"Elke ontmoeting met hem was een feest": 10 jaar geleden overleed Belgisch muziekicoon Marc Moulin

Nee, niet de Placebo van genderbender Brian Molko. Wel de visionaire groep rond genre-bender Marc Moulin, die jazzrock, funk, soul en progressive liet versmelten. Richard kende Moulin goed, en wil ons meer vertellen over zijn betreurde vriend en held. Marc Moulin was zowat de peetvader van de electro, zelfverklaarde ideeënman, muzikale alchemist en visionaire radiomaker.

Zijn latere groep Telex – bekend van 'Moskow Diskow' – zou vaak vergeleken worden met Kraftwerk, maar legde een groter gevoel voor humor aan de dag, een warmere groove en vooral een hang naar licht surrealisme. De belgitude in muziek gegoten, quoi. Maar Moulin schreef ook mee aan Lio's wereldhit 'Le Banana Split', die twee miljoen keer over de toonbank zou gaan.

Plotse dood

Maar eerst was er dus Placebo, waarin ook Rousselet een belangrijke rol speelde. Een half uur ver in ons gesprek wordt het die laatste even te sterk, terwijl hij herinneringen ophaalt aan zijn vriend. We willen weten wanneer hij Marc voor het laatst gezien heeft, en de aimabele praatvaar begraaft zijn gezicht in zijn handen. 

"Een jaar voor zijn dood speelden we met het idee om Placebo een doorstart te gunnen. We repeteerden voor een evenement, en vonden elkaar toen echt terug. Na het eerste concert waren we zo extatisch dat Marc voorstelde om de groep nieuw leven in te blazen. Na dat gesprek hebben we elkaar helaas nooit meer teruggezien (stilte). Hij heeft me nooit verteld dat hij terminaal ziek was, en ik respecteer die beslissing. Maar het is zo’n zonde, omdat we elkaar net hadden teruggevonden. Marc is altijd heel discreet geweest over zijn kanker, dus zijn dood kwam als een donderslag bij heldere hemel."

"Ik herinner me onze eerste kennismaking wel nog haarscherp. Begin jaren 60 had ik mijn legerdienst afgerond – ik zat trouwens drie dagen met orgelwonder André Brasseur in hetzelfde peloton – en we vormden samen een kwartet dat traditionele jazz speelde. De grote jazzstandards namen we onder handen, maar toen al fascineerde Marc me omdat hij meer met Miles Davis en Herbie Hancock had dan met de traditionele jongens. Hij was toen al avant-garde. Hij leerde me Fat Albert Rotunda (1969) van Hancock kennen, en dat heeft alles veranderd voor Placebo."

Placebo was muziek die mensen kon genezen die erin geloofden, zei Marc altijd. Rousselet lacht: "Hij had altijd grootse ideeën over die muziek, die hij uittikte op een oude schrijfmachine. Ik vond het heerlijk hoe Marc naar muziek keek. Jij noemde zijn aanpak daarnet cerebraal, maar zo heb ik dat nooit aangevoeld. Het merendeel van zijn composities was in wezen heel simpel. Alleen: hij was iedereen altijd een paar stappen voor."

"Wist je dat hij de eerste was die een Wurlitzer en Minimoog (elektrische piano en syn­the­si­zer, GVA) in zijn bezit had? Dat laatste ding kon eigenlijk niets, maar met één noot die hij liet vibreren, kon hij zich helemaal uitleven (lacht). Marc was een pionier op vele vlakken. Placebo was dan ook maar één deeltje van zijn leven. We hebben amper drie platen gemaakt, en toen zocht hij alweer andere oorden op. Marc was buitengewoon intelligent, gevoelig en barstensvol ideeën. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik even heel intens van zijn genie heb mogen genieten."

Fabuleuze jazzscene

Rousselet geeft vandaag les over jazz in Antwerpen, en merkt dat de jonge generatie Placebo niet is vergeten. "Dat vind ik fantastisch, omdat die jonge jazz-gasten formidabel zijn. Zeker in Gent en Antwerpen is er een fabuleuze scene. Jonkies zoals Mattias De Craene en Bram De Looze, die spelen virtuoos. Ik hoor dat ze in die kringen Placebo nog steeds op handen dragen. Dat doet me plezier. Zelf ben ik de groep ook nooit vergeten. Deze winter duik ik de studio in om big band-versies van Placebo-songs op te nemen met West Music Club. En ik vind Placenta (een band die Placebo covert, GVA) ook een heel leuk project. Ze richten zich meer op het feestelijke karakter van Placebo, maar dat is perfect voor mij. Beide initiatieven zijn er om te garanderen dat niemand Marc ooit zal vergeten."

"Marc was een vriend. En een charismatische kerel, zoals Duke Ellington. Wanneer hij sprak, luisterde je. Als hij opkwam, dan zoog hij alle aandacht naar zich toe. Maar boven alles was hij een visionair. Hij kon letterlijk voorzien hoe muziek zou evolueren. Hij provoceerde zijn muzikanten ook om af te wijken van de platgetreden paden, maar hij deed dat op de aardigst mogelijke manier. In wezen was Placebo de groep van Marc, maar hij gaf me nooit dat gevoel. Hij stuurde en dirigeerde, maar gaf anderen alle ruimte om zichzelf te ontplooien en bewijzen."

"Ik weet dat Placebo artiesten over de hele wereld heeft beïnvloed, mais je m’en fous (lacht). Ik kan niet zeggen dat ik al van DJ Shadow, Daft Punk of 2manydjs heb gehoord. Maar het is wel fijn dat ze ons aanhalen als invloed."

"Elke ontmoeting met Marc was een feest, dat meen ik. Maar een van mijn mooiste herinneringen is Montreux, waar we in 1971 speelden. We speelden een grandioze show, nadien hief ik achter het podium het glas met andere muzikanten. Plots kwam Marc binnen, en zei streng: 'U daar, mijnheer de trompettist, kom eens even mee met mij. Het hele gezelschap staarde verbouwereerd naar Marc (lacht). Hij bedoelde het grappend, want in Montreux bleek ik net een prijs te hebben gewonnen, als beste solist van het festival. Het was een zalige avond, omdat ik die prijs gewonnen had, maar we ook als Placebo hadden gewonnen. Een half jaar geleden heeft een Zwitser die opnames opgevist. Hij wil die uitbrengen op vinyl. Ongelooflijk, toch?"

Tot slot willen we nog weten of hij de Britse rockgroep Placebo kent. "Sorry", grinnikt hij ongemakkelijk. "Ik heb wel eens van hen gehoord, maar nog geen noot muziek. Niet erg? Mooi zo!"

Marc Moulin XL wordt uitgezonden tijdens Wonderland van 27 september op Radio 1

Placento plays Placebo op 28/9 in De Muze, Heusden-Zolder en 29/9, Casino, Sint-Niklaas.

Philip Cathérine & STUFF. brengen een hommage aan Marc Moulin op 13/10 en 14/10 in Flagey