Barbaren, nazi's en misdaadclowns: dit zijn de 5 strips van de week

Conan: De koningin van de zwarte kunst ★★☆☆☆

Het is een haast opschepperige Conan die op de eerste pagina’s de rechter een kopje kleiner maakt omdat hij het niet eens is met diens uitspraak. In de daaropvolgende ontsnapping hakt hij onafgebroken krijgers in stukken en lijkt hij wel met zijn paard over de daken te vliegen, om uiteindelijk, vanaf een tientallen meters hoge klif, in de oceaan terecht te komen. Zo. Kan tellen als introductie.

Veel meer inzicht in ’s mans psychologie krijgt u niet. Conan is een barbaar. Veel meer woorden maakt scenarist Jean-David Morvan (Robbedoes) niet vuil aan dit oerpersonage van de sword and sorcery. Met dit album wordt de aftrap gegeven van een nieuwe Conan-collectie. Telkenmale gaat het om een afgerond album, gecreëerd door nieuwe auteurs.

In een uitvoerig dossier wordt aangetoond dat dit verhaal het oeralbum van Conan is en dat het het personage toont in al zijn facetten en zijn mythologische essentie weet te vatten. Conan gaat er van vervolgde barbaar naar gevreesde piraat, en leert de liefde kennen.

Toen Robert E. Howard in 1932 het personage schiep had hij al een toverformule beet met een personage voor wie geweld en macht de oplossing was voor alle problemen. In zijn woorden: “Ik kan liefhebben en moorden. Dat volstaat.“ Decennia later was de liefde voor dit personage nog niet bekoeld, getuige de boeken, strips en films.

Hoe mooi de tekeningen en plaatindelingen van Pierre Alary ook zijn, deze Conan brengt geen meerwaarde in het al rijke Conan-universum waar, als je daar nog iets vernieuwend aan wil toevoegen, je een pak ambitieuzer moet zijn. Geen slecht album, maar het blijft een zoveelste herhaling.

Uit bij Glénat

Batman: The dark prince charming 2 ★★★☆☆

“Sprookjes lopen altijd goed af. En dit is geen sprookje,“ klinkt het citaat van The Joker op de allereerste pagina. De toon is gezet. Dit is het Het slotstuk van Marini’s tweeluik. De in Zwitserland geboren Italiaan, die potten brak met reeksen als De aasgieren en De schorpioen, is de eerste European die van DC Comics volledig carte blanche kreeg voor het tekenen en schrijven van het een Batman-verhaal. “Terwijl tegelijk DC Comics een co-productie aanging met een grote Europese uitgeverij. Een dubbele primeur, dus.” Aldus Marini in een interview in deze krant vorig jaar.

In dit tweeluik verwekt Batman een kind bij een dienster. Wanneer The Joker er achter komt, ontvoert hij het kind als paspunt voor een kostbare diamant.

Marini levert geweldig werk met sublieme camerastandpunten en een weergaloze inkleuring en sfeer. Van sommige scènes, zoals die waarin The Joker de Singin’ in the rain-scène van Gene Kelly imiteert én tegelijk een politieagent een kogel door het hoofd jaagt, uhm, spat het plezier af. Ook zijn actiescènes zijn spectaculair. Maar het scenario… Niet dat het een flutverhaal betreft, maar wellicht had hij de teugels moeten laten vieren. Nu heb je het gevoel dat de fanboy in hem het overnam en hij het overzicht kwijtraakte. De kans die hem werd geboden om een door hem zelf te creëren schurk aan het Batman-universum toe te voegen, nam hij niet. Jammer. Maar doodjammer is het feit dat Marini ondanks de carte blanche niet verder kwam dan een net iets bovengemiddeld Batman-verhaal. Hier had meer in gezeten, denk je dan, lichtjes teleurgesteld.

Uit bij Dargaud

Alleen 11: Spijkerharde wraak ★★☆☆☆

Bijna 600 pagina telt deze reeks al. Op slechts acht daarvan komen volwassenen voor. Striplezers keken vreemd op toen de Franse tekenaar Fabien Vehlmann en de Belgische scenarist Bruno Gazzotti hun reeks Alleen in 2005 lanceerden. Op de cover daarvan een zwarte jongen met een knuppel in de hand en bloedsporen op de grond. Binnenin een verhaal over een grootstad, Marktstad, waarin op één nacht alle volwassenen zonder aanwijsbare redenen verdwenen. De reeks volgde vanaf dan een groepje kinderen die in een wetteloze maatschappij trachtten te overleven.

Zo’n zes albums leverde dat originele avontuur op. Maar steeds vaker maakten de auteurs, in hun onvermogen om met aanvaardbare antwoorden te komen, gebruik van goedkope thriller- en horrorelementen. Enkele ongeloofwaardige scènes later en het was uit met de pret: Alleen zakte als een kaartenhuis ineen. Middernachtskinderen, de vijftien families van het kwaad, spijkeraars,… Pfrt!

De vergelijking met de ooit nog bejubelde tv-serie Lost ligt voor de hand: een rist onverklaarbare gebeurtenissen die na elke aflevering geheimzinniger worden. De Alleen-auteurs pasten die formule naadloos toe. Maar het verging Lost en Alleen op eenzelfde manier. De Lost-schrijvers deden er uiteindelijk zes jaar over om met een laatste seizoen publiekelijk toe te geven dat ze werkelijk geen idee hadden waar ze naartoe gingen. Alleen (dat een jaar na het eerste Lost-seizoen van start ging) loopt nu al dertien jaar, waarvan minstens zes jaar te veel. Tijd om kleur te bekennen, mannen.

Uit bij Dupuis

Wannsee ★★☆☆☆

Hoe vernietig je op rendabele wijze zo’n elf miljoen joden? Die vraag kwam op 20 januari 1942 op tafel in een villa in Wannsee, nabij Berlijn. Vijftien hoge ambtenaren van het Derde Rijk troepten er samen voor een geheime, door de SS georganiseerde conferentie. Wat er in die minder dan twee uur werd beslist, krijgt u in dit one-shot. Die endlösung van het jodenvraagstuk. Het lot van miljoenen mensen.

Hoewel de Franse auteur Fabrice Le Hénanff, die met Ostfront en Westfront al eerder blijk gaf van interesse voor WOII, zich hiervoor baseerde op authentieke archiefstukken, naslagwerken van historici, documentaires en op waarheid gebaseerde films, hamert hij er op dat het desondanks fictie blijft. “Want wat tijdens deze vergadering besproken wordt, moet verteld worden op een manier die de lezer blijft boeien.” Kortom: welke oberscharführer, obergruppenführer of obersturmbannführer precies wat gezegd heeft, blijft onduidelijk. De auteur toont ook aan hoe vaak de stenograaf de transcriptie moest stopzetten of verwijderen.

Hoe dramatisch en spectaculair dit voorval ook was, Le Hénanff is er de man niet naar om het op een aloude Hollywoodiaanse manier in beeld te brengen. Integendeel. Hij houdt het allemaal uiterst koel, zelfs kil, door bijna enkel de conversaties en vergaderingen te verbeelden. De enige actie en sensatie is die waarin een muis door de strip sluipt en op het eind door een kat wordt onderschept. Qua symboliek kan het tellen. Wellicht oordeelde hij dat de gebeurtenissen al emotioneel genoeg waren. Dat is enigszins te begrijpen, maar het levert hem wel een grijs en droog album af waarin van zijn lezers inspanningen verwacht worden. Wannsee is gestript van enige menselijke emotie. Hoewel knap getekend, blijven zelfs de op ware foto’s gebaseerde portretten van de aanwezige nazi’s als Adolf Eichmann of Erich Neumann erg houterig. Het siert Le Hénanff dat hij zich strikt wilde houden aan historische feiten, maar om het daarom te brengen als een veredelde Wikipedia-strip?

Uit bij Casterman

Op tijdreis door de schilderkunst ★☆☆☆☆

Leonardo Da Vinci, Rembrandt, Vermeer, Dürer, Brueghel, Rubens, Velazquez,… Een jonge meid en haar antropomorfe kat komen, nadat ze eerst nog in de grot van Lascaux de beroemde grottekeningen mogen aanschouwen, op bizarre manieren binnen bij de grootste schilders die onze planeet ooit teweegbracht. Op enkele pagina’s worden zij, en dus ook de lezer geïntroduceerd in hun creatieve uitspattingen en beroemdste werken.

Scenarist Ivana, tevens de dochter van de tekenaar, doet een poging om in haar debuut humor aan te brengen, maar komt niet verder dan wat flauwe grappen.

Smudja kan als geen ander tekenen en benaderde in het verleden de schilderkunst op een formidabele, originele manier. Maar dit eerste boek (van twee) is een belerende, humorloze poging om met enkele snelle penseelstreken een inkijk te geven in de geschiedenis van de schilderkunst. Een soort snel gemaakte ‘Schilderkunst voor dummies’, maar dan mooi getekend. Daarmee is alles gezegd. Het scenario hangt met haken en ogen aaneen. Een idee dat nooit op deze manier de startblokken had mogen verlaten. Beste Smudja, soms moet je ‘neen’ durven zeggen, ook op het gevaar af dat je eigen ambitieuze bloedje een pruillip trekt.

Uit bij Silvester