"Je wordt behandeld als een melaatse, en je voelt je een paria"
Het verhaal van Dedecker: even opfrissen
- In 1999 werd judocoach Dedecker als wit konijn bij de VLD binnengehaald. Hij was onder meer Vlaams Parlementslid, senator en gemeenteraadslid in Oostende.
- Hij werd echter hoe langer hoe meer de luis in de pels van de partij, door zijn niet aflatende kritiek op de volgens hem te linkse koers van de partij. In 2006 werd hij uit de VLD gezet.
- Eind 2006 werd hij lid van de N-VA, maar door zijn komst naar de N-VA wou CD&V, die zich niet kon verzoenen met de stijl van Dedecker, niet langer in kartel naar de verkiezingen. Bart De Wever moest kiezen tussen Dedecker en het kartel en koos voor dat laatste. Dedecker stapte daarna uit de partij.
-Begin 2007 richtte Dedecker zijn eigen partij Lijst Dedecker op.
"Nutteloos, opgeklopt manoeuvre, dat niet hoefde"
Een nutteloos zoenoffer, zo omschrijft Dedecker het vertrek van Vuye en Wouter uit de N-VA. Hij kan naar eigen zeggen wel begrip opbrengen voor beide standpunten, maar dat Vuye en Wouters de partij effectief hebben verlaten, noemt hij "nefast". "Het is een nutteloos, opgeklopt manoeuvre, dat absoluut niet hoefde."
Maar hij kan zich wel inleven hoe de twee ex-N-VA'ers zich voelen: eenzaam. "Politici uit de partij die toch nog contact met me zochten, werden erop aangekeken", vertelt hij over zijn eigen ervaring, "en kreeg ik schouderklopjes, dan was het van mensen uit de oppositie." Je wordt behandeld als een melaatse en je voelt je een paria, dat vat volgens Dedecker zowat het beste zijn gemoedstoestand van toen samen.
"Calvarietocht"
Dedecker bleef na zijn vertrek bij de VLD en zijn korte passage bij de N-VA niet bij de pakken zitten: begin 2007 stampte hij zijn eigen partij Lijst Dedecker (LDD) uit de grond, die bij de verkiezingen later dat jaar al meteen vijf Kamerzetels en een Senaatszetel in de wacht sleepte.
Ook Vuye en Wouters sluiten de oprichting van een eigen partij niet uit, maar beklemtonen dat nog niets is beslist. "Het is een calvarietocht en er moeten enkele voorwaarden vervuld zijn om er een succesverhaal van te maken", waarschuwt Dedecker de twee ex-N-VA'ers.
Zo kon hij naar eigen zeggen zelf profiteren van een "slachtofferstatus", omdat hij uit de partij gebonjourd werd terwijl Vuye en Wouters zelf hebben beslist om uit de partij te stappen. "Binnen de Vlaamse beweging mogen ze dan wel vinden dat de twee geslachtofferd zijn, bij de brede opinie is dat niet het geval."
Dat de twee -voorlopig toch- geen algemeen programma hebben, maar focussen op de communautaire agenda, vindt Dedecker trouwens ook te mager. Er is volgens hem méér nodig, zeker nu de agenda verschoven is naar veiligheid en het sociaal-economische. "En dat is nog niet alles, want ook menselijk is het zwaar, met andere politici die je mijden, en ook financieel moet je tot veel bereid zijn, want de middelen waarover je beschikte, vallen weg. Ikzelf heb bijvoorbeeld 150.000 euro in mijn nieuwe partij gestopt. Het is met andere woorden een echte calvarietocht."
Het mag duidelijk zijn: Dedecker gelooft niet meteen dat een partij van Vuye en Wouters veel kans op slagen heeft. "Het staat hen uiteraard vrij om te doen wat ze willen doen, maar ik denk dat ze zullen eindigen in het lezingencircuit van de Vlaamse Volksbeweging", besluit Dedecker.
