Spoedarts uit Brakel krijgt 24 jaar cel voor vergiftiging van echtgenote, maar moet nog niet naar de cel

De beklaagde had een motief, zei rechtbankvoorzitter Jurgen Coppens. “Hij ging bewust en minutieus te werk en hij misbruikte zijn kennis als arts. We houden wel rekening met het blanco strafblad en het gunstige moraliteitsonderzoek.” 

De verdediging gaat in beroep, zegt zijn advocaat Ann Van De Steen. “Op de zitting is gebleken dat er andere opties waren die de dood van het slachtoffer kunnen verklaren. We hebben in die negen jaar constant gevraagd om dingen te onderzoeken die hem kunnen vrijpleiten, maar daar is nooit op ingegaan.” 

De zaak zal in de loop van volgend jaar voor het Gentse hof van beroep komen. In afwachting van dat proces wordt de arts op non-actief gezet, zo besliste de directie van het ziekenhuis AZ Sint-Blasius.

Flashback
Flashback naar 14 juli 2009: Kris P. belt naar het ziekenhuis in Geraardsbergen waar hij werkt. “Er is iets met mijn vrouw. Ze is draaierig, spreekt wartaal, loopt tegen de muur aan en zakt door haar benen.” 

De ziekenwagen komt ter plaatse. Samen met het interventieteam doet P. het nodige. De patiënte krijgt onder meer een baxter met fysiologisch serum. Dan wordt Christel Z. -zelf een arts- afgevoerd naar het ziekenhuis. 

Te weinig suiker
In de kliniek zegt haar man dat haar glycemische index -de suiker in het bloed- thuis normaal was. Terwijl Z. onder de scan ligt voor een kijk in haar hersenen gaat ze in coma. Te weinig suiker in het bloed of hypoglykemie, zoals dat heet. 

Ondanks toedienen van glucose blijft die toestand acht uur aanhouden. Volgens de wetsdokters kan dit enkel omdat er véél insuline is ingespoten, onderhuids of in de spieren. In haar bloed wordt ook lorazepam gevonden, een werkend bestanddeel van Temesta. Christel Z. slikt dat nochtans zelden of nooit.

“Hopelijk heeft hij me niets aangedaan”
De episode laat haar sporen na. Aan haar psychologe en vriendin Mieke zei Christel Z. nadien dat ze hoopte dat Kris haar niets aangedaan had. “Ze was nog zeer geschokt op het moment dat ze me dat zei. Christel had ook een vermoeden dat haar man vreemdging. Ze wilde er echt het fijne van weten. Zelf zag ze niet meteen een oorzaak van wat haar overkomen was.”

Maar die versie ontkende Kris P. “Christel heeft nooit aan mij gedacht. Ze had ook niks gemerkt. En insuline toedienen moet nu eenmaal met een prik. Ze was ervan overtuigd dat er een medische fout gemaakt was. We hebben trouwens samen een klacht ingediend om de zaak te laten onderzoeken.”

“Snel, een mug!”
Die klacht was amper ingediend of Kris P. moest alweer naar zijn collega’s bellen. Het is 6 oktober 2009, nog geen drie maanden na de vorige opname. “Mijn vrouw ligt hier. Snel: een mug!” Zijn collega Nico Rooselaer slaagt erin Christel Z. te reanimeren, maar dit keer overlijdt de vrouw toch in het ziekenhuis. In haar bloed zitten -alweer- lorazepam en 127 nanogram morfine per milliliter. Dat is een forse overdosis die het stoppen van de ademhaling en de dood kan verklaren. Alweer weet Kris P. van niets. Pas in februari 2012, tweeënhalf jaar na de feiten, werd hij in verdenking gesteld.

“Hij had een affaire”
Voor aanklager Francis Clarysse was de zaak zo klaar als een klontje. “Christel Z. had gelijk. Haar man had wel degelijk een buitenechtelijke relatie. Met Caroline P. Die zette hem kort voor de feiten onder druk met de mededeling dat ze zwanger was van hem. Kris P. had echter geen zin in een echtscheiding. Hij had veel te veel te verliezen. Er waren drie kinderen. En er was het financiële. Het onderzoek heeft uitgewezen dat hij vier maanden voor de feiten een overlijdensdekking op Christels pensioencontract afsloot. De bankbediende zegt dat het bedrag een geval van ‘overbescherming’ was. Die wilde hij één maand na haar dood al innen. P. had als spoedarts ook toegang tot insuline en opiaten. Dat de verdediging dan niet afkomt met haar verhaal van twee medische fouten in drie maanden tijd op dezelfde patiënt.”

“Ronduit schandalig”
De verdediging vond dat korte, zeer sec gebrachte requisitoir “ronduit schandalig”. Om te beginnen waren ze niet te spreken over het werk van de wetsdokters. Een eigen raadgever -spoedarts en cardioloog Rudi Beckers van UZ Brussel- vond wél een hartafwijking bij Christel Z. Een verdikking die de wetsdokters niet als een kwaal zagen, maar die volgens Beckers tot een plotse hartdood kon leiden. 

De Brusselse arts sloot ook medische fouten niet uit. “Er gebeuren 10 à 15% verkeerde toedieningen van medicijnen”, getuigde hij. “Ik hoop dat u vanavond nog goed slaapt.” 

“Vergissing altijd mogelijk”
Beckers was nog niet uitgesproken of de spoedarts die de reanimatie ten huize P. uitvoerde gaf toe dat “een vergissing op het terrein altijd mogelijk is: sommige van die flesjes leken toen allemaal heel erg op elkaar”. En dat hij wist “dat er nadien een gebroken ampul morfine is aangetroffen”. Inderdaad, in de stofzuiger van Kris P. “Die hij zelf ter onderzoek kwam aanbieden”, merkte de aanklager fijntjes op. “Beklaagde was namelijk erg goed in het sturen van het onderzoek.”

Tranen
Kris P. zelf kreeg vaak en lang het woord. Zijn uitleg was altijd zeer medisch-technisch en langdradig. Hij opperde allerlei mogelijkheden. Gaande van een verkeerd gevulde reanimatiekoffer, over insuline die aan de infuusleiding bleef kleven tot de ziekte van Lyme (na een tekenbeet). “Want ze werkte veel in de tuin.” 

Zijn advocaten pleitten de onontvankelijkheid wegens schending van de rechten van verdediging, overschrijding van de redelijke termijn en de ongeschiktheid van één van de wetsdokters. Zo niet, de vrijspraak. Want volgens advocate Elisabeth Duffeleer viel niet met zekerheid uit te maken aan wat Z. nu juist gestorven was. Hartfalen, medische fout, het kon allemaal. “In elk geval heeft onze cliënt haar niks toegediend.”

Wenend kreeg Kris P. het laatste woord. “Het erge is dat ik niet weet waaraan Christel nu juist gestorven is.”

Ondanks de zware feiten zat P. nog geen enkele dag in de cel. Hij was tot vandaag ook nog actief als spoedarts. De rechtbank sprak ook geen bevel tot onmiddellijke arrestatie uit, dus mocht P. gewoon naar huis. In afwachting van de uitspraak in beroep blijft P. op vrije voeten.