Margriet Hermans over haar vriend en collega, Walter Capiau: "Hij maakte fouten, maar hij maakte ook duizenden mensen dolgelukkig"

"Het blijft wat dubbel, natuurlijk," zucht ze. "Ik heb zoveel goede herinneringen aan hem. Hij was zo charismatisch, zo professioneel... Hij heeft duizenden mensen gelukkig gemaakt, daar ben ik zeker van."

Zijn carrière eindigde echter in mineur. "Hij is naar het eind toe enorm verketterd geweest, en dat heeft mij ook pijn gedaan. Was het deels zijn eigen schuld? Ja, waarschijnlijk wel. Hij gaf dat zelf ook toe." Op Radio 1 vertelde ze vanmiddag nog hoe ze ook wel zag dat zijn oogjes blonken bij het zien van jongens tussen 15 en 17 jaar, al waren het nooit écht jonge kinderen. "Als ik een zoon van 14 jaar had gehad, had ik die misschien wel gewaarschuwd zodat hij zich weerbaar op kon stellen, maar ik had Walter wél vertrouwd met mijn kind." 

Het was vooral de media die Capiau hard aanpakte. "Het waren andere tijden en hij werd heel erg afgerekend op zijn geaardheid. Mensen hadden daar weinig begrip voor. Hoe hij daar toen voor is berispt, daar heb ik het nog altijd moeilijk mee. We hadden beter het debat kunnen openen in plaats van hem meteen te veroordelen."

Gelukkig houdt ze vooral veel mooie herinneringen over aan Walter en de tijd die ze samen hebben doorgebracht. "Ik weet nog dat we voor Radio 2 samen met Luc Appermont op reis naar Kreta gingen. Mensen waren moe, ik was zelf erg verbrand, maar Walter wist altijd leven in de brouwerij te brengen. Hij had Griekse hoedjes meegebracht voor iedereen en begon spontaan de Sirtaki te dansen. Niet dat hij dat kon. (lacht) Maar hij deed graag alsof hij dat kon, en op den duur deed iedereen mee. Hij kon mensen zo makkelijk op de hand krijgen, dat was prachtig. Ik heb dat hoedje nog steeds. Ik heb het nooit kunnen wegdoen, omdat het emotionele waarde voor mij heeft."

"Daarnaast herinner ik me nog zijn spontane charme, waarmee hij het publiek inpakte. Waren we in de tv-studio, dan liep hij opeens naar de piano en zei hij: kom, Margriet, we gaan een liedje zingen! En dan zongen we samen een kerstliedje voor al die mensen. Dat werd nooit uitgezonden hoor, maar op het moment zelf was dat een super gezellige sfeer." 

De laatste jaren trok Walter zich echter wat terug. "Ik zag hem niet zo vaak meer, omdat hij zich heel erg afsloot. Hij wilde niet meer naar buiten toe, om zo weinig mogelijk aandacht naar zich toe te trekken. Dat snapte ik wel, hij deed dat ook voor zijn vrienden en familie, want ik weet dat hij zijn familie héél graag gezien heeft." Ze zal zich dan ook altijd zijn positieve zelf herinneren. "Ja, hij heeft fouten gemaakt, maar hij heeft destijds ook veel mensen ontdekt en kansen gegeven in de mediawereld. Hij had oog voor talent. En met maar weinig middelen, zoals muziek en entertainment, heeft hij veel mensen gelukkig kunnen maken. Dat zal ik alvast nooit vergeten."