De Islam-partij kwam vorige week in een mediastorm terecht toen ze voorstelde om mannen en vrouwen gescheiden van elkaar plaats te laten nemen op de bus. Een ideetje van Redouane Ahrouch (47), oprichter van de partij en zelf buschauffeur, die zich van geen kwaad bewust was toen hij uit alle hoeken felle kritiek kreeg op dat voorstel. “Dat voorstel heeft met religie niets te maken. Ik krijg gewoon heel veel klachten van vrouwen tijdens de piekuren, wanneer iedereen opeengepakt op de bus staat. Mannen maken daar misbruik van om handtastelijk te worden. Dat is de enige reden waarom dat voorstel in ons programma staat”, aldus Ahrouch.

Nochtans erkent zijn partij zelf “te streven naar het installeren van een Islamitische staat in België en het invoeren van de sharia”, en is ze onder andere voorstander van het herinvoeren van de doodstraf, het strafbaar stellen van abortus en euthanasie, en het afschaffen van alimentatiegeld bij scheidingen.

COMMENTAAR. “Islam heeft geen programma nodig. De partij profiteert van de polarisatie die voor haar bestaan is gecreëerd”

Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 haalde Islam in Anderlecht en Sint-Jans-Molenbeek telkens iets meer dan vier procent van de stemmen, goed voor één zitje in de gemeenteraad van beide Brusselse gemeentes. Ahrouch zelf verzamelde bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 1446 voorkeurstemmen in Anderlecht, goed voor een zitje in de gemeenteraad. Stemmen die hij kreeg op basis van een programma waarin hij “ethiek in de politiek” centraal stelde.

Of zoals hij het in een interview uit die periode zelf samenvatte: “Ik wil ethiek in de politiek brengen. Dat is niet aan iedereen gegeven. Maar als we geen ethiek hebben, dan zijn we als dieren. Politieke partijen hebben hun ethisch besef verloren. Maar ik heb een ethische bagage, ik draag nog waarden uit”. Waarden als “respect voor de ander.’

LEES OOK. Waarom België de partij Islam niet zomaar kan verbieden

Respect voor vrouwen?

Dat respect blijkt echter een relatief begrip: de man weigert namelijk vrouwen de hand te schudden, laat zich voor tv-interviews niet door vrouwen schminken, en acht het ondenkbaar dat een vrouw ooit de Islam-lijst zou trekken.

Bovendien blijkt Ahrouch ook een veroordeling voor huiselijk geweld op zijn strafblad te hebben staan: in 2003 werd hij veroordeeld tot zes maanden effectieve celstraf voor schriftelijke bedreigingen en slagen en verwondingen bij zijn echtgenote, die door het misbruik werkonbekwaam was. Die straf werd in beroep weliswaar omgezet in drie jaar voorwaardelijk.