Linda De Win: "Gemiste kans dat ik geen sportjournalist geworden ben. Maar geen spijt van parcours"

Toeval? Of een voorteken? Als kind woonde Linda De Win een tijdlang in de Wetstraat. In het Antwerpse weliswaar, niet in Brussel. "Langs de ene kant waren we een klassiek gezin, maar omdat mijn ouders allebei werkten, waren we toch niet zo normaal." De Win is de middelste, tussen twee zussen in. "De oudste was het voorbeeld, de jongste werd verwend. Ik moest zelf mijn weg zoeken."

In het gezin-De Win was het haar moeder die de belangrijke beslissingen nam. "Dat heeft ze doorgegeven aan ons. Financieel onafhankelijk zijn, dat was belangrijk."

Méér nog. "Ik denk dat mijn moeder in andere tijden nooit getrouwd geweest zou zijn. Niet dat ze niet gelukkig was met mijn vader en met ons, maar toch…" Noch De Win, noch haar zussen hebben zelf kinderen. "Ik heb nooit gedroomd van een huisje, tuintje, gezinnetje. Ik heb dat ook niet meegekregen van thuis. Mijn zussen of ik zijn niet getrouwd, hebben geen kinderen. Dus wat zit daarachter?" Zelf vindt ze het ook vreemd dat sommige mensen het nog vanzelfsprekend vinden om kinderen te krijgen. "Er is overbevolking, het is geen gemakkelijke wereld om een kind in te laten opgroeien. Ik ben blij dat ik ben opgegroeid in een tijd die misschien iets bekrompener was, maar wel zorgelozer en vrijer."

Ze maakt zich ook de bedenking of ze wel zou kunnen samenwonen met iemand, zelfs als ze die heel graag ziet. "Jonge mensen die nu aan een relatie beginnen, laten de ander nooit met rust. Ik ben blij dat het anders was toen ik jonger was. Je kon iemand een hele dag, of zelfs dagen, niet zien of horen en dat was ok." 

(lees verder onder de foto)

Even heeft De Win getwijfeld: tussen Germaanse en geschiedenis. Het werd dat laatste. "Ik begreep toen al: als je conflicten van nu wil begrijpen, moet je naar het verleden kijken. Het nieuws op de toenmalige BRT was toen vrij saai. Een grijs decor, grijze mannen. Met Johan Depoortere, Bavo Claes, William Van Laeken kwam er een nieuwe frisse generatie. Ik had toen een boontje voor Depoortere. Ik vond hem knap, goed, hij sprak mooi. Daardoor begon ik te dromen van journalistiek en geschiedenis leek mij de goede basis."

De opstap van de geschiedenisbanken naar de journalistiek liep evenwel niet zonder slag of stoot. "Uit pure armoede ben ik bij Paribas terecht gekomen, heb ik in de haven gewerkt en tussendoor deed ik het examen van de BRT." Een eerste keer slaagde De Win niet, later lukte het haar wel. Haar grote geluk? "VTM kwam en een heleboel journalisten verkasten naar daar. Toen heb ik opnieuw examen gedaan."

De verslagen van Jan Wauters deden haar dromen van de sportjournalistiek. "Op een dag heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik mocht langskomen bij de sportredactie. Toen werd er gezegd: "We vinden het fantastisch, een vrouw die met sport bezig is, maar je moet werken aan je taal"." Maar daarna hoorde ze nooit nog iets van de sportredactie. "Achteraf heb ik gedacht: Als ze bij de sport visionair geweest waren, was ik misschien de eerste vrouwelijke sportjournaliste geweest op radio of tv."

Ze noemt het zelf een gemiste kans: "Maar ik heb geen spijt van mijn parcours daarna."

Wie Linda De Win zegt, zegt Villa Politica. Maar het duurde nog een hele tijd voor ze de politiek journaliste werd die ze vandaag is. Vandaag kan ze tevreden terugkijken: "Ik ben een politiek journalist waar ze rekening mee moeten houden. Villa Politica is een factor die meetelt in de politieke weegschaal. Ik doe iets wat ik graag doe, het is niet elke week even boeiend, maar ik doe het wel altijd met goesting."

In 2010 mocht De Win zich tot Slimste mens ter wereld kronen, maar haar deelname aan het programma verliep niet zonder slag of stoot. "Op het ogenblik dat de hetze uitbrak, waren alle opnames al afgerond. Ik was mij niet bewust welke reacties ik opriep bij het publiek. Tijdens de opnames heb ik nooit gedacht "hoe kom ik over?". Daarna heb ik wel bedacht: stel dat de opnames nog liepen toe de hetze uitbrak, had ik misschien wel meer gelet op wat ik zei. Terwijl ik nu helemaal mezelf was."

Maar er is meer: "Soms vraag ik mij af of Woestijnvis daarna bepaalde dingen monteerde in functie van wat er toen gebeurde. Ik was een speelbal in hun handen. Misbruikt is een groot woord, maar ik denk wel dat Woestijnvis mij gebruikt heeft. Het was fantastisch voor de kijkcijfers."

Toch kijkt De Win niet ontevreden terug op haar deelname. "Het heeft mij naam gegeven, het heeft Villa Politica goed gedaan."

De Win klinkt stellig als het over de dood gaat: "Ik wil geen 100 of 105 worden. Ik ben niet meer zo jong, ik heb misschien nog 10, 15 goede jaren te gaan, daarna gaat het alleen nog maar bergaf. Je kan niet eeuwig jong blijven, maar zo lang mogelijk zelfstandig kunnen wonen is belangrijk."

Met het verlies van haar ouders, en dan vooral van haar moeder heeft ze het moeilijk gehad. "Mijn moeder had kanker, ze was aan het verschrompelen, maar kon dat niet toegeven aan zichzelf. Maar doordat ze aan het bed gekluisterd was, hoorde ze alles wat ik deed. Ze was mijn grootste, kritische supporter. Toen ze stierf in 1991 besefte ik dat ik mijn grootste supporter kwijt was. Het is spijtig dat ze nooit geweten heeft waar ik terecht gekomen ben."