"Ik was zó in de ban dat ik de hele vakantie alleen maar aan jou gedacht heb": Charlotte Anne Bongaerts schrijft een brief aan haar vakantielief

Knappe onbekende,

Jij kent mij niet, en ik jou helaas ook niet. Maar ik zag je, vijftien jaar geleden op de luchthaven, en ik was op slag gefascineerd. Ik reisde toen met mijn ouders naar Tenerife, en jij vloog met jouw ouders dezelfde richting uit. Je droeg een petje, je had mooie kleren en van die coole headphones. Ik heb de hele vlucht naar jou zitten kijken – dat lukte aardig, omdat we allebei een stoel bij het gangpad hadden. Je keek één keertje terug. Maar ik was amper dertien en veeleer schuchter: ik durfde niet lang in je ogen te kijken, of naar je te glimlachen – al had ik dat beter wél gedaan ...

Ik fantaseerde dat je in hetzelfde hotel zou logeren, en dat ik je daar dan zou tegenkomen. Zoals in de film. Maar nadat we geland waren, heb ik je nooit meer gezien. Ik was zó in de ban dat ik de hele vakantie alleen maar aan jou gedacht heb. Van mijn ouders kreeg ik die week voor het eerst een eigen parfum cadeau, van Moschino. En het klinkt misschien raar, maar élke keer als ik dat parfum ruik, denk ik aan jou. Die geur herinnert aan jou, aan dat moment in de luchthaven, aan onze uren samen in zwevend niemandsland.

Ik blijf diezelfde fles Moschino in huis halen, al vijftien jaar lang. Ik weet niet wie je was. Of hoe je heette. Of waar je woonde. Ik weet alléén dat ik iets voelde dat ik nooit eerder gevoeld had. Ik heb daarna nooit veel vakantielieven gehad. Maar voor mij was jij de allereerste.

Charlotte