Man. United verspeelt zege diep in toegevoegde tijd tegen Chelsea na treffer Barkley, Mourinho reageert als door wesp gestoken op provocaties

De drie vingertjes gingen weer omhoog. De wijsvinger vervolgens naar beneden. Jose Mourinho wou de vierende Chelseafans nog eens duidelijk maken dat hij op Stamford Bridge drie titels won. Een smeekbede om meer respect van de club die hij mee groot maakte en waar hij tegelijk telkens met ruzie en veel controverse vertrok. Veranderen doe je een mens nooit. Mourinho blijft licht ontvlambaar. Zie ook het opstootje voor de tunnel na de late gelijkmaker van Ross Barkley toen een staflid van Chelsea in zijn gezicht kwam vieren. De elektrische ketel ging koken. Stewards moesten iedereen uit mekaar houden, spelers probeerden zich te moeien. Mannen in korte broek met korte lontjes die nadien vrolijk keuvelden en mekaar in de armen vielen. Veel gedoe om niets. Iedereen uiteindelijk tevreden met een punt.

“Het was laakbaar gedrag van een van Sarri’s assistenten”, aldus José Mourinho achteraf over de scène. “Wij spraken erover. Hij zal het intern aanpakken en excuseerde zich. Kous daarmee af voor mij. Verontschuldigingen aanvaard.”

Tot de gelijkmaker van Ross Barkley leek het de middag te worden van Anthony Martial, auteur van een dubbel. Een helft had de Fransman zich verstopt aan de schaduwkant van het stadion. Onzichtbaar voor rust, beslissend erna. Twee keer werkte hij knap af. Als een killer zonder genade. In zijn eerste drie seizoenen bij Manchester United kon de knaap, 22 maar wel met een etiket van 50 miljoen euro, te zelden de hoge verwachtingen inlossen. Op die hoopvolle start onder Louis van Gaal na. Wat volgde: gependel tussen bank en basis. Een vertroebelde relatie met Jose Mourinho, maar daar is weinig van blijven hangen. Bewust de boel verzieken doet hij niet. Zijn prestatie van vanmiddag als beste bewijs. Na een zege en een bevredigend gelijkspel zit Mourinho weer stevig op zijn stoel. Hoezo crisis? Laat ze maar schieten. Mourinho overleeft nog wel even. Drie vingertjes omhoog.

Zo zonnig voor rust, zo in de luwte erna. Eden Hazard, spil van Chelsea in de eerste 45 minuten, verdween na de pauze op enkele flitsen na uit de match. Hij likte de wonden na een eerste helft waarin hij incasseerde. Van Young. Van Matic. Van Matic. Van Young. Beiden gingen in het boekje, net als Hazard. Die schuwde het verdedigend werk niet. In een sprint achter Rashford aan ging hij in de fout. Terechte gele kaart. Het handje ging verontschuldigend omhoog. Na een nieuwe buiteling in het begin van de tweede helft ging hij nog meer trekkebenen. De turbo sloeg niet aan. Het hoofd boog. Met een grimas verliet hij het veld. Mankend. Blauwe enkels en onderbenen. Het verhaal van Chelsea- United onder Mourinho. Hazard als schietschijf.

Over Romelu Lukaku kunnen we kort zijn. Een beoordeling in balans met zijn baltoetsen - amper 10 voor de pauze. Weinig service, te weinig drive voor rust, maar veel meer betrokken erna en enthousiast juichend bij de goals. Teamspeler.