Beluister de favoriete ochtendmuziek van Heleen Debruyne: "Muziek blijft een mysterie"

Alhoewel ze dagelijks omringd wordt door cultuur, is er één kunstvorm die Heleen Debruyne erg moeilijk kan vatten: muziek. Aangezien ze een vaste waarde is op Klara – ze is er cultuurredacteur – valt dat op z'n minst opmerkelijk te noemen. 

"Muziek vind ik erg mysterieus", begint ze. "Over schilderkunst en literatuur kan ik een hele boom opzetten, maar bij muziek werkt het zo niet. Ik formuleer en reflecteer dagelijks al genoeg over kunst -soms analyseer ik het ei zo na dood. En ik denk dat dat net is wat ik bij muziek probeer te vermijden: ik, welja, bekijk dat het liefst door de ogen van een leek. Mijn oren mogen niet aangetast worden door te veel kennis."

Beperkte kennis of niet: haar Sunday Morning Playlist getuigt wel van degelijk bronmateriaal. Mulatu Astatke, Dans Dans, Meshell Ndegeocello, Devendra Barnhart en J.S. Bach, het liefst gebracht door Sokolov. De ideeën komen als vanzelf bij het uitkiezen van haar toch wel gedistingeerde lijstje.

"Thuis speelde Klara de hele dag door, met daarnaast af en toe wat blues of jazz. Vooral mijn moeder was best streng als het op muziek aankwam. Niet dat er iets verboden was. Ik zou het eerder 'ontradend' noemen. Ik merk vooral dat ik nu naar zaken luister die nooit in de top honderd zou halen, mijn smaak is nogal alternatievig. Tiens: nog nooit over nagedacht, maar mijn moeders indoctrinatie lijkt te hebben gewerkt.(lacht)"

Ze praat verontschuldigend over haar romantische muzikale smaakpatroon. Dat dat nogal meevalt, proberen we haar te overhalen, maar ze wil het niet horen. De opera van Liesa Van der Aa haalt ze aan als toonbeeld van romantiek. "In mijn meest dramatische momenten leg ik Dalida op – dat heb ik van mijn grootmoeder, meen ik me te herinneren. Mijn smaak in muziek is helemaal anders dan waar ik in de literatuur naar op zoek ga. Drama en intrige vind ik erg interessant, maar dan moet het met het juiste evenwicht beschreven worden."

Solitaire beleving

In concertzalen vind je Debruyne zelden terug, en ook als het op feesten aankomt is ze eerder kieskeurig. "Muziek is voor mij een solitaire beleving. Na een concert ben ik vaak teleurgesteld: had ik niet beter thuis naar de plaat kunnen luisteren?" Ze neemt de bekende live-opnames van de Kölnconcerten van jazzpianist Keith Jarret als voorbeeld. "Als ik daar live aanwezig zou zijn geweest, had ik het concert dan beter gehoord dan op de plaat? Ik denk het niet." 

Niet dat een concertpubliek noodzakelijk hun manieren moet houden, vindt ze. "Er wordt op popconcerten vaak niet eens gedanst, maar enkel devoot naar de artiesten gestaard. Ik vind dat raar. Dan denk ik: 'Hallo, dit is muziek, geen kerkdienst.' Je hoeft echt niet van de eerste tot de laatste seconde begeesterd te zijn door de muziek. Geef mij maar de sfeer van een jazzbar uit de fifties, waar je een tafeltje huurde om te eten en te praten, en dan je dansbenen bovenhaalde wanneer er een leuk nummer werd gespeeld."

Opvallend  is de Afrikaanse en Midden-Oosterse invloed in haar lijst. "Ik kan daar echt niets zinnigs over zeggen. Vertel jij me maar waarom mijn voorkeuren zijn zoals ze zijn. Ik heb geen idee!"