Slotdag Alcatraz Metal Fest: pentagrammen, pompoenen en eerbetonen
Metal eert zijn helden. Ook op Alcatraz, waar gisteren een indrukwekkende minuut stilte werd gehouden voor Phil B. Vijf jaar geleden zou Channel Zero er komen optreden, maar het noodlot sloeg toe. Hun Brusselse drummer was 's nachts gestorven aan een aderbreuk. Deze mooie blijk van respect kwam er vlak na een prachtig optreden van de Poolse deathmetalband Behemoth. Ook het Zweedse In Flames triomfeerde gisteren aan De Lange Munte.
Alcatraz lokte dit weekend ruim 24.000 festivalgangers naar Kortrijk. Het weer was er zoals de volumeknop: luid. Na plensbuien vrijdagavond en een gezapig zonnig dagje zaterdag, hadden de weergoden gisteren nog meer in petto. Feuer frei!, om het met Rammstein te zeggen. Alsook: Hier kommt die Sonne. 's Middags dan vooral, want laat op de avond vielen er enkele verkoelende druppels. De drukkende warmte op het festivalterrein aan De Lange Munte zorgde voor dorstige kelen. Dat trof, want het thema van de laatste festivaldag bleek bier te zijn.
"Hoe meer jullie drinken, hoe beter wij gaan klinken. En er uiteindelijk ook gaan uitzien…" Daar was zanger Kyle Thomas van Exhorder (★★☆☆☆) toch van overtuigd. Het tijdschema was vlak voor aanvang van de slotdag helemaal omgegooid. In plaats van Sepultura (verhuisd naar de kleinere Swamp, later op de avond) stond er 's middags traditionele bay area thrash op het menu van het hoofdpodium. Begin jaren 90 maakte deze band uit New Orleans naam met twee groovende platen, die nog ietwat in de herinnering bleven. Sinds vorig jaar is Exhorder weer samen. Ze kregen een eerste moshpit op gang, en droegen '(Cadence Of) The Dirge' op aan twee overleden vrienden en bandleden.
Bootje roeien
Waar Exhorder nog grapte over bier, was dat bij Alestorm (★★★☆☆) ernst. Nu ja, zoals het dat bij The Pogues is. Maar dan met een dubbele basdrum, opblaasbare eend en kilts aan. Hun piratenmetal bracht feestelijke drinkliederen, en daar was Alcatraz na drie dagen overduidelijk aan toe. Honderden fans zetten zich spontaan op de grond om bootje te gaan roeien tijdens dit concert. Volwassen mannen, vrouwen én hun kinderen gingen voluit voor jolijt. Op de tonen van de oude shanty 'Drunken Sailor' werden spoorslags twee pinten ad fundum gedronken.
Deze groep was veeleer een gimmick dan een strakke liveband. Maar je kon er niet onderuit dat ze een waar volksfeest veroorzaakten. Alestorm kreeg Alcatraz een uur lang massaal aan het crowdsurfen. We zagen zelfs een rolstoelgebruiker met wielen en al over die kolkende mensenzee naar voor trekken. Frontman Christopher Bowes (een krullenbol die anno 2018 nog een keytar bespeelt) vroeg en kreeg een gigantische wall of death. De wei spleet zich open als Mozes deed met de zee, en een dolle bende stormde op elkaar toe. Kortom, het was best lol trappen met deze 'yo-ho-ho'.
Zwarte confettiregen
Op het Alcatraz-festival stonden twee podia. Daar waar de overdekte Swamp zaterdag experimenteler en verrassender programmeerde, viel de strafste line-up zondag toch op de grotere Prison-stage te rapen. Met Behemoth (★★★★☆) had Alcatraz het kruim van de blackened death metal op de affiche staan. Hoewel Polen nog steeds een streng katholiek land is, klinken er weinig groepen meer duister en extreem dan deze bende, genoemd naar de walvis uit het Boek Job.
Frontman Nergal onderging een beenmergtransplantatie en overleefde leukemie. Hij maakte met The Satanist vier jaar geleden een plaat die als hoeksteen wordt aanzien in het genre. Dit najaar volgt de langverwachte opvolger, en Behemoth kwam daar al een voorsmaakje van geven. Een dag eerder traden ze nog op een oud kerkhof op in het Friese Leeuwarden. In corpse paint en met een indrukwekkend decor vol pentagrammen, vuurschalen, rook en metershoge vlammen leek het alsof er in Kortrijk elk moment een verse maagd aan Beëlzebub kon geofferd worden. Laat ons vooral de zwarte (!) confetti-regen niet vergeten.
Het plaatje klopte niet alleen visueel, maar vooral ook auditief. Behemoth speelde een uur lang uiterst strak, vurig en ronkend. Met 'God = Dog' en 'Wolves ov Siberia ' hoorden we nieuwe songs, die veel goeds doen vermoeden over hun elfde plaat dit najaar. Vooral dat tweede lied haalde verwoestend uit. Nergal gruntte met een demonische grijns. Waarop de drie gitaristen hun rug naar het publiek keerden en drummer Inferno met een tribaal ritme de massa aanvuurde.
Behemoth eindigde nog meer satanisch, door zelf maskers van de gehoornde god aan te trekken terwijl op het podium pentagrammen in brand werden gestoken. Duizenden duivelshoorns gingen ter appreciatie de lucht in. Om even later erg stil te worden, bij het eerbetoon aan Phil B. Ook voor de overleden drummer van Channel Zero gingen er gehoornde vuisten de lucht in, maar dan in absolute stilte.
Grote toekomst
Alles aan In Flames (★★★★☆) zag er moderner uit dan de rest van de affiche in Kortrijk. Wat een straffe productie had de Zweedse alt-metalband mee, met flitsende zuilen vol videowalls. De groep uit Gothenburg wordt alsmaar populairder en had er enorm veel zin in. Vier aanstormende bandleden op een rij gingen het publiek constant ophitsen. Zanger Anders Fridén dankte crowdsurfend Kortrijk om zoveel enthousiasme, en liet iedereen gewillig meespringen op 'Fear Is the Weakness'.
Wat een verschil met het oude In Flames uit de beginjaren. Toen ze nog boos waren op de wereld en zichzelf. Nu omarmt de groep graag het succes, en de metalfans deden hetzelfde met hen. 'Deliver Us' en 'Paralyzed' brachten een gigantische moshpit. Tijdens slotsong 'The End' speelde er een duistere graphic novel op de videomuren, terwijl de band nog een laatste keer in overdrive ging. Gitaristen Björn Gelotte en Niclas Engelin heersten in perfecte harmonie. Voor zoveel passie kreeg In Flames alle handen op elkaar. De breed grijnzende frontman vertelde nog een mooi verhaal over hoofdact Helloween. "Als jonge kerel luisterde ik naar Walls of Jericho, in de stille hoop zoiets ooit te kunnen evenaren. En nu staan we hier op hetzelfde podium als onze helden. Hoe prachtig is dat?", knikte Friden. Liefde was overduidelijk het sleutelwoord. De toekomst lacht deze groep tegemoet.
Groots verleden
Helloween: Pumpkins United (★★★☆☆) is vooral een geschiedenisles, samengebald in twee uur concert. Deze Duitsers stonden aan de wieg van de powermetal in de (gouden) jaren 80. Een egoclash dreef hen na hun meest succesvolle periode uiteen. Disputen met hun vroegere frontman Michael Kiske zijn bijgelegd. Zo stonden er zondag liefst drie frontmannen op het podium bij Helloween. Vandaar ook de roepnaam Pumpkins United. Halloween is het feest van de pompoenen, weet je wel.
Meestergitarist Kai Hansen zong en speelde oude krakers als 'Heavy Metal (Is The Law)', terwijl Kiske de klassiekers zong én hun huidige zanger Andi Deris ook niet vergeten werd. Beetje vreemd dat die de Kortrijkzanen graag in het Frans toesprak, maar dat stoorde niet echt. Dit is het soort reünietour dat furore maakt in de hardrock- en metalwereld. Kijk naar Slash en Axl Rose. Oude vetes die opzij werden gezet omwille van (de liefde voor) de muziek. Wijsheid komt met de jaren. Kiske mocht zijn blonde lokken dan helemaal verloren zijn, zijn stem klonk nog steeds even vlijmscherp en hoog als dertig jaar geleden.
Helloween speelde in eigen land op Wacken en in Latijns-Amerika voor grote mensenmassa's. Voor fans die hen nog niet vergeten waren, of nooit de kans hadden gekregen ze live aan het werk te zien. Ook in Kortrijk trad de Duitse band aan met een grote productie, en overtuigden ze met overgave en muzikaal meesterschap. Keeper of the Seven Keys I&II blijven sleutelplaten in hun oeuvre, en daar werd gretig uit geput. Terwijl de regendruppels hardnekkiger naar beneden vielen, leefde Alcatraz zich nog een laatste keer collectief uit met 'Future World' en 'I Want Out'. Duitsers die duizenden Vlamingen enthousiast krijgen met een rondje nostalgie, het zegt wat over de kwaliteiten van deze oude rotten.