‘The Happy Prince’: geeuwen op het sterfbed van Oscar Wilde

Ooit was Oscar Wilde de Kim Kardashian van zijn tijd. Nog voordat hij meesterwerken als The Picture of Dorian Gray en The Importance of Being Earnest schreef, werd hij wereldberoemd met zijn dandy-outfits en zijn verfijnde aura. Instagram had hij niet nodig: tot in Amerika kochten mensen gesigneerde foto’s van hem. De uitvinder van onze hedendaagse celebritycultuur, wordt hij wel eens genoemd.

De klap was dan ook keihard toen Wilde in 1895 van zijn torenhoge sokkel donderde en naar de gevangenis moest voor “grove onzedelijke handelingen” met een man. Twee jaar later kwam hij weer vrij – gebroken, uitgespuwd door de wereld die hem ooit zo verafgoodde – om in 1900 ziek en straatarm te sterven. In de morsige biopic The Happy Prince vergezelt regisseur/scenarist/acteur Rupert Everett de schrijver in die eenzame laatste jaren.

Eigenzinnig en impulsief

Everett laat ons plaatsnemen op de rand van Wildes sterfbed. Vanuit een slecht verlicht hotelkamertje in Parijs laat de melancholische – maar nog steeds ironische – auteur zijn gedachten over zijn leven dwalen. De structuur weerspiegelt Wildes karakter: chaotisch, eigenzinnig, impulsief.

Het is tegelijk de sterkte en de zwakte van de film. Want The Happy Prince mag dan vol gevoel en persoonlijkheid zitten, het geheel mist een heldere lijn. De opeenstapeling van scènes resulteert in een vormeloze massa, een flipperkast van heden en verleden, herinnering en hallucinatie. Zonder dat het balletje ooit in de jackpot valt. En voor je het weet zit je te geeuwen op Wildes sterfbed.

The Happy Prince is een mooie showcase voor Rupert Everetts acteertalent, maar een erg onevenwichtig regiedebuut.

The Happy Prince speelt nu in de bioscoop.