'Girl'-regisseur Lukas Dhont achterna: pas afgestudeerde filmstudenten over hun eindexamenfilms

Adina Balatova: Le jeu de mariage

“Ik heb een film gemaakt over een schijnhuwelijk,” vertelt Adina Balatova. Voor haar afstudeerproject maakte ze een persoonlijke film over haar thuis: “Een soort afrekening met mijn geboorteplek in de republiek Dagestan, Zuid-Rusland.”

Dagestan is zeer conservatief en islamitisch, vertelt ze. “Vrouwen hebben er nauwelijks rechten, en mensen die openlijk homoseksueel zijn, worden er vermoord.” Een homoseksuele vriend van Adina, die net als haar afkomstig is uit Dagirson, is een tijdje geleden gevlucht uit het land. “Voor hij naar België kwam, was hij al iets ouder dan dertig en nog steeds ongehuwd. Er lag grote druk op hem om een partner te vinden, trouwen en zo snel mogelijk kinderen te krijgen.” 

Ook Balatova's familie legde heel wat druk om zo snel mogelijk te settelen. Balatova: “Telkens ik naar huis terugkeerde, vroeg mijn familie waarom ik nog niet getrouwd was.” Op een avond besloot ze om, samen met haar homoseksuele vriend, een film te maken over een schijnhuwelijk waar ze allebei in meespelen. "Zo lijkt het voor mijn familie op z'n minst dat we getrouwd zijn," zegt Balatova.

Le jeu de mariage heet haar eindwerk. “Le jeu is eigenlijk een docufictie, een film waarin ik bewust met de grenzen speel tussen realiteit en fictie. Er zijn heel veel dingen in scène gezet, dus je weet nooit of iets echt is of niet, vertelt Balatova. “Mijn geboorteland is een schijnheilige wereld en een onderdrukte maatschappij. Niets is er echt. Mijn film is daar een kritiek op. Ik hoop dat ik met mijn film kan zeggen: kijk, die onderdrukking bestaat anno 2018 nog steeds."

"Ik hoop ook dat ik in de toekomst nog meer creatieve films kan maken," vertelt Balatova. "En wie weet maak ik ooit wel iets anders dan een film, want ik schrijf ook heel graag."

Maï Calon: ( )

Masterstudent Maï Calon maakte met ( ) een abstracte, minimalistische stop-motionfilm. "Het uitgangspunt was het concept stilte en hoe je zoiets in beeld kan brengen", verhaalt Calon enthousiast. "Ik liep vorig jaar stage in Argentinië, waar ik meewerkte in een animatiestudio die gespecialiseerd was in stop-motion. Buenos Aires is een heel luidruchtige stad, je werd er bijna gedwongen om naar de stad te luisteren. Maar om dat te kunnen doen, moet je zelf zwijgen. En daardoor vond ik een soort van stilte die in mezelf. Daarmee ging ik aan de slag.

"Ik wou een film maken die heel simpel en blanco was, het mocht weinig impulsen geven aan het publiek. En dat verbond ik dan met 'stilte'. Soit, ik noem het nu stilte, maar eigenlijk is het meer minimalisme", zegt de filmstudent.

Eenzaamheid is – hoe kan het ook anders? – ook een belangrijk thema in haar film. "Ik las het voorbije jaar veel literatuur en poëzie – Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez, De stilte van het licht van Joost Zwagerman en Wit is altijd schoon van Leo Pleysier. In animatie moet je hetgeen wat je niet kan zeggen afbeelden, en net daar zijn schrijvers heel sterk mee bezig. Meer dan regisseurs."

"Je begint bij een animatiefilm niet met de wereld die bestaat, je begint met de wereld zoals die is in je hoofd. Het is dát wat mij zo fascineert aan animatie. Je kan tenslotte geen camera in je hoofd alles laten filmen. Alles is fantasie", benadrukt Calon.

"Mijn droom is om zelf films te kunnen maken. Maar ik zie mezelf binnen vijf jaar ook werken in een animatiestudio, of meewerkend aan een theaterstuk. We vertellen allemaal verhalen. Het maakt me niet uit of ik dan documentaires, films of illustraties zou maken."

Charles Dhondt: Whose Cheek Is This?

De School of Arts zou de School of Arts niet zijn zonder een flinke portie mysterieuze, experimentele kortfilms. Charles Dhondt timmerde een 23 minuten durende film over een driehoeksrelatie in mekaar. "Whose Cheek Is This? is een heel associatieve film waar het verhaal volledig ondergeschikt is aan de beeldtaal", vertelt Dhondt.

"Ik heb iets langer dan een jaar lang een boekje bijgehouden waar ik allerlei stukken tekst en beelden bijhield. De bedoeling daarbij was niet om er lappen tekst of actuele beelden in op te nemen, maar vooral de randinformatie ervan", zegt de student.

Cheek is een heuse bom vol kleuren, meningen en beelden die op je afkomen – een reflectie op de beeldverzadiging van de hedendaagse maatschappij. Dhondt: "De personen in mijn film vloeien door elkaar, waarmee ik het publiek wil laten reflecteren over menselijke relaties. Iedereen probeert om met elkaar in dialoog te gaan, maar ze verworden uiteindelijk elkaars projectie."

Wat de toekomst nog mag brengen voor Dhondt, wil hij nog niet te veel mee bezig zijn. "De komende zomermaanden wil ik vooral reflecteren, nadenken wat de volgende stap is. Ik wil heel graag films blijven maken en mezelf op een artistieke manier uitdrukken. Maar we zien wel wat de toekomst brengt."

Tot 1/7 in KASKcinema, Gent. graduation.schoolofarts.be