Met verbonden hersenen samen een potje Tetris spelen: het kan

In de toekomst kunnen grote groepen mensen zo makkelijker samen complexe problemen lossen, speculeren de onderzoekers. De wetenschappers van de universiteiten van Washington en Carnegie Mellon in Seattle beschrijven hun vinding in een recent artikel op BioRxiv. Dat is een website waar biologen hun werk alvast kunnen publiceren voordat het door een vaktijdschrift beoordeeld wordt.

"Los van elkaar zijn de gebruikte technieken niet spectaculair", reageert hersenwetenschapper Jason Farquhar. "Maar deze combinatie van technieken wél."

De resultaten doen de universitair docent van het Donders Instituut, niet betrokken bij de nieuwe studie, denken aan toekomstvisies van techniekpionier Elon Musk. "Door onze individuele hersenen met elkaar te verbinden zou je een gigantische rekencapaciteit krijgen. Daarmee versla je zelfs kunstmatige intelligentie gemakkelijk."

Tetris

Wat de onderzoekers onder leiding van computerwetenschapper Rajesh Rao deden klinkt als sciencefiction. Proefpersonen draaiden een blokje om bij een spelletje Tetris door alleen maar aan de handeling te denken, terwijl ze de keuze voor deze handeling rechtstreeks in hun hersenen geïmplanteerd kregen van twee andere personen, die op hun beurt ook slechts dáchten aan de beweging. Hersen-hersen-verbindingen, noemen de onderzoekers dit zelf.

Iedere proefpersoon had een badmuts met elektroden op, die hersenactiviteit meet. De twee "zendende" personen maakten hun keuze (wel of niet roteren) kenbaar door hun aandacht te richten op een stipje dat op een specifieke snelheid knipperde. Deze flikkersnelheid was zichtbaar in het hersensignaal, waarna een computer de bijbehorende keus selecteerde. Was deze voor beide zenders: 'draai het blokje’, dan kreeg de ‘ontvanger’ een magnetische puls op zijn achterhoofd waardoor hij een lichtflits waarnam – een beetje als de sterretjes die je ziet als je hard valt. Voor hem (of haar) was dat het teken om op zijn beurt een draaikeus te maken – op dezelfde manier als de twee zenders.

Comapatiënten

Op korte termijn is de methode mogelijk interessant voor mensen die niet meer kunnen zien en bewegen, denkt Farquhar. "Comapatiënten bijvoorbeeld, of mensen met ALS in het eindstadium van hun ziekte." Bij hen, zegt Farquhar, zou je bijvoorbeeld simpele links-rechtsbeslissingen rechtstreeks uit hun hersenen af kunnen lezen en zo een computer kunnen besturen. Ook zou je met hen kunnen communiceren als al hun zintuigen zijn uitgevallen, door de hersenen rechtstreeks te prikkelen.

Een wereldwijd brein-internet creëer je met de Amerikaanse vinding nog lang niet, tempert Farquhar de verwachtingen. ‘In dit experiment duurt elke beslissing wel een seconde of twintig, heel lang dus. Bovendien kun je maar weinig informatie doorgeven: alleen een ja- of nee-keuze.’