Stephanie zoekt draagmoeder na 14 tevergeefse pogingen met eigen moeder: “Waarom is mij geen kindje gegund?”

Van jongs af had Stephanie Logie (29) een grote kinderwens. “Ik droomde er altijd van om mama worden. Het was mijn zelfbeeld en levensdoel. Nog steeds”, getuigt ze. Maar op 14-jarige leeftijd werd haar dat toekomstbeeld ontnomen. “Rond die leeftijd beginnen meisjes met menstrueren, maar bij mij kwam dat niet. Dus gingen mama en ik naar de gynaecoloog. Tijdens een echografie was er plots een ijzige stilte. ‘Uw dochter heeft zo te zien geen baarmoeder’, zei de gynaecoloog tegen mama. Ik weet niet meer wat er allemaal door me heen ging”, getuigt Stephanie uit Bredene, nachtverpleegster van beroep. Ook haar moeder Katia Opsomer (47) uit Wervik was er niet goed van.

“Het was verschrikkelijk, want ik wist hoe hard Stephanie later mama wou worden. Hoe moet je daar als moeder mee omgaan? Geen enkel woord kon haar troosten”, weet Katia nog goed. Aan de oorzaak van haar onvruchtbaarheid lag een medische fout, bleek later. “Toen Stephanie vier jaar was, kreeg ze een blindedarmontsteking. Na enkele dagen ziekenhuis was haar appendix opengescheurd. Ze werd geopereerd, maar er waren complicaties. De operatie duurde vier uur in plaats van een half uur”, herinnert Katia zich. De chirurg vertelde achteraf dat hij noodgedwongen een eierstok had moeten wegnemen.

“We waren toen vooral opgelucht dat onze dochter levend uit de operatie kwam. Met één eierstok zou ze nog kinderen kunnen maken, maar dat was toen niet aan de orde. Dat ze geen baarmoeder zou ontwikkelen, had niemand gedacht”, gaat Katia verder. De chirurg had te veel weggenomen uit het nog kleine lichaam van Stephanie. Na een proces van zeven jaar kreeg Stephanie een schadevergoeding van het ziekenhuis. Maar de medische fout had veel ingrijpendere gevolgen voor haar leven.

“In mijn pubertijd heb ik enorm afgezien. Andere meisjes kregen hun regels en voelden zich vrouw worden. Ik niet. Ik kon niet eens kinderen krijgen. Stel dat ik verliefd werd, moest ik dat dan meteen zeggen?” Ze begon te spijbelen en de relatie met haar moeder, die zo sterk was, kreeg er onder te lijden. “Stephanie was er zo kapot van dat niemand iets goeds kon doen voor haar. Op 18-jarige leeftijd werd ze tante van het dochtertje van haar broer. Ik werd oma, maar we konden we dat geluk niet delen. En ik wilde Stephanie niet kwetsen door blij te zijn. Het was een heel moeilijke periode”, pikt Katia in.

Stephanie bevestigt. “Het is jammer, maar ik werd enorm jaloers. Ook vriendinnen met kinderen kon ik het geluk niet gunnen. Op babyborrels kwam ik aan in begrafenisstemming”, is Stephanie openhartig. Ze heeft intussen wel al tien jaar een vriend. “Ik heb het geluk dat ik iemand heb gevonden die met mijn probleem om kan. Hij steunt me en zoekt mee naar een oplossing. Het zal wel altijd een factor zijn in de relatie.” Stephanie legde zich niet neer bij een kinderloos bestaan en begon te denken aan draagmoederschap. Om zelf een eicel te laten bevruchten en met IVF over te brengen, onderging Stephanie een operatie. Haar enige eierstok werd losgemaakt uit littekenweefsel zodat die eicellen kon produceren.

Na verloop van tijd vond Stephanie een draagmoeder, een vriendin. Maar eerst stellen zich allerhande juridische procedures en medische - en psychologische onderzoeken, in het geval van Stephanie in het UZ Gent. “De vriendin kwam uit een pleeggezin en dat vonden de artsen een te groot psychologisch risico. Voor mij een enorme teleurstelling, na maandenlang doorlopen van procedures”, aldus Stephanie. En voor moeder Katia evenzeer. “Ik vond het opnieuw verschrikkelijk voor haar en besloot zelf draagmoeder te worden. Mocht mijn dochter een nier nodig hebben, zou ik ook een afstaan, dacht ik”, getuigt Katia.

Ze was toen 43 jaar en zich bewust van de risico’s. “Het was kantje boordje vanwege mijn leeftijd, maar ik werd geschikt bevonden. Makkelijk was het niet altijd. Ik volgde hormonenkuren om mijn lichaam klaar te maken voor zwangerschap en dat heeft een lichamelijke impact. En er waren natuurlijk die tientallen verplaatsingen naar Gent”, aldus Katia. En wat vond haar echtgenoot daarvan, dat Katia zowel mama en oma zou zijn?

“Hij waarschuwde voor de medische risico’s, maar wou mij niet in de weg staan toen ik mijn dochter gelukkig wilde maken. Hij heeft ons gesteund”, antwoordt Katia, een vrouw met enorm veel dochterliefde. Na veertien pogingen met IVF was Katia zwanger geraakt. “Maar na enkele weken kreeg mama een miskraam. Ik heb toen dagelijks zitten huilen. Dat kindje is nog steeds een sterretje aan de hemel. Ik blijf me afvragen waarom het mij niet gegund is”, zegt Stephanie met enige emotie. Katia was na die prille miskraam 45 jaar geworden en dan laat de wetgeving geen draagmoederschap meer toe. “Ik wou mijn dochter gelukkig maken, maar ik heb haar jammer genoeg niet kunnen helpen”, zegt Katia erover. Maar Stephanie is haar moeder wel enorm dankbaar omdat ze heeft geprobeerd. Het zijn tegenwoordig hartsvriendinnen.

En zo zoekt Stephanie al twee jaar naar een draagmoeder voor haar kindje. “Naar mate de jaren vorderen, ben ik bang dat ik het ooit te laat zal worden. Ik hoop dat mijn getuigenis iets teweeg brengt, maar draagmoeders zijn moeilijk te vinden”, aldus Stephanie. Aan adoptie heeft ze naar eigen zeggen wel al gedacht. “Maar dat is voorlopig niet aan de orde. Mijn vriend en ik willen een eigen kindje. Nu dat kan, moeten we dat proberen”, aldus Stephanie. Stel dat ze dan toch een kindje zou hebben, zou ze het dan niet teveel beschermen of verwennen? “Ik denk dat ik een lieve maar strikte mama zou zijn. Alhoewel, over mijn eigen kinderen kan ik dat misschien niet weten. Maar ik ben mij er toch van bewust. Als ik een dochtertje had, zou ik haar toch als een prinsesje kleden”, lacht Stephanie.