Het Comité Tongria reikt naar jaarlijkse gewoonte de frofee van Sportverdienste van de stad Tongeren uit aan iemand die zich op een uitzonderlijke manier heeft ingezet voor zijn sport. François Mulleners nam met enige trots de 55ste trofee van Sportverdienste van de stad Tongeren in ontvangst.

“Ik was bijzonder verrast en beschouw deze trofee als een erkenning voor mijn werk”, zegt François Mulleners. “Verrast omdat het tweede deel van mijn sportieve carrière zich hoofdzakelijk afspeelde op Vlaams, nationaal en Europees niveau. Maar telkens was het fijn thuiskomen in de oudste stad van het land. Het is fijn om die erkenning te krijgen, maar alles wat ik gerealiseerd heb, heb ik te danken aan de hulp van andere mensen. Voetbal, minivoetbal en handbal zijn teamsporten. In een ploegsport ben je afhankelijk van andere mensen. Daar is geen plaats voor mensen die de ‘einzelganger’ willen uithangen. Deze prijs is dus ook een beetje voor mijn ploegmaats van weleer en iedereen waarmee ik heb samengewerkt. Ik heb ook veel te danken aan Roger Xhonneux. Na het einde van mijn actieve scheidsrechterscarrière heeft hij mij gevraagd om toe te treden tot het scheidsrechterscomité. Toen hij een jaar later om beroepsredenen een hele week in Zwitserland vertoefde, heeft hij mij gevraagd om zijn functie van chef-scheidsrechter over te nemen. Nadien heeft hij mij op Europees niveau geïntroduceerd.”

Voetballer

Voor het grote publiek is François Mulleners mogelijk niet zo’n bekende persoon. Voor de handbalwereld is hij dat wel. Sinds 1999 is Mulleners hoofd van de scheidsrechters op Vlaams en nationaal niveau. François Mulleners is een autoriteit, een vakman gepassioneerd door zijn sport. En toch was handbal niet zijn eerste liefde. François zou voetballer worden tot hij in 1970, met de steun van Jeugdhuis Elckerlyc, en onder impuls van Jan Pauwels, samen met drie andere jongeren, handbalclub Elckerlyc Tongeren oprichtte. Anno 2018 gaat de club als Handbal Tongeren door het leven en speelt het in de BENE-League.

In het begin was er alleen een mannenploeg, tot in 1974 ook een damesteam werd opgericht. Door een gebrek aan een provinciale competitie in Limburg kwam de damesploeg tussen 1974 en 1977 uit in de Luikse competitie waar het elk seizoen de titel pakte. In het seizoen 1977-78 kwam de damesploeg als gevolg van de opsplitsing van de sportbevoegdheid via decreet in een Vlaamse en Waalse vleugel voor het eerst uit in een Vlaamse competitie. De eerste landstitel kwam er in het seizoen 1978-79. In de jaren 80 werd nog tweemaal de landstitel en tweemaal de Beker van België binnengehaald. De club ging op dat moment nog als Handbalclub Elckerlyc Tongeren door het leven, later werd dit United HC Tongeren. Van 1975 tot 1995 was hij ook lid van de Tongerse sportraad. François Mulleners was een clubman. De liefde voor zijn sport was groot, net als de liefde voor Mimi die hij destijds in clubverband leerde kennen en nu zijn echtgenote is.

Scheidsrechter

François Mulleners had intussen zijn eerste stappen als scheidsrechter gezet en vormde een duo met Zablocki. 17 jaar lang leidde hij wedstrijd in de hoogste afdeling in goede banen. In 1996 trad hij toe tot het scheidsrechtercomité en zette zich vooral in voor de jonge scheidsrechters. In 1999 werd hij, met de steun van zijn goede vriend Roger Xhonneux, hoofd van de scheidsrechters in Vlaanderen alsook nationaal. François heeft 179 wedstrijden op de teller als internationaal waarnemer. De leeftijdsgrens van internationale waarnemers ligt op 67 maar op vraag van de EHF, de Europese Handbalfederatie, deed François er nog een jaartje bij.

“In opdracht van de Europese Handbalfederatie heb ik 49 Champions League wedstrijden bij de heren en 22 bij de dames geobserveerd. Acht keer was ik waarnemer bij een halve finale, dertien keer bij een kwartfinale” blikt François Mulleners terug. “Ik heb daar prachtige herinneringen aan over gehouden. Zo ben ik in Barcelona geweest. Het handbalstadion ligt in Camp Nou, waar het voetbalstadion ligt. Het was werkelijk indrukwekkend. Ik ben er eerder toevallig terecht gekomen, want voor die wedstrijd was een Luxemburger aangeduid. De wedstrijd ging door in hartje winter. Blijkbaar had het in Luxemburg zoveel gesneeuwd dat er geen vliegverkeer mogelijk was. Toen de EHF dat vernam hebben ze mij gebeld. Lang heb ik niet hoeven na te denken. Ik repte mij naar huis waar mijn vrouw mijn koffer had klaargemaakt. Vervolgens ging ik naar Zaventem waar de EHF mijn tickets in orde had gebracht. Om 19.30 uur kwam ik toe in Barcelona en om 20 uur leidde ik de technische meeting. Toen ik mijn verhaal deed, viel iedereen bijna van zijn stoel van verbazing. Op zo’n moment speelt ervaring een grote rol.”

Een ander indrukwekkend moment was een Europese wedstrijd van Skopje. “Ik was aangeduid om een van de eerste wedstrijden van Skopje te observeren nadat alle Macedonische clubs één jaar geschorst waren geweest omwille van het in gebreke blijven van veiligheidsmaatregelen. De technische meeting heeft toen meer dan twee uur geduurd en ging hoofdzakelijk over veiligheid. Er was één ingang van 2 meter. Een andere ingang, een deur van 4 meter, was dicht gelast. Die heb ik laten openen zodat er toch wat meer mogelijkheden waren om de zaal te betreden en/of te verlaten. De dag van de wedstrijd moesten we door een haag van zowat 350 politieagenten om de zaal te bereiken. De agenten stonden vier rijden dik”, herinnert François Mulleners zich.

Foto's Eric Dupain - persoonlijk archief François Mulleners