. Zodat ze ook eens het huis uit kan en zich weer eens een individu kan voelen. “En de dagen dat ik alles onder controle lijk te hebben, wil ik dat je me toch een handje helpt. Dat je me voorstelt om even te gaan liggen als de baby een middagdutje doet. Of dat je de vaat doet zonder dat ik het hoef te vragen. Ik heb je nodig.” (lees hieronder verder)

En ten slotte wil ze ook een beetje dankbaarheid. Dat haar man het opmerkt als de was gedaan is of het eten is klaargemaakt, bijvoorbeeld. Dat ze borstvoeding geeft en afkolft op het werk om geen flesjes te moeten geven. Dat ze hem nooit vraagt om thuis te blijven van zijn netwerkevents of sportactiviteiten. “Ik weet dat onze ouders het anders deden en ik haat het dat ik het vraag”, besluit ze. “Ik wou dat ik het allemaal kon bolwerken en dat het een peulschil leek. En ik wou dat ik geen complimentjes hoefde om dingen te doen waarvan iedereen verwacht dat een moeder ze doet. Maar ik zwaai met mijn witte vlag. Ik geef toe dat ik maar een mens ben. Ik zeg je hoeveel ik je nodig heb. En dat ik zal breken als ik gewoon verder probeer te doen. En dat zou voor niemand goed zijn. Want laten we eerlijk zijn: je hebt mij ook nodig.”

Het bericht van de vrouw werd zondag gepost en intussen al duizenden keren geliket en gedeeld. “Ik had dit kunnen schrijven”, klinkt het bij een andere moeder. “Mijn man is een fantastische vader en partner, maar ja, soms heb ik net dat beetje extra hulp nodig. Een schouderklopje. Een dutje. Een uurtje tijd voor mezelf. Waarom voel ik me altijd slecht als Ik het moet vragen?”

En iemand anders voegt daaraan toe: “Mijn echtgenoot doet alles wat ik hem vraag. Het probleem is dat ik het moet vrágen. Alles. Hij ziet het echt niet, het is niet slecht bedoeld. Een gootsteen vol vuile vaat? Hij ziet het niet. Als hij zegt dat hij net de baby heft verschoond, is het al twee uur geleden. Als hij met de baby gaat wandelen, vergeet hij de luiertas. Het zijn zulke dingen. Meestal vergt het zo veel energie om uit te leggen wat er gedaan moet worden, dat het makkelijker is om het zelf te doen. Alles duurt bij hem trouwens twee keer zo lang. Hij is geweldig, maar het zou nog beter zijn mocht hij af en toe iets uit zichzelf doen.”