Woestijntemperaturen, salsadansen en zaadballen: dit zijn de ingrediënten van Sfinks Mixed

Wij zijn trouwe treinreizigers, en dus weten we dat het wel eens mis kan lopen bij de NMBS. Toen we afstapten bij Sfinks Mixed en op het verbleekte, verschroeide perron meteen een zonneslag riskeerden, vreesden we dan ook even dat de trein ons in Gizeh had gedropt - de oude Egyptische stad, waar er ook een sfinx heerst. 36 graden Celsius, lezen we op onze weerapp. Waar - gelukkig - ook 'Boechout' staat te lezen. Toch goed terechtgekomen!

Op diezelfde weerapp lezen we ook dat hier, in de normaal groene maar nu eerder rosse rand rond Antwerpen, omstreeks 18u de hemelsluizen gaan openen. Dus we trekken even tevoren de wei op. Op dat moment hangen de eerste onheilswolken al boven het terrein, maar die worden op voorzichtig gejuich onthaald. "Nu komen de mensen weer buiten", ziet de vrouw die ons een pannenkoek met suiker verkoopt. Ook de Rode Kruis-medewerker die zich aan een zoetigheid waagt, weet: hoe meer wolken, hoe minder mensen met een zonneslag.

Ondertussen staat het ensemble Daniel y Su D'Love in de concerttent, om er de Caribische zon te doen opgaan. Daniel Lopez Montejo, het fenomeen uit The Voice van Vlaanderen (zo lezen we in het programma), brengt een mix van Cubaanse son (denk: Buena Vista Social Club), salsa, en een streep Belgische klassiekers: 'Zie hoe schoon de zomer hier kan zijn', maande hij ons aan in een cover van Noordkaaps 'Ik hou van u'. Waarop wij het zweet van onze bedampte brillenglazen moesten vegen, om van die zomer hier überhaupt iets te kunnen zien.

Op dit vroege uur moet de wei nog vollopen, dus enkel een optimist zou beweren dat Daniel voor een volle tent speelt. Maar dat is geen bezwaar voor vreugde: weinig volk betekent meer ruimte om te dansen, al zouden we op basis van de moves niet durven beweren dat Boechout weldra in toeristengidsen wordt omschreven als de nieuwe salsa-hoofdstad van Europa.

Muziek komt op Sfinks Mixed uit alle hoeken van de wereld, en uit alle hoeken van het festivalterrein. Onder de Resto-tent staat een piano, waarop een meisje van een jaar of acht 'Altijd is Kortjakje ziek' van een update voorziet. Uit de cocktailbar horen we Shakira's 'Waka Waka' opstijgen, de dj's van Bankra Bike Soundsystem rijden hun muziek per fiets over de wei.

Plonsbaden en springkastelen

Tegelijk is muziek hier ook een beetje bijzaak. Sfinks Mixed draait om beleving: er is het Kidz Village, met de plonsbadjes, er is het kraam met Indische curry, er is het mondiaal marktje waar je de Damiaanactie kunt steunen, "trendy haarjuwelen" kunt bekomen, of banners kunt kopen met daarop ietwat kleffe opschriften als "Yesterday is history, tomorrow is a mistery, today is a gift." Eén marktkramer hoopt ons zelfs "zaadballen" aan te smeren. Heel vriendelijk, maar we kunnen nog voort met die van ons.

Het aangekondigde onweer blijft uit, de zon duwt de wolken weer weg, de thermometer geeft opnieuw woestijntemperaturen aan. Op grote schermen wordt aangeraden om voldoende water te drinken, en je, mits hoedjes en zonnecrème, te beschermen tegen de zon. De Colombiaanse Totó la Momposina y Sus Tambores, die al 78 zomers op de tellen heeft staan, laat Zuid-Amerikaanse percussie over het terrein van Sfinks Mixed rollen. Ondertussen zoeken de kleinsten - Sfinks is, werkelijk, een festival voor alle generaties - verkoeling in het uit de kluiten gewassen plonsbad, dat tussen de springkastelen staat opgesteld in de Kidz Village. We zien kinderen die niet ouder kunnen zijn dan zes 'Waar is da feesje?' scanderen, en we horen een peuter vol verwondering "Kijk mama, een vliegtuig!" uitroepen.

Terwijl papa Dave (38) in de gaten houdt dat zijn oudste kinderen Lennart (7) en Lore (5) geen ongelukken begaan, let mama Kim (39) op de kleinste, de met schmink versierde Sanne (2), om ondertussen bij te praten met vrienden - in de lommerte van een parasol. "Wij wonen hier in de buurt, op wandelafstand", vertelt Kim, "en dus komen we alle dagen. Al jaren. Ofwel heb je last van lawaai in je tuin, ofwel kom je gewoon meegenieten van het festival." Die laatste optie is de beste, vindt ze - en zij niet alleen. "De kinderen kijken hier al lang van tevoren naar uit."

Op zaterdag blijven ze thuis. De kinderen althans, samen met de babysit. De ouders trekken er alleen op uit. Voor welke artiest, willen we weten? "Wij komen niet echt voor een bepaalde groep", antwoordt Kim. "Wij komen hier voor de sfeer, en om met vrienden af te spreken. Je komt hier altijd volk tegen dat je kent. Soms al volk dat we heel lang niet meer hebben gezien, mensen met wie ik nog in de scouts, hier verderop, heb gezeten."

Sfeer en gezelligheid

Sfeer en gezelligheid zijn niet alleen essentieel bij Komen eten, maar ook bij Sfinks Mixed. Sander (22) en Lore (19) verkiezen een kleinschalig festijn als dat van Sfinks boven de massahysterie van Tomorrowland. "Ik zou voor geen geld van de wereld daar willen zijn", verkondigt Lore, die hier voor de derde keer is. "Dit is gewoon het perfecte festival" vult Sander, voor de tweede keer op Sfinks, aan. "Wij houden van internationale muziek, het is hier veel minder druk, en de mensen zijn hier supervriendeiljk: iedereen helpt elkaar, en hier komen alle culturen samen."

Sander en Lore moesten met rugzakken naar de camping zeulen om hier drie dagen door te brengen - geen pretje, in deze zweterige hitte - maar zijn zichtbaar opgetogen nu ze zijn aangekomen. Ook al is de affiche minder interessant dan vorig jaar. "Toen zijn we echt voor de groepen gekomen", vertelt Sander. "Dit jaar is dat misschien iets minder. Al zijn Zap Mama en Julian Marley natuurlijk wel geweldig. Maar het is vooral de sfeer die hier zo fantastisch is." Lore: "Zelfs als we geen enkele band zouden kennen, zouden we komen."

Niet iedereen denkt er zo over: de hitte houdt veel mensen thuis, merkte Kim eerder op. "Er is hier nu heel weinig volk. Niet normaal eigenlijk." Maar een drama is het ook niet. "Vroeger vond je nergens nog een plekje om je neer te zetten."

Dat is nu wel anders: over het hele terrein liggen oude kussens verspreid, waarop de festivalgangers maar wat graag rust en verkoeling zoeken. Aan zitplaats geen gebrek, dus. En zodra de avond valt, de brandende zon terug naar Gizeh trekt, en de temperaturen het weer toelaten om de benen los te gooien, voel je hoe de wei langzaam maar zeker volloopt. "Zonder zorgen en zonder regen", zou Noordkaap zingen, "hoe schoon de zomer hier kan zijn."