Roger Waters vol statements, spektakel en hits in Sportpaleis: "Trump is een idioot!"

Tweets van en opgestoken middenvingers naar Donald Trump (tijdens 'Pigs'), sneren naar Mark "Fuckerberg" (op het videoscherm in het intermezzo), een tirade over het vermoorden van onschuldig protesterende Palestijnse kinderen (tijdens de intro van 'Mother') … Nee, Roger Waters is op zijn gezegende leeftijd nog altijd niet getemperd. Dat zal hij nooit zijn. Zijn jongste plaat Is This The Life We Really Want? staat vol statements. David Gilmour mag dan de stem zijn, Roger Waters is altijd al het geweten geweest van Pink Floyd. Dat zijn zangbereik eerder beperkt is, stoorde gisteren amper.

Het publiek in het Sportpaleis (14.000 fans) kreeg een concert in twee delen voorgeschoteld. In alle opzichten. Bij aanvang lag de focus op de muziek, na de pauze volgde een knap visueel spektakel dat kon tippen aan The Wall 7 jaar geleden. De klankmix bleef de hele tijd uitstekend. Jazeker, het kàn in het Sportpaleis.

Waters ging zijn eigen geschiedenis niet uit de weg. Er werden meteen zes Floyd-classics op rij gespeeld, voor een gigantische videowall. Terwijl 'Breathe' overging in 'One of These Days' zette Waters met grinta een ronkende baslijn in. De boomlange frontman werd in Antwerpen bijgestaan door zes muzikanten en de twee zangeressen van Lucius. Bij de aanvang van een strak 'Time' deden stroboflashes het donderen in de zaal, maar het was vooral 'Welcome To the Machine' dat overtuigde. Waters speelde met de tanden bloot gitaar, luide toetsen geselden je oren en het bombast beukte in op je middenrif. De zaal nam het refrein over, terwijl Waters als een bokskampioen de handen de lucht in stak.

Protheses, vette bankiers en dome leiders

Er volgden enkele solo-songs, waarin de woede van de zanger centraal stond. 'Déjà Vu' bracht hij zacht op akoestische gitaar, maar de snijdende tekst ging over bankiers die alsmaar vetter werden. In de tekst van 'Picture That' vroeg Waters te denken aan protheses in Afghanistan, aan leiders zonder fuckin' brains... Op het videoscherm stegen dronevliegtuigen op en werd de oorlog per satelliet uitgebeeld. In 'The Last Refugee' zette Waters dan weer een dansende vluchtelinge centraal. Opnieuw een fraai moment toen Jonathan Wilson (naast singer-songwriter ook gitarist op deze tour) 'Wish You Were Here' opende. En dan stonden er plots twaalf Antwerpse kinderen op het podium. In oranje gevangenisplunje en met een zak over het hoofd, alsof ze elk moment onthoofd gingen worden. Tijdens 'Another Brick in the Wall' scheurden ze de boilersuits van hun lijf. Met de boodschap 'Resist' op hun shirts begonnen ze te dansen. Een boodschap van Waters aan een nieuwe generatie, die uitmondde in een staande ovatie.

In deel twee verschoof de focus. Het iconische Battersea Power Station (dat de hoes van Animals sierde) werd over de volledige lengte van het Sportpaleis opgetrokken, boven de hoofden van de massa op het middenplein. Jonathan Wilson zette 'Dogs' in en rook cirkelde uit de torens. Er zweefde een groot opblaasbaar varken door de zaal, tweets van Donald Trump werden op schermen geprojecteerd ("We hebben een Muur nodig!") en de Amerikaanse president was ook aan het einde van 'Pigs' kop van jut. "Trump is een idioot", kwam er in reuzenletters én in het Nederlands op de muren te staan. Er weerklonk misschien wel het luidste applaus van de avond. Terwijl 'Money' werd ingezet hoorde je Trump op de achtergrond nog mopperen, maar Waters wees al met het vingertje naar de volgenden: Erdogan, Le Pen en Wilders, die tijdens 'Us and Them' beelden van oproerpolitie en betogingen afwisselden. Wat een prachtige saxofoon ook, tijdens deze song. Bij 'Smell the Roses' zaten we plots in een Smoorpaleis, met rook in de hele zaal. Dan liet Waters alle toeters en bellen even weg, om onder enkele lichtspots 'Brain Damage' in te zetten.

Niet versleten

Wanneer bij slotsong 'Eclipse' met lichtstralen een gigantisch prisma van Dark Side of the Moon tevoorschijn kwam, hapte de massa naar adem. Waters genoot, toen iedereen recht veerde en meer dan een minuut bleef applaudisseren voor de frontman. "De liefde van deze zaal is voelbaar", knikte Waters dankbaar. Na een subtiel 'Mother' wuifde Roger Waters het Sportpaleis uit met 'Comfortably Numb'. Het regende confetti, terwijl de zanger na 140 minuten concert de zaal in dook om er de eerste rijen te begroeten. Een versleten man stond hier alleszins niet op het podium.

Roger Waters, gezien op 11/5 in het Sportpaleis. Waters speelt ook vandaag in het Antwerpse Sportpaleis. Voor dat concert zijn er nog tickets.