Hoe Soulwax dag twee van Dour domineerde
De broers Dewaele organiseerden vrijdagnacht nog eens een geleid bezoek aan de imposante Gentse designerstudio waar ze hun Soulwax-spul opnemen. En ook al hadden ze die voor de gelegenheid vanuit Gent overgeheveld naar de Borinage, het was de omweg naar Dour meer dan waard.
Het had makkelijk protserig en bombastisch kunnen overkomen, zo’n gigantische productie neerpoten op een podium, een halve opnamestudio met dríé drumplatformen, en alles ook nog eens in het wit. Maar de detailzucht, de vlekkeloze uitvoering en de emotionele lading die Soulwax in élk nummer legt, ontroerden ook nu weer te midden van alle zwijnerij die hun muziek óók opriep aan The Last Arena.
Bij Soulwax zit er nooit een kabeltje los, en live lijkt de band soms een feilloze fabriek. Maar toen Stephen Dewaele afgelopen nacht in ‘Missing Wires’ – een digitale update van de ballad ‘When Logics Die’ – over de haperende innerlijke bedrading van een geliefde zong, besefte je weer: de machine wordt altijd bediend door een mens. Ze kunnen niet zonder elkaar. Of zoals het in de setopener klonk: “No drums / No synths / No fun without these things.”
Soulwax liet machinale ritmes gelijklopen met de hartenklop van het publiek
‘Do You Want to Get into Trouble’ was wat later niet alleen de meest overbodige vraag van de avond – tuurlijk wilde Dour keet schoppen – maar ook een subliem gelijklopen van machinale ritmes met de hartenklop van het publiek. Alleen LCD Soundsystem doet het Soulwax na. (En nu we het toch over James Murphy hebben: mag het Despacio-soundsystem, het discospeeltje van de LCD-frontman en de Dewaeles, volgend jaar op Dour?)
Wie in 2017 de Soulwax-concerten in de AB, op Best Kept Secret of Werchter zag, kreeg nu géén herhaling van zetten voorgeschoteld. Niet alleen had Soulwax zijn nieuwe Essential-plaat (2018) in deze Dour-show geïntegreerd, ook de nummers van het één jaar oude From DEEWEE profiteerden van een verse deklaag in blinkend chroom. De driedubbele drumaanval klonk nóg genadelozer, er zaten nóg meer echo’s van hun 2manydj’s-sets in (‘Moskow Diskow’, ‘Theme from Peter Gunn’, ‘Our Darkness’, ‘Planet Rock’) en de songs vloeiden nóg soepeler in elkaar over.
Spontane sitdowns
Favoriete momenten: hoe ‘Transient Programs for Drums and Machinery’ ineens de kop opstak vanuit een reeks drumroffels, hoe daaruit eerst snoeiharde techno ontsnapte en uiteindelijk kraakheldere electro voortdenderende. Of de manier waarop ‘Is It Always Binary’ het voorafgaande digitale dansfeest ineens in twijfel trok met het herhaalde zinnetje “no one moves around”. Een dikke leugen trouwens: het publiek ging massaal zitten om dan plots recht te veren. Spontane sitdowns? Veel bands moeten erom smeken, Soulwax dwingt het vanzelf af.
Hilarisch trouwens, het contrast tussen de liederlijke massa voor het podium en de hypergeconcentreerde bende erop. Alleen Drumster Victoria Smith leek wel een soort verbindende schakel: terwijl de rest zich met afgemeten gezicht over zijn instrumenten boog, viel de intensiteit van het concert voortdurend van haar gezicht af te meten. Hoe vaker haar tong tevoorschijn piepte, hoe harder er gebeukt werd.
Aan het slot relativeerden de men in suits zichzelf met ‘NY Excuse’: “this is an excuse that we’re making.” Maar na de zoveelste briljante show van Soulwax weten we het wel zeker: it is good enough for what you’re paying.