“Ik ben altijd bang dat mensen mij verkeerd begrijpen.” Danira Boukhriss Terkessidis heeft de reputatie een flapuit te zijn. Maar vanavond in Die Huis is ze aanvankelijk erg op haar hoede. Zeker wanneer interviewer Eric Goens over Vilvoorde begint, de stad waar ze is opgegroeid. Vilvoorde sleept nog altijd die reputatie van Syriëstrijders met zich mee. Danira zat met jongens in de klas die in Syrië zijn gaan vechten. Ze praat er niet graag over, omdat ze het zo verschrikkelijk vindt. Ze kan er geen greintje begrip voor opbrengen, maar was wel getuige van het racisme waarmee sommige Marokkaanse jongens opgroeiden. Van jongens met een A-attest die een C-attest kregen “om ervan af te zijn” tot leerkrachten die hun achternaam weigerden uit te spreken omdat die “te moeilijk” was.

Ook Danira, dochter van een Marokkaanse vader en een Belgisch-Griekse moeder, weet wat racisme is. Ze haalde er zelfs het nieuws mee, toen een man zei dat hij haar “niet kon rieken” tijdens een betoging van Pegida die ze versloeg voor Het Journaal. In Die Huis vertelt ze dat ze ook negatieve reacties uit de Marokkaanse gemeenschap krijgt: “Dat het hoog tijd wordt om de Koran eens te lezen in plaats van mij zo te gedragen op tv. Ik ben niet gelovig, maar dat betekent niet dat ik geen respect heb voor mensen die dat wel zijn.”

Tegenover ons zegt ze dat ze haar afkomst als een verrijking ziet: “Al heb ik vaak het gevoel dat ik overal en nergens bijhoor. Dubbel bloed, noemen ze dat. In een blanke omgeving ben ik soms de buitenlandse, in een Marokkaanse omgeving ook. Ik heb het daar lang moeilijk mee gehad. Ik heb het meegemaakt dat Marokkaanse meisjes mij op school uitmaakten voor sale flamand, smerige Vlaming. Gewoon omdat ik Nederlands sprak en geen hoofddoek droeg. Het is ook gebeurd dat een blank kind me makak noemde. Of iemand zei: Jij bent een goeie, maar ál de rest, dat is iets anders. Alsof ik mij bij iedereen moest verantwoorden. Als tiener deed dat pijn, want op die leeftijd zou je alles doen om ergens bij te horen.”

Angst voor het onbekende

Danira gelooft dat veel mensen zich in haar verhaal zullen herkennen. “Dat gevoel dat je je constant moet verantwoorden, langs beide kanten. Ik weet zeker dat veel mensen met Marokkaanse roots liever niet toegeven dat ze geen praktiserende moslim zijn. De vrees om beoordeeld te worden. Terwijl mijn vader zegt: een goede moslim oordeelt niet over anderen, dat moet je aan God overlaten, een goede moslim moet vooral proberen een goed mens te zijn. Als ik in Die Huis zeg dat ik trots ben op mijn roots maar geen moslima ben, bedoel ik dat niet als statement. Maar als het mensen doet beseffen dat iedereen mag zijn wat ie wil: laat het dan maar een statement zijn.”

Volgens het Eén-gezicht steekt de angst voor het onbekende overal de kop op. “Ik snap dat, dat is des mensens. Ooit was ik in gesprek met iemand die heel racistisch uit de hoek kwam. Zijn uitleg was dat hij ooit was overvallen door Marokkaanse jongens. Sindsdien haatte hij alle Marokkanen. Ik heb toen gezegd dat zijn veralgemening niet klopte: Ik ben ooit betast door een oudere blanke man, sindsdien haat ik alle oudere blanke mannen. Toen ik dat zei, snapte hij dat zijn uitspraak nergens op sloeg.”

INFO

Die HuisEen, 20.35 uur