Is het monster van Frankenstein wel écht het monster van Frankenstein?
Elke dag wordt er wel iets gevierd. Of het nu Dag van de Klant, het Pluimvee of het Palindroom is. De Morgen beantwoordt daarover deze zomervakantie elke dag een goede vraag. Vandaag: Frankenstein Day.
Een reusachtig wezen, ver voorbije de 2 meter hoog. Op zijn enorme, gehavende hoofd rust zwart haar. De bovenkant van zijn schedel is helemaal afgevlakt. Dwars door zijn nek steekt een bout. Als u de ogen sluit, ziet u vast het monster van Frankenstein, een van de bekendste creaturen uit de geschiedenis van de horror.
Dat beeld zit in het collectieve geheugen sinds de jaren 30 en dan vooral sinds de iconische klassiekers Frankenstein, The Bride of Frankenstein en The Monster of Frankenstein uit de jaren 30 van vorige eeuw. Daarin was een glansrol weggelegd voor Boris Karloff, een Brits acteur wiens paspoort ‘William Henry Pratt’ leest. Hij vertolkte de rol van het monster. De look die het schepsel meekreeg, werd in één klap iconisch. Sindsdien is het de blauwdruk voor zowat elke nieuwe incarnatie van het fameuze monster.
Het monster van Frankenstein: een groene reus met zwart haar op zijn gehavende, platte schedel. Door zijn nek steekt een bout. Toch?
Kluwen van spieren en aderen
Maar klopt die look wel helemaal? Moest het monster van Frankenstein er zo wel uitzien? Is het monster zoals we het kennen wel écht het originele monster van Frankenstein? Kleine tip: nope! Voor het volledige antwoord moeten we terug naar Mary Shelley, geestelijke moeder van dokter Frankenstein en zijn schepsel. Zij werd vandaag precies 221 jaar geleden geboren. Net daarom vieren we vandaag Frankenstein Day.
Wie haar tijdloze klassieker nog eens raadpleegt – wat misschien niet zo vaak meer gebeurt met 200 jaar oude boeken – vindt geen enkel spoor terug van de reus zoals we die kennen. Geen groene huid, geen afgevlakt hoofd, geen bouten door zijn nek. In het boek is zijn huid een doorzichtig geel en bedekt ze 'nauwelijks het kluwen van spieren en aderen'. In het gelaat zijn 'waterige, heftige' ogen, 'glanzende' haren, zwarte lippen en 'perfecte' witte tanden zijn belangrijkste kenmerken.
Mary Shelley heeft het iconisch monster dus helemaal anders geschetst zoals wij hem nu kennen. Waar het dan fout ging? Bij Frankensteins eerste uitstapje naar Hollywood, lijkt het wel. Misschien was dat geschetste profiel té iconisch om ooit te overtreffen. Misschien waren alle nakomers te lui om zelf het boek te lezen vooraleer er een film, serie of tekenfilm over te maken. Welke de reden ook was: ook het monster van Frankenstein heeft rechten. Geen bout door de nek, wél een perfecte rij witte tanden.
