Onze F1-watcher ziet grote baas van McLaren naar Vandoorne stappen en drie vingers opsteken, de uitleg die Stoffel bij scène geeft "proeft toch even zuur"

Ik ben bij Williams naar de kwartfinale gaan kijken. Rusland speelt immers, en Sergei Sirotkin rijdt voor Williams. Hij heeft mijn collega en vriend Oleg uitgenodigd, en die vraagt of ik meega. Nog meer Russische banden: Paddy Lowe, de hoofdingenieur van Williams, is getrouwd met een Russische. Alleen ikzelf en de fysieke trainer van Sirotkin vallen uit de toon: een Belg en een Schot. In dat kleine gezelschap kijken we tot het einde van de tweede helft, als het 1-1 staat tegen de Kroaten. Dan vertrekken we, want Sergei wil niet te laat onder zeil -morgen koers! - en bij Williams gaan ze de tent sluiten als hij vertrekt. Bij de uitgang van de paddock tref ik nog iemand die overuren gedaan heeft: Sebastian Vettel maakt zich op om naar zijn hotel te fietsen. De viervoudige wereldkampioen neemt ruim tijd voor de fans die het geduld gehad hebben om zo lang te wachten. Mooi. Maar eigenlijk ook zoals het hoort.

Al wakker, want mijn bioritme staat natuurlijk nog afgesteld op België, waar het een uur later is. Mijn trouwste lezers herinneren het zich misschien nog. Hoe ik donderdag een omwegje moest vliegen om in Birmingham te geraken, de luchthaven dicht bij Silverstone, omdat Brussels Airlines dagen op voorhand al mijn rechtstreekse vlucht had geannuleerd. Ik stopte er toen nog een kwinkslag bij, in mijn dagboek: dat ik stiekem hoopte dat ze dat ook voor mijn terugvlucht zouden doen omdat ik niet met die Sukhoi zou moeten meevliegen. Grapje, ja. Maar zie: ik krijg …mijn zin. Ik vind een mailtje in mijn box, blijkbaar gisteren in de late namiddag nog gestuurd. Mijn terugvlucht van maandagochtend is …geannuleerd. En zie, ik mag inderdaad met een Airbus gaan vliegen. Maar wel eentje die me eerst naar Parijs brengt. Om daar dan een connectie te halen die ik onmogelijk …haal, zeggen mijn Franse collega’s nu al, met de korte overstaptijd. Ach ja, we zien wel, denk ik. Waarop ik toch maar eens begin te googelen. Blijkt het inderdaad geen nieuw probleem te zijn, want ik lees dat Brussels Airlines al eerder vluchten moest annuleren omdat er problemen zijn met de gehuurde Russische vliegtuigen van het merk Sukhoi. Ik lees dingen als “veel pannes” en “te weinig wisselstukken”, en zo. Brrr.

Als ik op de persparking uitstap, wacht ik nog even om de shuttle naar de perszaal te nemen. Eerst eens gaan neuzen in de paddock van de “Masters”, denk ik. De Masters, dat is het kampioenschap met oude F1-machines uit het glorieuze verleden. Ik ga eens kijken of ik geen auto vind met een Belgische link. Ja hoor, er is een Lotus 76 uit het seizoen 1974. Het jaar dat Jackie Ickx voor Lotus reed. Pech. Of toch halvelings pech. De auto heeft chassisnummer 1, vind ik na wat zoeken in de cockpit. Dit is de auto die in de races werd gebruikt door Ronnie Peterson, de Zweed die 1978 zou verongelukken in Monza. Jacky Ickx reed vooral met de andere 76, chassis nummer 2, maar heeft wel degelijk twee keer met deze gereden: in Monaco en Canada 1974, telkens alleen maar tijdens de vrije trainingen. Die Lotus 76 was trouwens een grote miskleun. Er werden er maar twee van gebouwd, en na een paar races in 1974 stapte Lotus weer over naar de oude 72 waarmee het in seizoen 1973 had gereden. Maar: miskleun of niet, wat was dit toch een wondermooie machine, denk ik weer als ik ernaast sta. En als ik later de foto zie die Georges tijdens de race van de old timers zal maken.

De GP3-race zit erop. Mooi moment op het podium. Pedro Piquet wint, Giuliano Alesi is tweede. Opnieuw twee jonge “zonen van” die in de pijplijn naar Formule 1 zitten. Mooi moment op het podium. Vaders Nelson en Jean genieten zoetjes. En vergeten alle vroegere rivaliteit.

Het is lang geleden dat ik hem nog eens zag, maar Frank Williams, stichter van het gelijknamige team dat nu door zijn dochter wordt geleid, is nog eens in de paddock. Hij ziet er weer beter uit, want vorig jaar ging het na een zware longontsteking op een bepaald moment zeer slecht met hem. Frank is al verlamd sinds maart 1986, het gevolg van een zwaar verkeersongeval in het zuiden van Frankrijk, toen hij zich van het circuit van Le Castellet naar Marseille haastte om zijn vliegtuig niet te missen. Ondertussen is hij al 76 jaar.

Ook uitgenodigd door de organisatoren is Billy Monger, een held hier in Engeland. Billy, nu negentien jaar, werd in april 2017 het slachtoffer van een massacrash in de Britse formule 4, op het circuit van Donington. Hij verloor beide benen, maar kan vandaag weer racen (in de Britse F3) dankzij twee protheses en een revalidatie die deels werd betaald om de 500 000 pond die in een mum van tijd werd ingezameld, dankzij giften van ondermeer Lewis Hamilton, Jenson Button of onder anderen Max Verstappen. Gisteren gaf Billy trouwens de trofee voor de pole position aan Hamilton.

Ik loop wat rond op de startgrid. Altijd interessant om te observeren. Wie met wie praat, de lichaamstaal van de coureurs. CEO Zak Brown van McLaren staat bij de auto van Alonso en gaat daar niet meer weg. Hij is in het gezelschap van Michael Latifi, de vader van F2-coureur Nicholas Latifi. Schatrijk is hij, en sinds halverwege mei aandeelhouder van McLaren. Ook Mansour Ojjeh is er, een van de andere aandeelhouders. Zoals vaak heeft hij zijn vriend meegebracht, acteur Michael Douglas, voor opvallend veel mensen hier onherkenbaar met dat petje en die zonnebril.

Bij de auto van Stoffel zie ik sjeik Mohammed bin Essa Al Khalifa. Hij is de man die bij McLaren de belangen behartigt van de kroonprins van Bahrein, die met het een of andere consortium hoofdaandeelhouder van McLaren is. Inderdaad, de grootste baas is er dit weekend bij. Ik zie hoe hij op zijn smartphone kijkt terwijl hij naar Stoffel stapt. En dan steekt hij drie vingers omhoog. Na de race zal ik Stoffel vragen wat hij precies kwam zeggen. Blijkt dat de man kwam vragen waar de Williamsen en nog een derde auto waren, want dat de start grid niet vol stond. Het proeft even zuur toch, als ik dat hoor. Je verwacht van dergelijke topmensen toch dat ze dichter op de zaak zitten, denk ik bij mezelf. Iedereen hier op het circuit van Silverstone weet dat er drie auto’s vanuit de pitlane moeten starten, toch?

Ik beslis om maar naar de perszaal te lopen, en zie onderweg nog een vlag van Hamilton-supporters: ze zijn er blijkbaar niet alleen van overtuigd dat Lewis vandaag wint, maar dat Engeland ook die wereldbeker pakt. Laat ze maar denken, lach ik. Vooral dan om dat tweede…

Als ik door de pitlane naar de gang naar de perszaal wandel word ik voorbijgestoken door een coureur die zich omdraait en knipoogt. Stoffel, zoals altijd voor de start met zijn fysieke trainer naast hem. Klassiekertje voor veel coureurs, zo een klein halfuurtje voor de start: nog snel een plasje gaan maken…

Ik zet me aan het werk voor de maandagkrant. Stoffel van startplaats zeventien naar twaalf. Ook Alonso slaagt erin om vijf plaatsen op te schuiven: van dertiende naar achtste. Laat ons wel wezen: het mag niet verhullen dat het alweer een zeer moeilijk weekend is geweest voor Stoffel. Het is afzien bij McLaren, dit seizoen, voor de West-Vlaming. Net als ik begin te tikken voor de krant van morgen komt mijn collega Gaetan Vigneron van RTBF langs. Zijn consultant vandaag, tijdens de uitzending van de grand prix, was Gwen Lagrue. Onbekend bij het grote publiek, maar iemand die weet wat er in de paddock gebeurt. De Fransman is immers bij Mercedes verantwoordelijk voor het jonge talent. Gaetan vertelt me dat het op een bepaald moment over Stoffel ging, hoe moeilijk hij het heeft bij McLaren, en dat Gwen zei: “Het zou misschien niet slecht zijn als hij ergens anders kon gaan rijden, om er opnieuw op te bouwen. Een team als Sauber, bijvoorbeeld, waar ze goed werk leveren. Een team dat in hem gelooft zoals nog veel mensen in hem geloven, ik ook: hij heeft groot talent en alles om te slagen. Maar dat komt er bij McLaren niet uit.”

Inderdaad, eentje om bij na te denken.

Je moet Stoffel toch bewonderen. Altijd het positieve eruit halen. Ook nu, na alweer een ontgoochelend weekend. “We hebben ondertussen kunnen uitvissen wat het intrinsieke probleem met mijn auto was. Een probleem dat Alonso plots trouwens ook had in de koers, vandaag. Nu hopen dat de ingenieurs een oplossing vinden, en dat we dan misschien toch een stapje vooruit kunnen zetten.” En de race zelf? Wat gebeurde daar eigenlijk in de eerste bocht, toen hij plots ergens in de prairie zat met zijn McLaren? Een tik gekregen? Stoffel: “Niets, geen tik. De auto ging gewoon rechtdoor. Niets van grip op de voortrein.” Ik trek de wenkbrauwen eens op en zeg: “Leuk, dat geeft vertrouwen als je een hele koers met dat ding moet rijden.” Stoffel lacht, een beetje zuur, toch wel: “Je had de briefing met onze ingenieurs moeten horen. Zowel Alonso als ik zeiden dat we 52 ronden lang het gevoel hadden dat we iedere seconde konden crashen. Iedere bocht leek het alsof de auto in het decors zou knallen. Een klein mirakel is het, dat we elk vijf posities konden opschuiven…”