Dit zijn de tien beste platen van de week

1. Jorja Smith - Lost & Found

2018 is een topjaar voor de alternatieve r&b. Alsof we niet genoeg hadden aan de verrukkelijke songs van Kali Uchis (check haar debuut!), Mahalia, S4U, Jessie Reyez en ELIZA komt nu ook Jorja Smith op de proppen met een warmbloedige, doorwrochte plaat die wij een zomer lang uit onze laptop, autoradio en smartphone zullen blazen.

U kent deze Britse soul-freule van 'Blue Lights', de met een Dizzee Rascal-sample doorspekte r&b-groover waarmee ze twee jaar geleden Spotify -en andere lijstjes veroverde en die zopas opnieuw werd uitgebracht. Of u bouncete al in een willekeurige club op de oer-Londense 2-step van 'On My Mind', de kraker die ze voor de producer Preditah inzong. Het is die romige, ultraweemoedige, met jazz -en bluesfrasering gezegende stem die op Lost & Found voor rillingen en wateroogjes zorgt.

Nu vleit ze zich tegen de grimey sound van Ms.Dynamite aan, dan weer huist de in gospel ondergedompelde tristesse van Amy Winehouse in haar prachtige stem. Lost & Found haalt je genadeloos onderuit.

2. Oneohtrix Point Never - Age Of

De Amerikaanse elektronicatovenaar Daniel Lopatin heet Age Of, zijn negende album, een zusje van Garden of Delete, de plaat die drie jaar geleden deuren in de alternatieve popwereld voor hem openden. Zoals op die laatstgenoemde plaat is sciencefiction ook nu weer de leidraad. "Op deze plaat speel ik in een song als ‘Black Smoke’ met apocalyptische sciencefiction", vertelde Lopatin aan onze journalist Gunter Van Assche. "De song is geïnspireerd door de grijze ruis die je op een oude tv ziet. In mijn scenario is die ruis de totale som van alles wat we als mens ooit realiseren, maken en in stand proberen te houden."

Geen wonder dat zwarte humor en een dystopische toekomst de lakens uitdelen op Age Of. Ook op sonisch vlak. Zo klinkt ‘Same’ als een industrialremix van Tears for Fears of Depeche Mode, met de stem van Anohni als kers op de taart. “Ik zie mijn songs als drukke straten die je al je hele leven kent", aldus Lopatin. "Op een dag ontdek je toch weer een onbekende deur die leidt naar een nieuwe, bevreemdende wereld". Niet alleen Anohni kwam hem daar bezoeken maar ook culthelden als James Blake en industrialgod Prurient. Iets met bomen, takken en vasthouden.

Lees hier ons interview met Oneohtrix Point Never.

3. Kadhja Bonet - Childqueen

De uit L.A. afkomstige multi-instrumentaliste Kadhja Bonet speelt op haar tweede plaat Childqueen alle instrumenten zelf en ze produceerde en arrangeerde alles. Dat doet denken aan een paarse koningszoon die ons twee jaar geleden jammerlijk ontviel. De maturiteit waarmee Bonet haar sound beeldhouwt - geraffineerd en met tonnen discipline - dwingt respect af en ruikt evenzeer naar Prince-achtig perfectionisme. Alleen al op muziektechnisch vlak is Childqueen een overrompelende krachttoer.

Bij momenten lijkt Bonet het alternatieve, nostalgische zusje van Janelle Monae. Ze ontbeert de blitse, glitzy, om hitparadesucces smachtende sound van Monae maar ook Bonet zweert bij een transcendente klankarchitectuur die diep wortelt in de zwarte psychedelische cultuur. Daarnaast hangt ze even overtuigd een soort oer-vrouwelijk Afrocentrisch ideaal aan dat zelfontplooiing voorop stelt: een archetype waarmee in het verleden iedereen van Alice Coltrane tot Erykah Badu en Solange aan de haal ging.

Childqueen refereert allerminst aan de r&b van nu, laat staan aan r&b-voorgangers van de voorbije dertig jaar die de zwarte pop van vandaag mee hielpen boetseren. De referenties heten Minnie Riperton en Rotary Connection, Burt Bacharach en, in de analoog-elektronische momenten, Tangerine Dream. Voeg daarbij de BBC Library-soundtracks uit de jaren zestig en zeventig en vleugje Gainsbourg en u krijgt een wervelende, sierlijke retrohybride die alleen in 2018 kon worden gemaakt. ‘t Is knus en troostend, uit de tijd, hypnotiserend en soms lichtjes akelig. Hors catégorie.

4. Kids See Ghosts - Kids See Ghosts

“Well it took me long enough to rap on this strong enough / Paid this shit just gon' give up / Cause Ye just gon' live up to everything / That sucks to you and that's never enough". Yes sir, Kanye West lapt het 'm voor een derde keer in drie weken. Het derde deel uit het vijfluik dat de Amerikaanse hiphoppaus voor juni beloofde (binnenkort volgen platen van Nas en Teyana Taylor), heet Kids See Ghosts en is een samenwerking met zijn oude maatje Kid Cudi.

Zoals ye, Kanye's soloplaat die vorige week verscheen, is het een ultrakort album, dat op de wereld werd losgelaten tijdens een protserige, fel gemediatiseerde luistersessie. Onze indruk? Kanye haalt Cudi hoegenaamd niet uit diens comfortzone: we krijgen lichtjes excentrieke, stonede hiphop, verfraaid met de soul en gospel waar Yeezy zo tuk op is. De gastbijdragen komen van Pusha T, Ty Dolla Sign en Yasin Bey (Mos Def). De productie doet loom en ijl in het hoofd aan maar is altijd potig (check het bombardement dat 'Feel The Love' heet!).

“Might need a intervention for this new dimension", rapt Ye in 4th Dimension, “That's too new to mention, offer it in a sentence /If I get locked up, I won't finish the sent-". Onnavolgbaar, die Kanye.

5. Adrian Younge & Ali Shaheed Muhammad - The Midnight Hour

Een gouden duo, dit. Adrian Younge is de in cultmiddens geprezen retrofiel die de soundtrack voor de blaxploitationfilm Black Dynamite schreef en die met Ghostface Killah een rauw album maakte. Ali Shaheed Muhammad is de klankentapper/dj achter A Tribe Called Quest, het machtigste hiphoptrio uit de ninetieshiphop. Het duo werkte al samen voor de soundtrack van de actieserie Luke Cage.

VoorThe Midnight Hour, hun eerste reguliere studioplaat samen, zochten de heren inspiratie bij The Harlem Renaissance, een artistieke, Afro-Amerikaanse beweging die aan het begin van de 20ste eeuw een hele resem maatschappijkritische literatuur baarde. Ze spanden een jazz-ritmesectie en een heus orkest voor hun kar, evenals gastzangers zoals Cee-Lo Green, Bilal, Luther Vandross, Raphael Saadiq en Questlove van The Roots. 

Het resultaat neigt naar de zoete orkestrale seventiessoul van Isaac Hayes of naar de beste Motownalbums uit de eerste helft van de jaren zeventig - Marvins What's Going On is nooit veraf. Niet te versmaden.

6. Natalie Prass - The Future and the Past

Op haar tweede plaat balt Natalie Prass haar vuist naar pussygrabber Trump en diens discipelen. Zoals in 'Sisters’, een liedje in het kielzog van de #metoo-beweging. "I wanna say it loud / For all the ones held down”, zingt Prass. "We gotta change the plan / Come on nasty women”. De ondergrond is fluks en funky, op maat van de indieradio’s gesneden door Matthew E.White en de muzikanten van zijn productiehuis Spacebomb, die ook Prass’ debuut onder handen namen.

Die losse, schijnbaar zorgeloze soulsound haalde Prass bij seventiesgoden als The Impressions en Stevie Wonder, iconen die listig politieke boodschappen in kristalheldere rhythm & blues verpakten. Die funky flair huist ook in 'Oh My’, dat van Wendy & Lisa had kunnen zijn. Even verfrissend: 'Short Court Style’, een droom van een popsingle die Solange Knowles echt eens moet coveren. Wie Prass had vastgepind op haar americanapopverleden, zal verbaasd opkijken. Hoe dan ook een prettige herbronning.

Lees hier ons interview met Natalie Prass.

7. Lykke Li - So Sad So Sexy

De Zweedse popchanteuse Lykke Li dompelt haar vierde plaat onder in future r&b, ratelende trap-beats en elektronische soundscapes. Dat levert een koel en mechanisch geluid op, kaal en toch gedetailleerd, dat zowel via de koptelefoon als door de speakers van een smartphone tot zijn recht komt.

De sfeer die over de hele plaat hangt – en die ondanks de vele meewerkende handen verrassend eenvormig blijkt – is die van een eenzame, in tranen doorweekte nacht. Hoogtepunten? De titeltrack, "waarin ze Lana Del Rey lijzig het nakijken geeft qua glamoureuze treurnis", aldus onze recensent Pieter Coupé. 

Maar ook "het even (zelf)destructieve als dansbare ‘Deep End’". ‘Two Nights’, met gastrap van Aminé, "waarin liefde vooral tot paranoia leidt". ‘Bad Woman’, "een geuzenlied dat aarzelt tussen zelfbeklag en zelfbevestiging, en het recht opeist voor vrouwen om imperfect, ja zelfs slecht te zijn." Een gewaarschuwd man is er twee waard.

Lees hier onze volledige recensie.

8. Father John Misty - God's Favorite Customer

“Last night I wrote a poem/Man, I must’ve been in the poem zone.” Het is Josh Tillman ten voeten uit. Want ook op zijn vierde plaat als Father John Misty verstopt hij hilarische, lichtjes onnozele geintjes in zijn diep melancholische songs. De formule is intussen bekend maar we zijn ze nog steeds niet beu. Komt natuurlijk omdat veel van deze songs zo heerlijk geraffineerd het hart beroeren. 

"God's Favorite Customer klinkt her en der als een haastklus, maar misschien is dat net bewust omdat er zoveel urgentie uit de songs spat", aldus onze recensent Gunter Van Assche. "Als we al iéts leerden uit de nieuwe Father John Misty, dan wel dat een stokoude ziel huist in Tillman."

Lees hier de volledige recensie.

9. Lily Allen - No Shame

Wij hadden Lily Allen afgeschreven. Punt. Haar debuut was om van te smullen maar wat daarna kwam geurde naar zielloze confectiepop. De geïnspireerde momentjes ('The Fear', 'Fuck You', 'Not Fair', 'Hard Out Here') wogen niet op tegen de vele druilerige prefabpopsongs die Lily's prikkelende ironie en sarcasme de kop indrukten. 

Maar kijk, No Shame is zowaar een return to form: puntige, verraderlijk luchtige urban-pop met goeie melodieën en de flukse zorgeloosheid die haar debuut zo goed maakte. Ze toont vooral dat ze soul heeft, zoals in het pakkende, door Mark Ronson geproduceerde 'Family Man'. Welcome back.

10. Milan W. - Envelope

De Antwerpse elektronicaproducer Milan W. blijft ons verbazen door zijn klankenspectrum helemaal open te rekken. Op Envelope wisselt hij met de nacht vergroeide stadsklanken à la Actress en Untold af met bewustzijnsverruimende soundscapes die ons aan het Warp van de jaren negentig doen denken (Plaid, iemand?). Van meditatief over hypnotiserend naar onrustwekkend. Het monster onder uw bed vindt het alvast dolletjes.