Een videogameweek van moderne klassiekers

Ook tijdens de zwoele zomermaanden kunnen er absolute gameklassiekers op de markt komen. Dat ontdekten we zopas met de 2D-game Octopath Traveler, een terugkeer naar de klassieke Japanse role playing games uit de tijden van de Super NES. Is Octopath Traveler een game voor iedereen? Absoluut niet: u moet een zware voorliefde hebben voor het beduusdere, beurtelingse actiewerk. Ook uw aanvallen moeten worden geselecteerd uit een menu. Bijzonder flitsend in zijn spelmechanieken is het dus niet. Maar spelers met een zekere geletterdheid in dit genre zullen hier een vette kluif aan hebben.

De game ziét er ook uit als een verloren gewaande opvolger voor classics als Chrono Trigger, al gooiden de Japanse ontwikkelaars wel visuele technieken van gisteren én vandaag in de Moulinex. Het resultaat is een game waarin een knapperige pixelgraphic-stijl lichtjes wordt gemarineerd in moderne licht- en omgevingseffecten, en het geheel werd samengebracht met uit gewone 3D-technieken opgetrokken decors (de centrale wereld- en fysicasoftware achter het ding is Unreal Engine 4, waarop ook het waanzinnig populaire Fortnite draait). Een game die een retrochic uitstraalt, maar wel met een middelgroot budget werd ontwikkeld.

Dat laatste wordt duidelijk in de rijkdom van de wereld die u doorkruist in Octopath Traveler. Het fantasycontinent dat u gaandeweg inkleurt op de reiskaart bestaat uit vlot in elkaar overvloeiende kreekjes, wouden, bergen en woestijnen. In die wereld moet u de persoonlijke queestes van niet één maar acht verschillende personages afronden, die na verloop van tijd natuurlijk samenkomen. Tegen de laatste akten van het verhaal bent u dus met een genootschap van acht sujets op schok.

U begint bij welk personage u maar wil, en hebt ook de vrije keuze in de opeenvolging van diegenen die u tijdens uw pad mee op sleeptouw neemt. Maar u zult snel merken dat ze elkaar op een snedige manier aanvullen in de strijd. Een van de briljante dingen aan de game is dat de moeilijkheidsgraad van de vijanden wordt aangepast aan hoeveel medestanders u ondertussen bij zich heeft.

Het vechtsysteem in Octopath Traveler is ook van een ongezien niveau in role playing games, en weet eenvoud te mixen met een breed palet aan keuzes. U kunt bijvoorbeeld boost-punten opladen, waardoor u nu eventjes wat aan slagkracht inboet om in een latere beurt het effect van een goed gekozen aanval te verdubbelen tot verviervoudigen. Iedere soort vijand die u tegenkomt is kwetsbaar voor bepaalde wapens, elementaire krachten en andere dingen die u in de strijd gooit, en die kwetsbaarheden moet u tijdens de strijd ontdekken. Ting! Vijf sterren, want Octopath Traveler is een game die wellicht nog enkele jaren over de tong zal blijven gaan.

Nu uit voor Nintendo Switch.

De Franse gameuitgever Dotemu wil videogameklassiekers terugbrengen naar moderne consoles. Dat is een nobel streven, want tijdens de cruciale eerste twintig jaar dat het medium bestond verschenen er een paar absolute parels waar heel wat hedendaagse gamers nauwelijks iets van afweten. Een uitstekend voorbeeld daarvan is Another World (1991), een game die het bedrijf van onder het stof haalt voor de Nintendo Switch.

De originele Another World was op één bijzonder vlak vooruit op zijn tijd: het was de eerste videogame die echt schitterde dankzij een verrassende visuele stijl. De alienwereld en de roodharige protagonist vormden samen zo'n visueel pakkend geheel dat de game er meer dan een kwarteeuw later nog steeds niet gedateerd uitziet. Ook het extra priegelwerk in de 'remastering' bracht op: achtergronden zijn wat verscherpt met extra pixellijnen, maar het verschil blijft enorm subtiel. De geest van de oude game kreeg ademruimte in zijn nieuwe verpakking.

Another World opent met een korte, non-verbale introsequentie waarin u kennismaakt met fysicus Lester Knight Chaykin. Een vreemde, roodharige snuiter die door zijn eigen schuld strandt op een vreemde planeet, en daar ook nog eens de grote held wordt terwijl hij zijn eigen hachje redt. De lokale fauna is bijzonder gevaarlijk, waardoor de moeilijkheidsgraad van de game al tijdens de eerste schermen bijzonder hoog ligt. Gelukkig voegde DotEmu een extra lagere moeilijkheidsgraad toe: Another World is daarmee nog steeds geen uitgesproken makkie, maar er zitten toch al wat meer checkpoints in zodat u niet te ver terug moet.

Nu uit voor Nintendo Switch.

Viersterrenhotels ademen zo'n vreemde behaaglijkheid uit, zo'n vals gevoel van thuiskomen, zo'n trieste anonimiteit, dat het eigenlijk vreemd is dat er niet eerder een videogame werd ontwikkeld die zich goeddeels exclusief in zo'n oord afspeelt. Maar nu is er dus The Spectrum Retreat, een game waarin uw naamloze personage wordt gewekt in een van de kamers van zo'n etablissement. Om er nog voor het ontbijt te ontdekken dat hij er goddomme in opgesloten is: die draaideur die u in het echt misschien 's ochtends neemt om al eventjes voor de koffie uw neus buiten te steken, draait gewoon terug naar binnen. Geen wonder dat u het bedienend personeel in dit hotel al uitzonderlijk raar vond doen.

Het is dus aan u om te ontdekken hoe u weer buiten kunt, en wat überhaupt de reden is waarom u in de eerste plaats in deze ruimte vastzit. U vordert in die ontdekkingen door de gangen van het hotel te exploreren, een surreële zoektocht die bij momenten wordt onderbroken door de ontdekking van labokamers. Daarin moet u constant nieuwe kleurenrijen zien te creëren in een veelkleurig setje kubussen: Dan Smith, de Britse ontwikkelaar van de game, parkeerde daarvoor in zekere zin de centrale mechanieken van zijn voorgaande game Spectrum gewoon in deze opvolger.

Maar dat schaadt het appeal van The Spectrum Retreat ook. De titel zuigt u moeiteloos zijn first-personvertelling binnen tijdens het eerste kwartier, om daarna vooral een game te worden die constant nét iets tekort schiet in al zijn ambities. Hij probeert duidelijk vooral Portal te zijn, een game die spelers in 2007 bij de strot greep met zijn surreële labosetting en zijn briljante omgevingspuzzels. Maar The Spectrum Retreat komt niet eens in de buurt van die moderne klassieker. Het puzzelelement met de kleurkubussen vloekt namelijk heftig met de rest van de gebeurtenissen. Het verhaal laat zachtjes wat thema's los (vooral dat van sociale ongelijkheid drijft boven), maar de game wordt daar hoogstens mee afgekruid. En de bevreemdende omgeving wordt stilaan ook gewoon een saai amalgaam van gangen waarin nooit écht iets interessants gebeurt.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Binnenkort ook voor Nintendo Switch.

We zitten twee van de drie extra episodes ver in de downloaduitbreidingen voor Ubisofts schietklepper Far Cry 5, maar we zijn niet bepaald onder de indruk van wat we tot nu toe geserveerd kregen.

Het is niet dat de makers niet hun best hebben gedaan om met verrassende nieuwe content te komen: zowel het zich in de Vietnamoorlog afspelende eerste extra deel Hours of Darkness als Lost on Mars, waarin u een Doom-eske strijd uitvecht op de rode planeet, vormen voor spelers die diep in Far Cry 5 doken een mooie afleiding voor het ondertussen wellicht al compleet uitgewoonde Montana uit de centrale game. Er werd ook moeite gestoken in nieuwe gameplaymechanieken: in Hours of Darkness kan er bijvoorbeeld een luchtaanval worden besteld, in Lost on Mars kunt u de hoogte in dankzij een jetpack.

Maar de inhoud van iedere uitbreiding levert hoogstens één lange avond plezier op, wat bijzonder summier is voor de totaalprijs van 20 euro die u neertelt voor een Season Pass. Daarvoor krijgt u ook een geremasterde versie van de volledige voorganger Far Cry 3 erbij, maar die valt visueel lelijk tegen wanneer u de 4K-knapperigheid van de vijfde editie gewend bent. En het thema van een nog in de steigers staande derde uitbreiding – zombies knallen – doet evenmin ons gamerhart sneller slaan. 

Het is allemaal goed bedoeld van Ubisoft, maar net al die extra moeite die het gamehuis doet om met dit te komen aanzetten ontmaskert het hele heilige model van extra downloadable content voor wat het echt is: een cynische aanpak om spelers langer dan nodig is in een bepaalde game te houden.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.