Misschien kan de wereld iets leren uit de manier waarop België omgaat met zijn voortreffelijke voetbalelftal

Nu dan is het moment aangebroken waarop de meest talentvolle generatie voetballers die dit land ooit heeft voortgebracht voor de voorlopig belangrijkste wedstrijd uit haar loopbaan staat. Om maar even een update te geven aan een oude vakbondsslogan: ‘Het hele land staat stil, als uw gouden schoen dat wil.’ Het land zál stilstaan. Vrijwillig.

Zeker, kwartfinales op grote toernooien werden al eerder bereikt – en verloren (op die ene keer in Mexico na). Dit is anders. Ditmaal gaat het tegen Brazilië, de mythische, sterkste voetbalnatie ter wereld met waarschijnlijk ook de beste ploeg van dit wereldkampioenschap. Tegen dat topelftal zijn de Rode Duivels – onze Rode Duivels – niet kansloos. Het is een sportieve luxe die ongewoon aanvoelt.

Voetbal is de mooiste en belangrijkste bijzaak ter wereld. Wanneer nationaal succes om de hoek loert, dreigt het ook weleens de hoofdzaak te worden. Dan gaat de politiek er zich mee moeien, in de hoop zich te kunnen warmen aan het zegepralen.

Eigen kar

Politici willen graag sportief succes voor de eigen ideologische kar spannen. CD&V-voorzitter Wouter Beke ziet in de Duivelse volksgunst een reflectie van een hang naar samenhorigheid. We zijn het niet eens met hem. Groen-politicus Kristof Calvo gebruikt de Duivels graag als etalage voor zijn boodschap van superdiversiteit en Belgisch patriottisme. Ook met hem zijn we het niet eens. N-VA-politici mogen dan weer graag meesmuilen over al dat Belgicistische nepnationalisme. Ook met hen zijn we het niet eens.

In werkelijkheid is voetbalsucces een erg matige voorspeller voor nationaal zelfvertrouwen en maatschappelijke geborgenheid. Toen een formidabele en diverse generatie Fransen in 1998 wereldkampioen werd, zag men daar ook een triomf van het multiculturele, nieuwe Frankrijk in. In de eerstvolgende presidentsverkiezingen in het land, in 2002, stootte de extreemrechtse kandidaat Jean-Marie Le Pen door naar de tweede ronde met een xenofoob programma. Recenter bleek ook de Duitse wereldtitel in 2014 geen voorbode voor sociale en politieke eenheid. We zouden zeggen: integendeel.

Maar goed, misschien kan de wereld toch iets leren uit de manier waarop België omgaat met zijn voortreffelijke voetbalelftal.

Nationale Trots

België is het land waar supporters de tricolore vlag per ongeluk verkeerd uit het raam hangen. België is, bij nader inzien, het land waar niet eens helder is wat nu eigenlijk de juiste kleurvolgorde op de vlag is. België is het land dat dat helemaal niet erg vindt.

België toont de wereld dat je ook van superieure sport kan genieten zonder notie van de nationale hymne, zonder eerbiedig vlagvertoon, zonder opgezwollen nationalistische romantiek. Juist op dat redelijk uniek en vreedzame gebrek aan ‘Nationale Trots’ mogen we best wel trots zijn. We supporteren, tous ensemble. En straks vouwen we gewoon de driekleur met biermerk weer op, en gaan we voort met het manke leven.

(Overigens denk ik dat België met 2-1 gaat winnen. Enfin, dat hóóp ik. Rustig nadenken over Brazilië-België lukt me al een paar dagen niet meer)