Onder een stralend zonnetje en bij een temperatuur van 15 graden werden de renners voorgesteld op het podium in Maastricht. Vooraf aan de koers werd een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van de overleden Michael Goolaerts, waarna nog een luid applaus klonk vooraleer de renners zich op gang trokken richting Valkenberg.

Tankink en Van Hecke in de aanval

35 hellingen moesten de renners bedwingen in Nederlands Limburg. Bovendien werd in deze editie ook in de finale gekozen voor nóg meer smalle wegen. De Amstel maakte zijn reputatie van nerveuze koers dan ook meteen waar en op de eerste helling van de dag, de Slingerberg, brak het peloton in stukken. Even later reden negen renners weg en was de vlucht van de dag al gevormd.

De 39-jarige Nederlander Bram Tankink (Lotto-Jumbo) en ex-Belgisch kampioen Preben Van Hecke (Sport Vlaanderen Baloise) waren de opvallendste namen voorin, zij kregen het gezelschap van Tsgabu Grmay (TFS), Matteo Bono (UAD), Lawson Craddock (EFD), Oscar Riesebeek (RNL), Eddie Dunbar (ABS), Marco Tizza (NIP) en Willie Smit (TKA).

Sagan zet mannetjes aan het werk

In het peloton genoten ze nog wat van het heerlijke lentezonnetje en de negen kregen zelfs meer dan een kwartier voorsprong. Uiteindelijk was het Bora-Hansgrohe van wereldkampioen Peter Sagan dat als eerste een mannetje afvaardigde om het kopwerk in het peloton voor zich te nemen. Na een poosje schoten ook Movistar, BMC en Astana in actie. Op 100 kilometer was de voorsprong toch al gezakt tot acht minuten. Later zouden ook Quick Step samen met Team Sky in actie te schieten in de achtervolging.

Titelverdediger Philippe Gilbert reed overigens al vroeg tot twee keer toe lek, maar kon makkelijk weer aansluiten omdat de koers wel erg lang gesloten bleef.

Twee ex-winnaars

Op 50 kilometer van de finish steeg dan toch de nervositeit in het peloton. De vluchters hadden nog amper 2,5 minuten voorsprong maar de aangepaste finale kwam eraan met meteen de Gulpenerberg en luttele kilometers verderop vooral de geduchte Eyserbosweg, Keutenberg en Cauberg. Kortom, de finale brak aan en dus zochten alle favorieten de ideale positie op. Het leverde een ware spurt op richting klimmetjes.

Op de Eyserbosweg volgden prikjes van Roman Kreuziger (winnaar in 2013) en Gorka Izagirre, niemand geraakt echt weg maar het peloton scheurde wel in stukken. Even later muisde Ion Izagirre er wél vanonder maar de Bask van Bahrain-Merida werd op de Keutenberg meteen tot de orde geroepen. In de lastige uitloper geraakte Kreuziger toch weg en met Enrico Gasparotto (winnaar in 2012 en 2016) kreeg hij een mannetje van Bahrain-Merida mee. Het sterke oranje-blok stopte perfect af en meteen pakten ze een halve minuut op het peloton waar Quick Step Floors aan de bak moest.

Schifting Valverde

Op de laatste keer Cauberg (op 18 kilometer van de streep) dichtten de twee de kloof met de overgebleven vluchters. Achter hen kregen we in de groep met favorieten de ene aanval na de andere. In de lastige uitloop pakte Greg Van Avermaet samen met Molard enkel meters maar niemand geraakte echt weg. Het was uiteindelijk Alejandro Valverde die op de Geulhemmerberg voor de schifting zorgde: mannen als Gilbert, Van Avermaet, Kwiatkowski en Teuns moesten passen en slechts een tiental toppers en zelfs nog enkele vluchters zoals Van Hecke kon de Spanjaard volgen. Sagan, Alaphilippe en Wellens werkten graag mee.

Lepe Valgren Andersen

Op de Bemelerberg, de laatste helling van de dag, trok Van Hecke zowaar nog in de aanval. Jakob Fuglsang counterde maar werd door een imponerende Valverde teruggehaald. Met z’n achten reden ze op de Limburgse wegeltjes richting finish.

Op twee kilometer sprong Michael Valgren Andersen weg, alleen Kreuziger was mee. Toen ook Gasparotto eraan kwam, maakte de 26-jarige Deen van Astana het knap af.

Uitslag:

1. Valgren Andersen

2. Kreuziger

3. Gasparotto

4. Sagan

5. Valverde

6. Wellens

7. Alaphilippe

8. Fuglsang