Marc Reynebeau vreest "politieke machtsgreep" bij keuze Mia Doornaert als voorzitter Vlaams Fonds voor de Letteren
De aanwijzing door N-VA van columniste en rechts opiniemaker Mia Doornaert tot voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren doet her en der stofwolken opwaaien. In de meeste reacties op Twitter en op websites klinkt vooral de bezorgdheid door dat iemand met een dergelijk uitgesproken conservatief profiel geen goede verdediger van de hedendaagse Vlaamse letterkunde zou kunnen zijn. Publicist Marc Reynebeau heeft meer problemen met de greep van de politiek op het literatuurbeleid.
Het Vlaams Fonds voor de Letteren is opgericht in 2000 door toenmalig minister van cultuur Luc Martens. Het was bedoeld als onafhankelijk orgaan om onze literatuur op alle fronten vooruit te helpen. En dat gebeurde tot tevredenheid van de meeste betrokkenen.
De eerste voorzitter was wijlen Paul De Wispelaere, hoogleraar en schrijver. Na 2 jaar gaf hij het voorzitterschap door aan Joris Gerits. Mia "barones" Doornaert volgt nu de alom gerespecteerde Jos Geysels op. Hij was minister van staat en gewezen voorzitter van Groen!
De meeste reacties op allerlei fora hebben het moeilijk met het imago van Mia Doornaert. Met haar vasthouden aan traditionele omgangsvormen, en verknochtheid aan het Standaardnederlands staat ze toch heel ver af van de literaire praktijk anno nu, klinkt het. En hoe kan een uitgesproken criticus van de islam de vele jonge Vlaamse schrijvers van Turkse en Marokkaanse afkomst verdedigen? Al zijn die auteurs met buitenlandse roots uiteraard niet allemaal gelovige moslims.
Lees verder onder foto
Reynebeau tegen politieke beïnvloeding
Publicist en opiniemaker Marc Reynebeau heeft geen probleem met de persoon van Doornaert, overigens zijn collega columnist bij De Standaard. Iedereen heeft recht op zijn/haar mening en zo lang die overtuiging democratisch is, mag die geen voorzitterschap van het VFL in de weg staan. Het is de politieke invloed die Reynebeau op de maag ligt.
Partijpolitisering leverde vroeger alleen bevoogding, willekeur en mediocriteit op. Oude politieke cultuur.
"Het Vlaams Fonds voor de Letteren is in 2000 precies opgericht om komaf te maken met de oude praktijk van politieke voorkeuren", steekt Marc Reynebeau van wal. Sluitende procedures, vastgelegd in een decreet, moesten een onafhankelijke keuze garanderen van een voorzitter, en van de beleidsopties en accenten, bij voorbeeld over steun aan vertalingen. "En dat heeft gewerkt, tot zowat ieders waardering, er zaten sluitende beschotten tussen politiek en beleid".
Reynebeau vreest dat politieke partijen nu weer greep willen krijgen, niet zo zeer op het beleid en de werking van het fonds, maar op de leiding ervan, via de raad van bestuur. Nu was Geysels weliswaar ook een politicus, maar vooral een liefhebber, kenner en verdediger van de Vlaamse literatuur. "We zien nu dat er gemorreld wordt aan de afspraken in het decreet". De raad van bestuur van het fonds, waaarvan het mandaat nu afloopt, stelt normaal de voorzitter voor, en de Vlaamse regering bekrachtigt die keuze.
Verontrustende politieke machtsgreep
"Men heeft dus niet gewacht op de volledige samenstelling van de nieuwe raad van bestuur om al een voorzitter te kiezen", stelt Reynebeau verbaasd vast. "En de voordracht komt niet eens uit de raad maar uit één politieke partij. Dat is toch vreemd. Zeker omdat er in het verleden geen klachten waren. De politiek, die uiteraard de werking van het fonds betaalt, heeft gegarandeerde controlemechanismen. Niemand was daarover ontevreden, integendeel."
Het is beter dat de voorzitter van het VFL de volledige steun heeft van het bestuur van het fonds dan dat 1 politieke partij daarover beslist, en weer greep wil krijgen op een onafhankelijke instantie. Dat laatste leidt niet tot een goed literatuurbeleid
