The Scabs krijgen Lifetime Achievement Award: “Niet kwaad voor een stelletje punkers uit Diest”
Een ZAMU-award of MIA hebben ze nooit gekregen. Maar dat onrecht wordt op 7 februari finaal rechtgetrokken tijdens de twaalfde editie van de MIA’s. Dan krijgen The Scabs een Lifetime Achievement Award, als bekroning voor een veertigjarige carrière.
“We hadden dit echt niet verwacht”, zegt frontman Guy Swinnen wanneer we hem feliciteren met het nieuws. “Het is wel een aangename verrassing, al was het maar omdat we dit jaar ons veertigjarig bestaan gevierd hebben, en volgend jaar komt er nog een theatertour aan om dat jubileum extra te vieren.”
Dat The Scabs eerder stiefmoederlijk genegeerd werden door de ZAMU’s en MIA’s kan Swinnen geen beet schelen. “Ik zou het kleinzielig vinden als ik me daar ooit aan had geërgerd. De MIA’s zijn uiteindelijk meer gericht op doorbraken en jongere muzikanten. Op dat vlak vielen we altijd zo’n beetje uit de boot. Niet erg, hoor. Daarvoor word je ook geen muzikant, hè. Maar los daarvan: ik vind deze bekroning helemaal niet kwaad voor een paar autodidactische punkertjes uit Diest (lacht).”
‘We wilden nooit de wereld veroveren. Daarvoor hadden we te veel realiteitszin’
Enthousiaste jonkies
“We zijn indertijd begonnen als enthousiaste jonkies, en onze ambitie werd altijd mondjesmaat groter. In het begin vonden we het al fantastisch dat we gewoon een singletje konden uitbrengen (het iconische ‘Matchbox Car’, GVA), en daarna droomden we voorzichtig van Torhout/Werchter. We wilden nooit de wereld veroveren. Daarvoor hadden we alleen al te veel realiteitszin. Dat we het inmiddels veertig jaar uitzingen, vind ik op zich al onze grootste prestatie. Voor hetzelfde geld werd er nu niet meer over ons geleuterd, werd er geen belpop-aflevering over ons gemaakt en waren we roemloos verdwenen tussen de plooien van de geschiedenis.”
The Scabs ontstonden indertijd uit balorigheid, en de liefde voor punk, zegt Swinnen. In 1978 zag de jonge frontman een programma op de toenmalige BRT over de mijnstakingen in Groot-Brittannië. De stakingsbrekers werden uitgescholden voor “scabs”. “Wat een geweldige naam voor een punkband”, dacht Swinnen toen. De fundamenten voor een van belpops meest spraakmakende rockgroepen werd gelegd.
Na die blitzstart gaat het even bergaf met de band: rock is in eigen land niet leefbaar en het buitenland blijkt steeds een brug te ver. Tot de virtuoze gitarist Willy Willy voor een heropleving zorgt. Onder zijn mede-hoede vinden The Scabs hun definitieve vorm met het legendarische album Royalty in Exile (1990), waarna de hits elkaar in ijltempo opvolgen (‘Hard Times’, ‘Don’t You Know’, ‘Robbin’ the Liquor Store’). In 1992 openen The Scabs een tweede keer Torhout/Werchter. Maar vier jaar later spat de groep uit elkaar. In 2007 volgt de verzoening. De band speelt drie concerten in de AB en die eenmalige reünie opent perspectieven: TW Classic, de Lotto Arena, een boek, een nieuwe studioplaat, theatertournees en jubileumconcerten passeren de revue.
Akoestische zegen
Even de tijd nemen om terug te blikken is altijd mooi. Maar veel kijkt Swinnen niet over zijn schouder. “Omdat ik zo’n Lifetime Achievement Award dan zou moeten zien als het gouden horloge dat je krijgt net voor je pensioen (lacht). Ik vind het vooral een opsteker voor veertig jaar werk, maar dit wil niet zeggen dat ik nu ineens uitgezongen ben – met of zonder The Scabs. Nieuw werk zit er voorlopig niet in, maar de akoestische tour kon op fantastische reacties rekenen, bij vriend én vijand (grinnikt). Daarom spelen we met het idee om die opnames op plaat uit te brengen. Misschien zit dat dus nog in de pijplijn. Die akoestische aanpak was een zegen. Als ik ‘Hard Times’ moet spelen, is dat soms met minder enthousiasme dan dertig jaar geleden (lacht). Vandaar dat die tour zo fijn was. We bliezen alle songs nieuw leven in, en daarmee ook onze groep.”
‘Een opsteker voor veertig jaar werk, maar dit wil niet zeggen dat ik nu ineens uitgezongen ben’
Of het een bitterzoete triomf is dat Fons Sijmons, de voormalige bassist, er niet meer bij kan zijn? “Natuurlijk. Maar zijn dood ligt ook alweer vijf jaar achter ons. We hebben dat als groep overleefd. En vergeet niet: we hebben nooit veel geluk gehad met de bassisten in onze groep. De eerste is net zo goed al even dood, en Berre Bergen ook. Ik mis Fons wel nog altijd, en hij was zeker de beste bassist die The Scabs ooit hebben gekend. Maar ik bekijk het zo: we begraven onze vrienden en dan moeten we verder. Ik weet ook wel zeker dat Fons vandaag trots is op ons, omdat we nooit bij de pakken bleven neerzitten.”
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
