'Raise Vibration' van Lenny Kravitz: beleefd getokkel op de hartsnaren

Lenny Kravitz is Prince niet. Kravitz’ te vroeg naar het Paarse Walhalla vertrokken bloedbroeder durfde in de jaren 90 wel eens een potje biljart spelen in het Parijse appartement van Kravitz en diens toenmalige vlam Vanessa Paradis. Dat Paradis tijdens die nachtelijke uurtjes Prince onder tafel speelde aan de biljarttafel, tot diens ongenoegen, is intussen geweten. Het zou de enige aan Kravitz gerelateerde context zijn waar Prince het onderspit moest delven. Op muzikaal vlak was Prince altijd een Leider en Kravitz een Volger. 

De retrofiele tics van laatstgenoemde hebben altijd verhinderd dat hij baanbrekende muziek kon schrijven. Da’s geen verwijt. Mama Said blijft een meesterlijke soulplaat. Eentje die stevig jatte bij Curtis Mayfield, John Lennon en Cream, jazeker, maar toch: juweeltje.

Zesentwintig jaar later landt Raise Vibration, een plaat waarop Kravitz zijn sixties-en seventiesfixaties nog steeds niet heeft afgezworen. Nu ja, daarover klagen is als zeuren dat het gras groen is. Soit, dit is geen zogenaamde “return to form” want dat stadium is Kravitz al lang voorbijgefietst. Zie: de creatieve dip halfweg de jaren 90 en de tergend trage heropstanding met hits als ‘Fly Away’ of ‘Dancin’ Til Dawn’. Daarna viel het boeltje opnieuw in duigen. Néé, Raise Vibration is geen Let Love Rule, ook al pretenderen sommige songs van wel. Hun sound en thema lonken misschien naar Lenny’s begindagen, compositorisch zijn het schimmen van zijn debuutliedjes.

Raar maar awesome

‘Johnny Cash’ drijft op het mooiste achtergrondverhaal. Toen de moeder van Kravitz halfweg de jaren 90 stierf, was hij bevriend met Johnny Cash en June Carter Cash die de door verdriet verteerde Lenny omhelsden en troostten. Klinkt als een sombere rock-’n-rollfantasie maar het zou echt zijn gebeurd. Rare song wel. Een met wahwahs doorspekte sleper die zich in de staart ontpopt tot een rip off van Bootsy Collins’ ‘I’d Rather Be With You’, de classic die ook Childish Gambino misbruikte voor zijn WOKE-hitje ‘Redbone’.

Interessant is ‘Who Really Are The Monsters’, dat een postpunkkraker uit de eighties lijkt, twijfelend tussen Gang Of Four, Tackhead en A Certain Ratio. Let op de in distortion gedrenkte texturen. Let op de dubby drumeffecten. Op de James Chance-achtige sax in de break. Zo hebben we Lenny zelden gehoord. Intrigerend. Even eigenaardig maar pakkend: ‘Gold Dust’, een nummer waarin de beat hapert, waarin de zangharmonieën extra cheesy aandoen en waarin de gitaarsolo opzettelijk protserig door een regenboogkleurig luchtruim klieft. Awesome. Als u tenminste op tijd wat O.G. Kush inhaleert.

Stonede hippie

Vintage Kravitz hoort u in ‘It’s Enough’ (politiek getinte seventiessoul met een rubberen ritmesectie) of in de Love Boat-funk van ‘The Majesty Of Love’. Jammer dat de klefheid er regeert zoals ook in ‘5 More Days Til Summer’ en ‘Ride’. Geen slechte liedjes, maar nu ook weer niet het soort ditty dat je op een mixtape voor je lief zet. Laat staan op eentje voor je moeder. Nee, dan liever de onweerstaanbaar gelikte funk van ‘Low’, een track zo slick dat wij er prompt opvliegertjes van krijgen. 

Raise Vibration? De titel belooft het type stonede, naïef-passionele hippieprotest dat Kravitz als jonge snaak aanhing, maar het album lost die belofte amper in. Deze keer doet de revolutie te bedacht aan. En zit Lenny de helft van de songs met zijn gedachten bij het eilandje in de Bahama’s waar hij jaarlijks overwintert. Anderzijds pakt hij nog steeds uit met songs die snaren beroeren waarvan u was vergeten dat ze over uw hart staan gespannen. Ach, als u dan toch die Romantic Moods-playlist op uw favoriete streamer aan het vullen bent…

Raise Vibration is nu uit bij Roxie Records/BMG.