Macklemore in Vorst: party met een paljas

Zullen we het maar eerlijk bekennen? We hadden geen goed oog in de Brusselse passage van Macklemore. Zijn laatste soloplaat Gemini was een regelrechte sof, en de kans dat hij het andermaal op een oeverloos emmeren zou zetten tussen de songs door – vaste prik bij eerdere tours – was nét iets te groot. But boy, were we wrong!

In Vorst Nationaal zorgde Macklemore – né Ben Haggerty – er al na een paar songs voor dat een dikke traan opwelde in bovenvermeld slecht oog. En vervolgens stuurde hij een concert lang aan op een gloedvolle glans in diezelfde kijkers. Wat een feestje! En wát een strakke opbouw: geen moment lonkte je naar de bar om even bij te tanken tijdens een minder bekende song of een rustpunt in de set. Zijn publiek had hij sowieso al mee van de eerste minuut: een blazerssectie voerde een enthousiaste choreografie uit terwijl ze ‘Ain’t Gonna Die Tonight’ schetterend op gang trokken, waarna een stormachtig gejuich de kop opstak bij zijn entree.

Right to party

Die euforie hield wonderlijk genoeg ook een heel concert stand: de decibelmeter ging steevast in het rood na élke song. U had duidelijk zin in een oorverdovend feestje. En als ceremoniemeester maakte Macklemore gelukkig net zo goed een uitstekende beurt.

Eerste hoogtepunt? Dat was het gitaargedreven ‘Firebreather’, waarin hij zichzelf de mantel uitveegde: “Got a Guns ’N Roses T-shirt, and never listened to the band / Just being honest, I just though that shit looked cool.” Soulvolle backings deden daarna vergeten dat er geen geweldige hardrockfan of zanger aan Macklemore is verloren gegaan. Zonder Ryan Lewis als vaste sparring partner bleek de rapper ook andere prioriteiten te hebben op het podium. De door blank privilege en ander sociaal onrecht aangedreven zedenpreken bleven goeddeels achterwege, in een set die vooral the right to party leek te willen verdedigen. Preker werd paljas, maar zonder gezichtsverlies te lijden. 

Laten we elkaar een mietje noemen

Maar als Macklemore dan toch eens voor het preekgestoelte koos, trof hij ook doel. “De politiek die vandaag bedreven wordt, is behoorlijk angstaanjagend”, verzuchtte hij voor ‘Same Love’. Daarbij vermeldde hij – noblesse oblige – ook Donald Trump, wat op een diep uit de onderbuik opborrelend boegeroep werd onthaald. Om dan te vervolgen dat “diversity is the core of humanity”. Klinkt misschien als tegeltjeswijsheid, maar tijdens de hymne ‘Same Love’ – een pleidooi voor het homohuwelijk en gelijke rechten – zag je ook effectief hoe jong en oud, gekleurd of blank, ter hoogte van Vorst in elkaar verstrengeld raakte. Bij de slotnoot viel ons oog bovendien op twee mannelijke crewleden op de parterre, die elkaar een liefdevolle kus op de mond gaven. Laten we elkaar in dit geval voorál een mietje noemen: de timing was zo ontroerend, dat we als een blok vielen voor deze show.

Vlak voor ‘Marmalade’ sprak Macklemore ook nog vertederd over zijn dochtertjes, die hij thuis had moeten achterlaten. De 34-jarige rapper probeerde geen medelijden af te dwingen met zijn bekentenis, maar toch schoten we vol toen hij een liefdevolle anekdote over zijn oudste lendenvrucht vertelde. Was dat écht een traan die u zag opwellen bij ons? Tuurlijk niet. Verdomde berkenpollen.

Foetus met humor 

Om het emo-gehalte in zijn show te temperen, voerde Macklemore een dronken nonkel-act op in ‘And We Danced’, waarin hij met glittercape en 80s-hardrockerspruik het podium kwam op gewalst. De slappe eurohouse van die song kon je hem evenwel makkelijk vergeven, toen hij een song later (‘Dance Off’) twee mensen op het podium uitnodigde om te dansen. Daarbij maakte een tienerjongen in korte broek de fraaiste beurt, onder overweldigend gejoel van het publiek. Als u zich niet had ingesmeerd met feelgood factor duizend, ging u er onverbiddelijk aan.

Macklemore toonde zichzelf daarnaast een bovenste beste kerel. Hij nam zichzelf al eens over de hak, zoals voor de laatste bis ‘Glorious’: “Meestal zou ik nu naar de backstage gaan, een boterham met pindakaas smeren, John Coltrane opleggen en mezelf zielig in foetushouding opkrullen om te slapen. Maar omdat jullie zo geweldig zijn, krijgen jullie nog een laatste song.”

Een andere keer deelde hij dan weer vrolijke plaagstootjes uit aan zijn publiek: “Laten we effe doen alsof dit 1981 is, we geen telefoons hebben en niét op onze timeline kunnen tonen dat we een beter leven leiden dan anderen, you sick sons of bitches.” Daarop volgde een tomeloos enthousiaste versie van ‘Can’t Hold Us’, waarbij danseressen op én voor het podium vergleden in typetjes van wulpse strekking, en de manie op ieders fieselemie af te lezen was.

Suffe plaat, magisch concert? We hebben artiesten al slechtere deals zien sluiten.