Gamereview: De betere thriller regisseer je zelf met 'Detroit: Become Human'

Detroit: Become Human is vintage David Cage, de Franse gamegoeroe die met ‘Heavy Rain’ en ‘Beyond: Two Souls’ met ongekende gamebelevingen experimenteerde en tegelijk de grenzen van het medium hertekende. De man heeft duidelijk lessen getrokken uit die twee voorgangers. De game neemt zichzelf nogal ernstig en soms ligt in dit interactieve drama de nadruk iets te zwaar op dat laatste woord en te weinig op het eerste. Maar aan het eind van de rit is Detroit: Become Human zijn beste tot nog toe. En dat zegt behoorlijk wat.

De game is opgebouwd uit hoofdstukken, scènes zo je wil, die je telkens in de rol van een van de drie hoofdrolspelers duwen. Je acties en keuzes, van triviaal, over ogenschijnlijk triviaal tot ethisch verdomd taai, zullen het verloop van die scène in een bepaalde richting duwen. Met onmiddellijk zichtbare gevolgen of minder voorspelbare consequenties later in je verhaal. Ben je niet tevreden over hoe je zo’n scène afsluit, dan geeft de game je een kans om daar terug in te pikken waar je een andere keuze wil maken. Heel waarschijnlijk met een andere en hopelijk meer bevredigende afloop.

De setting waarin je dat eigen verhaal kerft, is Detroit in een nabije, geloofwaardige toekomst. Eigenlijk is het enige echte sciencefictionelement de alomtegenwoordigheid van androïden: kunstmatige mensen die door de ene als goedkope werkkracht of veredelde slaaf worden gezien, door andere als de reden voor hun werkeloze en verpauperende bestaan en door een kleine minderheid als betrouwbare levensgezel. Het centrale thema van Detroit: Become Human draait om existentiële vragen als wat een mens écht definieert en stapelt daar, toegegeven, weinig subtiel, een stevige dosis maatschappijkritiek bovenop. Weet ook dat die 18+ niet voor niets op de verpakking staat. Dit is een game voor volwassenen.

De drie personages zijn drie van die androïden. Zo is er Markus die door omstandigheden de leidersrol opgedrongen wordt in een androïdenrebellie die gelijke rechten voor zijn artificiële broeders en zusters wil. Als Markus zal je moeilijke keuzes moeten maken tussen een gewelddadige of een pacifistische aanpak. Markus is naar onze mening het boeiendste personage, maar net zoals bij een intense tv-serie, zal iedereen zijn of haar eigen favoriet hebben.

Kara is een defecte huishoud-androïde die na een veelbesproken dramatische scène met een gewelddadige alleenstaande vader, al dan niet met een mensenkind onder haar hoede, een vluchtelingenbestaan begint in een wereld waarin ze geen officieel bestaansrecht heeft. Tenslotte is er Connor, een geavanceerd prototype die in dienst van de menselijke autoriteiten deviante androïden opspoort en neutraliseert … en het daarbij alsmaar moeilijker krijgt met kiezen tussen loyaliteit aan zijn job en wat zijn gevoelens hem vertellen.

Drie personages zorgen in deze game voor drie verschillende spelstijlen, mogelijkheden en zelfs een gedeeltelijk verschillende besturing. Hoewel je in het eerste half dozijn scènes al stevig wat intens drama te verwerken krijgt, is de aanloop eerder sloom. Dat heeft met te maken met gewenning aan de spelmechanismen, maar ook met het verhaal. Dat heeft ruwweg anderhalf uur de tijd nodig om zijn ritme te vinden. Eenmaal op dreef en helemaal mee met je personages, zit je goed voor een aangenaam langgerekt drama dat (al naargelang je keuzes) ongeveer 32 hoofdstukken telt. En dat ook nog eens een hoge herspeelbaarheid scoort door bij een volgende doorloop voor andere routes, opties of keuzes te gaan.

Puur gameplaytechnisch moet je het in Detroit: Become Human eerder van de occasionele snelle beslissing dan van een snelle reflex hebben. Dit is een game waarin je levensgevaarlijke situaties met een druk op de juiste knop beslecht, om even later een schuif te openen of letterlijk het vuilnis buiten te zetten met een gepaste beweging van een van je sticks. Hier en daar had een en ander wat minder stuntelig gemogen, maar over de hele lijn domineert een geslaagd doorgedreven filmische aanpak met sterk acteerwerk. Die maakt deze game net zo leuk maakt om naar te kijken als om zelf te spelen. Zo werd me toch verteld door iemand naast me op de zetel, die het overigens lang niet altijd eens was met mijn keuzes.

Detroit: Become Human is motorisch dus geen moeilijke game, maar puurt zijn complexiteit en kracht uit het verhaal en hoe jij jouw rol daarin scène per scène uitbouwt. Het mikt op je geweten, je buikgevoel en instinct. Hier en daar is het makkelijk om de route van herkenbare scenario-clichés op automatische piloot te volgen, maar doe jezelf een plezier en zwem af en toe tegen de stroom in. Of volg gewoon je eigen diepste instinct. De makers beweren dat de game je iets over jezelf kan vertellen. Zover willen we niet gaan, maar bij momenten is het absoluut confronterend. Om nog maar te zwijgen van onze eerste sterke, maar allesbehalve bevredigende finale.

Detroit: Become Human werd gemaakt door Quantic Dream, uitgegeven door Sony en verschijnt exclusief voor PlayStation 4.