‘The White Album’ van The Beatles krijgt na vijftig jaar kleur

1. Sammy Slabbinck: “Zoiets kan je maar één keer doen”

“Zeker. Het is toch een plaat die standaard in mijn collectie zit.” Dat was het antwoord van collagekunstenaar Sammy Slabbinck op de vraag of hij iets heeft met The White Album.  “Het ontwerp is ook revolutionair. Paul McCartney die zei: het mag wel wat minder. Dat ze daar mee zijn weggeraakt in die periode.” Voor de leken: temidden van psychedelische tijden was een volledig witte hoes met een handvol sobere letters alvast een moedige zet. “Zoiets kan je maar één keer doen. Was het niet Jay-Z die met The Black Album afkwam? Dat komt dan toch minder hard binnen.”

‘Blackbird’ is een van zijn favoriete nummers en Slabbinck wou er toch een referentie is, vandaar de vogel in zijn ontwerp, gevonden in zijn stapels en stapels knipsels. “Er moest zich toch ook een verhaal ontvouwen, vandaar de vrouwelijke figuur die kijkt naar het ei in haar hand. Er zit iets wreed in, maar zo is de wereld.” Het lijkt een beetje alsof ze het ei onder de neus van de vogel gaat platduwen, maar Slabbinck ziet in haar ook iets teders. Misschien omdat ze naakt is. “In de tekst horen we ook de woorden broken wings, dus er mag ook wel iets schelen.” 

Interessant aan deze opdracht, vindt Slabbinck, is zien wat zijn collega’s ermee aanvingen. “Al die mensen hebben hun oeuvre, maar je weet niet waar ze zijn vertrokken of wat ze willen zeggen. Nu weet ik wel dat ze allemaal een uur naar die hoes hebben zitten staren. Allez, ik toch.” 

2. Tinka Pittoors: “Ik heb er meteen gaten in geboord”

“Studio Brussel had me de plaat opgestuurd en ik heb er meteen gaten in geboord. ‘Tinka! Zo erg!’, riep mijn vriend. Maar vernietiging hoort ook bij de kunst, vind ik.” Tinka Pittoors moet er mee lachen. The Beatles maken wel leuke muziek, zegt ze, maar om nu te zeggen dat The White Album ook bij haar heiligenstatus geniet? Nee, dat niet. “Ik doe mee voor het goede doel.” 

Pittoors maakt kleurrijke, surrealistische sculpturen, dus ook voor deze opdracht liet ze zich niet beperken tot een 2D-ontwerp. Te voor de hand liggend, vindt ze. “Ik vind het een mooie hoes hoor. Het heeft iets enigmatisch, het is geen pamflet van wat er in zit. Uit respect voor die raadselachtigheid wilde ik het niet volkliederen.” Daarom haalde ze de platen zelf eruit en ging daarmee aan de slag. Over wat ze ermee zou aanvangen, daar heeft ze niet lang over moeten nadenken. “Het zit in de lijn van het werk waar ik nu mee bezig zijn.”

 “Het idee is muziek als een tuin: iets dat kan groeien, floreren en verdwijnen. In de sculptuur zie ik een soort tuin of bloemstuk, met daarin kleine elementen van vervuiling. De utopieën van het The Beatles-tijdperk zijn de realiteit tegengekomen.” Een opmerkelijke insteek, vinden we. “Net omdat ik niet zoveel heb met het album is het misschien makkelijker om het open te trekken naar de tijdsgeest." 

3. Koen van den Broek: “Buiten gegooid van de Tsjechische camping”

Schilder Koen van den Broek is ooit nog buitengesmeten van een Tsjechische camping omdat hij  te vaak en te luid The White Album draaide op momenten dat andere vakantiegangers probeerden te slapen. “Dagenlang kon ik naar die plaat luisteren. Ik vind ze veel scherper, geraffineerder en complexer dan Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.” 

Wat hem nu meteen opviel, is dat de hoes in nieuwe uitgave heel glossy is. “Dat staat voor mij toch haaks op het minimalisme van Richard Hamilton, de grootste ontwerper van die tijd. Ik sta er om bekend om mijn doeken zelf te prepareren, zo maak ik mijn schilderijen heel stil. Ze zuigen het licht op in plaats van het te weerkaatsen. Ik heb nu eigenlijk net hetzelfde gedaan voor de hoes.”

Heeft hij zo het werk van Hamilton in ere hersteld, door het terug te brengen naar de oorspronkelijke matheid van het ontwerp? “Ja, dat idee kan ik wel volgen.” De tekening binnenin is een knipoog naar Abbey Road. “Dat kon ik niet laten liggen.” 

Moest hij lang nadenken voor hij wist wat hij met deze vraag zou aanvangen? “Het is een kwestie van geduld, en dan klikt het of niet. Vaak voegen mensen gewoon iets toe, om hun eigen stempel te bieden. Ik vind het vooral belangrijk dat ik echt een antwoord kan bieden op de vraag die mij gesteld wordt. “

4. Michaël Borremans: “Totaal mislukt. Een knoeiboel”

Eigenlijk heeft Michaël Borremans weinig tot niets met The Beatles. Hij erkent hun talent – “ze wisten wel hoe ze een song moesten schrijven” – maar eerlijk? Hij hoort het niet graag. En The White Album al helemaal niet. “Ik vind het maar een pretentieus ding. Dan liever hun vrolijke deuntjes.” Toen de vraag kwam om de hoes te bewerken, was de eerste reactie van de Gentse kunstenaar op zijn zachtst gezegd eerder aarzelend. “Maar soms is het moeilijk om ‘nee’ te zeggen.”

Zijn oorspronkelijke idee was om de cover als palet te gebruiken, voor een abstract schilderij. “Alleen werd het het lelijkste palet dat ik ooit heb gezien. Totaal mislukt. Een knoeiboel.” Geen werk waar hij zijn naam onder wilde zetten, dus vroeg hij op de valreep om een nieuwe hoes. Een nieuwe poging. “Het viel me op dat de hoes moeilijk te bewerken viel, door de plastic afwerklaag is hij glad en glibberig. Een beetje zoals een tegel. Dus besloot ik er een Delftse tegel van te maken.”

Een ingeving die tot zijn eigen “verbazing” nog goed bleek uit te pakken ook. Zo goed dat hij er meteen de achterkant bij deed. “Puur uit enthousiasme. Ik ben er gelukkig mee.” Voor de tekeningen liet Borremans zich inspireren door bestaande ontwerpen van Delftse tegels. “En ik voegde hier en daar wat afgehakte hoofden toe.” Of we daar een knipoog of referentie naar The Beatles in moeten zien? “Misschien wel. Ik vrees dat ik toch eerder een Rolling Stones-fan ben.”

Bekijk ook alle andere hoezen en brengen een bod uit op stubru.be.