Oneohtrix Point Never: "Ik besef nog niet zo lang dat ik geen complete loser ben"

Druk baasje, die Lopatin. Hij ziet er dan wel uit als een suffe slacker met zijn uitgewoonde pet en groezelig baardje. Maar sinds vijf jaar is zijn naam niet weg te branden van de cultradar. Vijf jaar geleden volgde zijn eerste commerciële succes met zijn achtste album R Plus Seven. Die sjamanistische spagaat tussen tussen ambient en noise klonk bij momenten onbehaaglijk, maar toch vooral briljant. Een stijl die hij zou perfectioneren in alle daaropvolgende releases.

Datzelfde jaar schreef hij bijvoorbeeld samen met Brian Reitzell de soundtrack bij Sofia Coppola's The Bling Ring. Hij remixte onder meer Ryuichi Sakamoto Nine Inch Nails, Antony & The Johnsons en Clinic. En hij zit momenteel in de studio met FKA twigs. In de nabije toekomst mag u bovendien misschien zijn liveshow Myriad verwachten: een opera in vier aktes, gebaseerd op Age Of.

Voor Good Time van de Safdie-broers, waarvoor hij met Iggy Pop een song opnam, won hij vorig jaar in Cannes de prijs voor de beste filmmuziek, terwijl het nog maar zijn tweede soundtrack was. "Ik was even verwonderd als jij, muthafucka", lacht Lopatin. "Maar voor mij was het wel de aanleiding om te beseffen dat ik geen complete loser was."

Lopatin verraste achteraf nog met de soundtrack voor The Bling Ring (2013) van Sofia Coppola en Partisan (2015) met Vincent Cassel. En niet zo lang geleden bracht hij nog een gestoorde kortfilm uit voor de single ‘Sticky Drama’: een parade van vlezige puisten, groen Disney-slijm en gekostumeerde kinderen die zich voorbereiden op live action roleplay – een strijd op leven en dood. "Ik wilde gewoon iedere levende ziel choqueren", lacht Lopatin.

Hij/zij

Minder choquant maar net zo imposant klinkt ‘Same’ van de nieuwe plaat, dat klinkt als een industrialremix van Tears for Fears of Depeche Mode. De stem van Anohni doet je dan weer denken aan Stevie Nicks. “Ik dwong haar om zo straight mogelijk te zingen”, zegt hij vandaag. 

Ah ja, Antony (van The Johnsons) is Anohni geworden, en 'hij' is nu 'zij'. We verontschuldigen ons meteen voor de faux-pas in genderbeduiding. “Ach, zit daar niet mee. Hij of zij? Zij zou het nooit iemand kwalijk nemen. She’s a hard-ass New York Queen. Mijn vijfjaarplan is haar te overtuigen om een nieuwe plaat te maken. Maar het lijkt er op dat ze er genoeg van heeft. Alles wat ze wilde zeggen, staat op Hopelessness. Nu is ze blij met schilderen, ver weg van de koude muziekindustrie. Nu Lou Reed dood is, is ze immers ook de portier naar haar carrière kwijt. Hij was een mentor, en zou absoluut niet kunnen leven met de idee dat je als artiest vandaag moet bedelen om te doen wat je wil op een groot platform. Ik, van mijn kant, heb duidelijk niet zoveel waardigheid als zij. (lacht)"

Al wil ook Lopatin geen compromissen sluiten. “Ik zie mijn songs als drukke straten die je al je hele leven kent. Op een dag ontdek je toch weer een onbekende deur die leidt naar een nieuwe, bevreemdende wereld. Die deur is belangrijker dan de straat."

Daarom heeft hij ook een probleem met collaboraties. “Als ik in opdracht van een andere artiest werk, voel ik me meestal een hondje. Zo een dat braafjes moet opzitten. Iedereen vindt mijn werk geweldig, maar verwacht dat ik mezelf netjes herhaal. Zo werkt het niet in mijn hoofd. Op deze plaat hoor je me bijvoorbeeld voor het eerst prominent zingen. In het verleden deed ik dat ook al, maar dat was meer uitzondering dan regel. Dat had minder te maken met zelfvertrouwen dan met de verveling die ik nu voel."

Rijkelui op een olielek

Deze plaat noemt hij een zusje van Garden of Delete (2015). Op die plaat vertelde hij het semiautobiografisch verhaal over een tiener die Ezra heet. Nu ja, tiener… Eigenlijk had Lopatin een contactgestoorde alien in gedachte, die zich al eens voedt met mensenvlees. Ook nu is sciencefiction de leidraad.

"Ik woon in Greenpoint, New York. Daar werd gebouwd op een gigantisch ondergronds olielek. Geen idee welk effect dat precies op de omgeving en de bewoners heeft. De buurt wordt langzaam maar zeker ingenomen door ondernemers en rijkeluisjes, wat wil zeggen dat al die upperclass people nu óók op dat olielek gaan wonen. Dat vind ik enorm grappig."

"Op deze plaat speel ik in een song als ‘Black Smoke’ daarom met apocalyptische sciencefiction. De song is geïnspireerd door de grijze ruis die je op een oude tv ziet. In mijn scenario is die ruis de totale som van alles wat we als mens ooit realiseren, maken en in stand proberen te houden. Uiteindelijk eindigt alles als grijze ruis. Ik zweer het je: grijze ruis is mijn enige rode draad."

Age of verschijnt op 1/6 bij Warp/V2.